Democrazy en beloftevolle Belgische bands, het blijft een passionele relatie. Gisteravond was het concertzaaltje van Trefpunt het actieterrein voor twee bands met een korte en krachtige naam: Sergeant en Fornet. Over Sergeant is weinig geweten, maar dit neemt niet weg dat het trio er moeiteloos in slaagde een half gevuld zaaltje in een auditieve wurggreep te houden. Sergeant stond strategisch opgesteld in het midden van de zaal en dat had best iets winters gezelligs. De warmbloedige klanken, die verwijzingen naar ska, Oosterse klanken en Afrikaanse ritmes opriepen, gaven een authentieke kleur aan de psychedelische indiegitaarsound. Best intrigerend.
Het kampvuur werd afgebroken, maar het vuur werd niet gedoofd want Fornet wakkerde dit moeiteloos weer aan, traditioneel vanop het podium deze keer. Dit kwintet uit Limburg krijgt het predikaat krautrock opgespeld, for what it’s worth. We zagen ze al schitteren in de bakoven van AFF vorige zomer, maar wat we hier te zien kregen was nog andere koek. Volgens de tellingen van de ordediensten waren er 45 Fornette mensen komen opdagen, de organisatie maakte gewag van 65 betalenden. Het werd het soort concert waarvoor wel eens de Nirvana-barometer zou kunnen worden bovengehaald binnen dit en 20 jaar. ‘Weet je nog die keer dat we Fornet zagen, toen het nog allemaal moest beginnen?’ 5.000 mensen zullen er die 5de maart 2019 geweest zijn, in plaats van de 50 die dit heuglijke concert effectief in hun collectief geheugen hebben opgeslagen.
Maar waar is de heisa eigenlijk voor nodig? Laten we dit even verduidelijken door het muzikale oeuvre (één ep en één single op twee jaar tijd maar veel nieuwe nummers in de steigers) door te lichten. De band zelf houdt de lippen stijf op elkaar als het gaat over invloeden en kaatst de bal mooi terug naar ons, de kritische persmeute.
Waarom iedereen zich voor het hoofd moet slaan omdat ze er gisteren niet bij waren in vier bedrijven. Fornet is Pink Floyd. De nummers zorgen voor een psychedelische trip die middels onvoorspelbare tempowissels en een hypnotiserende ritmesectie (drummer Cis en keyboardwizzard Stijn) voor een toenemende gelukzaligheid zorgt. Fornet is Protomartyr, en ook wel een beetje Ought, Fugazi en Preoccupations. Complexe guitarilla’s waarbij de frontmannen met gitaar, Johan en Thibaud, voor opwindende deining zorgen.
Fornet is echter ook Gang Of Four, en Wire! Die hooks, die typsiche early eighties uithalen, gejaagd, indringend en overstuurd. Fornet is tot slot ook Rollins Band, of Jim Morrisson, dat kan ook. De beide zangers zorgen vaak voor parlando fragmenten waarbij mystiek en spanning door merg en been snijden. De songteksten worden bedaard, als waren het achteloos neergepende fait-divers, verheven tot ingrijpende stukken proza. En dan barst de song los, dan krijgen we die portie kruidenrock waarvan iedereen steeds méér in zijn muzikale soep mengt, omdat het zo lekker is.
We hebben – om een lang verhaal kort te maken – hier echt een band aan het werk gezien die de tijd neemt om haar songs te laten rijpen als hooggistende trappisten. En het zijn verdomd straffe alchemisten die de brouwzaal hebben betreden. Fornet Grand Cru.
