Een ijskoude vrijdagavond eind januari. Een volgelopen CC in Bredene. Jong, oud, man, vrouw, nieuwsgierigen en hardcore fans. De zaal is donker, op één felwitte spot na. Op het podium op de grond drie tapijten en instrumenten. Het geroezemoes verstomt en daar is Flip Kowlier met zijn muzikanten. Hij zet in. “Ooit spring ik in de vaart”, zijn nieuwste single. De toon is gezet voor het eerste deel van de avond. Het publiek is direct mee.
September is de titel van de lichtelijk fantastische plaat die Kowlier meebrengt op deze toer. Zijn band zijn de vaste getrouwen: Karel De Backer op drums, Peter Lesage op keys, bassist Pieter Van Buyten en multigitarist Lazy Horse. Ze zijn perfect op mekaar ingespeeld.
In het eerste deel passeren veel nieuwe nummers. De sfeer is heel melancholisch en warm.
Hij en de band trakteren het publiek op twee opmerkelijke covers, oorspronkelijk in het Engels, maar Kowliers Westvlaams is beter, beweert hij. “Deze is van Patje”, zegt hij, alsof het een goeie vriend betrof, die Patrick Hernadez. En laat nog even vallen dat Madonna in Kortrijk heeft gewoond. De muzikanten spelen een trage lo-fi rockversie van Born to Be Alive, Geboren om te leven. StuBru moest het nu al uitzenden.
Cover nummer twee is Rosie, van de lichtelijk fantastische Hollandse rockband Claw Boys Claw. Kowlier en co blijven nu dicht bij het origineel.
Echt rocken doet de band amper. Is ook niet nodig. Kowlier speelt veel akoestische gitaar, en gordt af en toe zijn elektrische om. De band vult het mooi in en aan, zodat de teksten tot hun recht komen.
De grote hits en fuck you’s laat Kowlier achterwege, ook na de pauze. En op het einde van de avond heb je ze niet gemist. Kowlier kan dat. Het publiek ziet hem meer als een vriend dan als een ster.
