De voormalige Sint-Eligiuskerk in Maarke (deelgemeente van Maarkedal, Oost-Vlaanderen), gelegen in het hart van de Vlaamse Ardennen, vormde voor de tweede keer het decor van een stevige portie stomende doom, post– en sludgemetal van eigen bodem. Modder, Lethvm en Hippotraktor prijkten op de affiche van wat een unieke avond vol zwaar metaal beloofde te worden. Het Gentse Modder liet onlangs hun derde plaat Destroying Ourselves For A Place In The Sun op de wereld los en staat aan het begin van een reeks optredens in België en Nederland.
Gitarist Mathlovsky verklapte ons vóór hun set dat ze klaar waren om “een deel van het nieuwe album door ons strot te rammen”. Hij maakte meteen duidelijk dat Modder geen band is die na een paar albums op de rem gaat staan of rustigere vaarwaters opzoekt. “Beuken gaan we doen met die derde plaat,” klonk het vastberaden. En zo geschiedde: met een misleidende raptrackintro werd het publiek meteen op het verkeerde been gezet. In de daaropvolgende verwarring ontplofte Modder met een kolossale lading riffs — een portie doom- en sludgemetal beukte de gehele set als een loodzware ploertendoder tegen de trommelvliezen.
Tussen het heerlijke gedreun van de gitaren (Mathlovsky, Jamal Talibi), de bas (Maurice van der Es) en de mokerslagen van de drums (Gregory Simons) duwde Simon Felix een flinke dosis smeuïge elektronische golven door de tempowisselingen van het geweld heen. Het geweldige optreden kreeg wel een paar keer te kampen met technische storingen, wat voor zichtbare frustratie zorgde bij de bandleden, maar dat kon de pret allerminst drukken. De avond kon al niet meer stuk.
Lethvm was de tweede band die het oude pleisterwerk en de wankele preekstoel van Het Marca aan een sonisch onderzoek van rauwe postmetal onderwierp. Modder had de lat hoog gelegd voor het vijftal uit Namen, maar zonder aarzelen trapte Lethvm het gaspedaal meteen in. Zanger Vincent Dessard stal de show met zijn theatrale bewegingen en emotioneel zwaar geladen vocalen.
Hij schreeuwde de longen uit het lijf en wist zich zelfs zonder microfoon duidelijk hoorbaar te maken in de ruimte. Dessard wisselde zijn gebrul af met cleane, diepe nasale zangpartijen die deden denken aan Garm (Kristoffer Rygg) ten tijde van Arcturus. Lethvm speelde een strakke, korte set waarin doom en sludge naadloos door postmetalriffs geweven werden. Dessard probeerde nog wat extra sfeer te scheppen door zich in het publiek te begeven, maar moest dat idee al snel opgeven. Het vijftal toonde passie en creativiteit in hun nummers, al wist het publiek hen niet volledig te volgen in hun intens, met diepe gevoelens geladen postmetalset.
Ons geduld werd op de proef gesteld: Hippotraktor kwam eerst even het podium op voor een soundcheck, maar het duurde toch een tijdje voordat ze terugkeerden voor hun knallende set vol complex geladen metal. Alles uit de kast halen, dat is precies wat deze Mechelse progressieve metalband deed. Technisch hoogstaand, divers en met een muur van geluid wisten ze het publiek volledig te overweldigen.
Met Stefan De Graef (Psychonaut) en tweede gitarist Kristof Du Jardin op vocalen werden we ondergedompeld in zowel cleane zangpartijen als dodelijke grunts. Chiaran Verheyden toonde zich met zijn sublieme en veelzijdige gitaarspel een ware meester op de bühne, terwijl Lander De Nyn op drums en Jakob Fiszer op bas zorgden voor een massieve ritmesectie die het optreden naar krachtige hoogtepunten duwde. Voor de boomlange De Graef was het podium eigenlijk te klein; in zijn gedrevenheid liep hij bijna alles omver. En ja, we waren getuige van een machtige set die nog steeds nazindert. Het was duidelijk dat Hippotraktor uit zijn voegen barst en klaar is voor het grotere werk. We zagen een band die progressief, technisch en energiek is, vergelijkbaar met The Ocean en Gojira.
Church Of Doom Chapter II blijft nog wel even nazinderen en doet ons nu al luidop verlangen naar een derde deel, misschien met Hemelbestormer als publiekstrekker. Tja, dromen kennen gelukkig nog altijd geen limiet.
Modder – Lethvm – Hippotraktor – Church Of Doom
