Felicia dompelt deze week de studio van de Scorpio Sessions onder in een zwoele sfeer. Haar single Circles, die ze deze lente uitbracht, dreef op een standvastige beat, echo’s en backing vocals: hier kleedt ze hem uit tot op het bot. Met een niet van de wijs te brengen pianiste aan haar zijde maakt ze er een jazzballade van die nog lang door je hoofd blijft spoken. Een nummer dat zo uit een onverslijtbare filmklassieker in zwart-wit lijkt te komen, waar rook omhoog kringelt in schimmige bars en gebroken harten maar langzaam gelijmd raken.
Celestial Body is al net zo weemoedig. Dezelfde ingrediënten zijn aanwezig, Felicia’s fluwelen stem en de voorzichtig pirouetterende pianotoetsen, maar toch kabbelt dit nummer net iets te veel. Klasse te over krijgen we hier gepresenteerd, en toch vragen we ons voorzichtig af hoe Felicia zou klinken in nummers die het tempo iets hoger leggen, die het vuur wat hoger laten oplaaien.
Omdat trouwe fans zo nu en dan een beloning verdienen, trakteert Felicia ons nog op een derde nummer. More tekent opnieuw voor een melancholische mood, maar raakt meteen de juiste snaar. “Was it you, kissing me slowly? / Was I the one, grieving so lonely?” klinkt het hier zo hartverscheurend. Soms heb je niet meer woorden nodig om een tragisch liefdesverhaal te schetsen. Felicia laat ons snikkend achter, maar tegelijk uiterst benieuwd naar wat ze nog allemaal in petto heeft.
