Gelukkig zijn is niet voor iedereen even gemakkelijk en komt en gaat meestal in pieken en in dalen. Maar dat Cloud Nothings gisterenavond in de Botanique er zonder enige moeite voor kon zorgen dat iedereen in de zaal tegelijk eventjes piekte op dat o zo belangrijke vlak van gelukkig zijn, is natuurlijk niet toevallig.
Het hier en daar licht hoorbare gefluister over een slechte mix van het geluid werd voor je het goed en wel besefte compleet weggeblazen door de mokerslagen die drummer Jayson Gerycz nummer na nummer uit zijn polsen bleef zwieren. Toen Jayson na afloop aan de merchstand verscheen werd volgens mij dan ook terecht opgemerkt dat hij blijkbaar gewoon nog lééfde na wat zich daarnet in de uitverkochte Rotonde had afgespeeld… dat zegt dus genoeg.
Van hun meest recente album Last Building Burning werden tijdens dit optreden álle nummers gespeeld. De plaat klokte in de studio immers af op ‘slechts’ 36 minuten, en iedereen die de livereputatie van Cloud Nothings een beetje kent weet maar al te goed dat Jayson Gerycz ieder nummer het liefst van al dubbel zo snel zou spelen. En dat kon hij inderdaad… Tijd genoeg dus om nóg zeven nummers extra op ons af te vuren en er was uiteraard niemand die daar graten in zag.
Bij Modern Act (van het in 2017 uitgebrachte Life Without Sound) kon je de gelukzaligheid in de zaal bijna letterlijk voelen. Ook zonder mee te springen ging je nagenoeg vanzelf stukje bij beetje de lucht in.
Klassiekers Psychic Trauma en Stay Useless, van doorbraakalbums Here And Nowhere Else en Attack On Memory, kwamen ook voorbij, en de twee Franstaligen die tegen het einde aan luidkeels en repetitief ‘On veut Wasted Days!’ begonnen te scanderen haalden hun slag thuis, en we hadden natuurlijk ook niet anders verwacht.
Voor wie de zoveelste denderende passage van Cloud Nothings in de Rotonde gisterenavond heeft moeten missen: ze spelen vanavond nog in Keulen, morgenavond in Tilburg, en woensdagavond in Amsterdam.
Voor wie er wel bij was: er is natuurlijk niemand die je verbiedt om nog een keer of twee, drie te gaan. Mij houden ze alvast niet tegen.
Tekst: Remco Van Gestel
Foto’s: (c) Ann Cnockaert
