Bij de Botanique weten ze van wanten. Het nieuwe concertseizoen is amper een week bezig en wie dat wilde kon iedere dag naar de Brusselse hoofdstad trekken. Na voltreffers als de Oh Sees of Deerhof was het op een druilerige zondagavond de beurt aan het Chileense Föllakzoid. Maar eerst moesten de dansbenen gesmeerd worden en daar zorgde La Jungle met brio voor.
Niet dat we het idee toejuichen, maar vaak is een voorprogramma voor de meeste niet meer dan een middel om de tijd te gebruiken om de nodige drankvoorraad in te slaan, maar bij dit Waalse duo was dat was wel eventjes anders. Vanaf het moment dat Jim en Reggie hun opzwepend noise-feestgedreun op de Rotonde loslieten, was er geen binnenkomen meer aan. De Rotonde stond tot aan de nok gevuld en met een gitaar, een casio en een drum bewees het duo nog maar eens hoe uniek ze zijn, en vooral wat voor een straffe liveband ze zijn!
Het voorprogramma spelen betekent ook het lot van de tijd. Jim en Reggie kregen exact een halfuur om in de Brusselse zaal te bewijzen wat ze in hun mars hebben. Geen opwarming nodig voor deze twee, meteen vanaf het begin zorgde La Jungle voor een stomend dansfeestje vol breaks, melodieus gitaargeweld, explosieve drums en het vernuft gebruik van allerlei loopings. Precies dat wat we van La Jungle gewend zijn. Zowat de hele set kwam uit het nieuwe album Past // Middle Age // Future, één voor één songs waarmee La Jungle bewees dat ze meer een blijver dan gimmick zijn. Lang zal het niet duren dat deze twee Walen hun eigen shows in de grotere clubs mogen headlinen.
Een meer dan tevreden publiek was klaar voor Follakzoïd. Iets wat achteraf bij de Chilenen een heel ander verhaal was, want na afloop van het concert waren de meningen zelden zo verdeeld!
Nog voor de band begon, had iedereen het over die ene vraag: wat zou Follakzoïd in Brussel gaan doen? Hun vorige platen en concerten waren voor fijnproevers van psychedelische krautrock met Can-trekjes, maar op hun nieuwste plaat I (jawel, dit is geen typpo) koos de band volop voor het techno-spectrum.
Wie een broertje dood heeft aan zeurende beats kon eigenlijk meteen maar beter de trein naar huis nemen, want de band koos voor een boeiende, maar tegelijkertijd zeer monotone trip waardoor heel wat mensen middenin de set hun interesse verloren, terwijl anderen (gelet op het applaus) compleet mee waren in dit toch wel bizarre verhaal. Follakzoïd staat bekend als een bende techneuten, en in de hypnotiserende sound kon je geen enkel foutje ontdekken. Topmuzikanten, alleen maakten ze het voor een deel van het publiek ontzettend een moeilijk te verteren brok. Het Can-gevoel werd er plots één van pakweg Richie Hawtin, precies als ze op hun nieuwste worp doen…
Valt er over de muziek an sich bitter weinig te vertellen, het is te nemen of te laten, dan is dat voor de transgender-frontvrouw Domingæ Garcia-Huidobro toch iets anders. Ze kwam het podium op met een dikke kaars en gebruikte die voor talrijke doeleinden. Om het door te geven aan het publiek, om als aansteker te dienen voor de talrijke sigaretten die ze pafte (rookverbod euh?) of ze gebruikte het om het op een sullig acrobatische wijze op haar hoofd te zetten. Het leek eigenlijk eerder potsierlijk, en bij momenten verviel de bewondering in een soort van medelijden. You can’t win them all en dat geldt zeker niet voor zieltjes winnen. Wat Follakzoïd deed was (te verwachten) gedurfd, maar niet iedereen was het lang niet eens met deze keuze…
