Exploded View. Het mag gezegd worden, het is een band voor mensen die hun neus niet ophalen om eens diep te grasduinen in de kelders van de underground. Eventjes hadden we schrik dat onze geliefde Anika voor een lege zaal zou spelen. Het warme weer en het feit dat obscure bands geen zalen doen vollopen, weet je wel. De vrees bleek ongegrond en daar konden ook de twee support acts van profiteren. Wegsmelten van de hitte of niet, er stond al een aardig pak volk om Luminance te zien.
Voor Luminance aka David-Alexandre Parquier, de voormalige guitarist van Soror Dolorosa, geldt ook het voordeel van het thuisfront. Hoewel geboren en getogen in Frankrijk, woedt deze artiest al een paar jaar in de Brusselse underground en met succes.
Vooral geliefd in de donkere scene, en eens hij aan zijn set begint is dat duidelijk waarom. Verborgen achter de rook van een rookmachine die overuren klopte en in zijn zwart gehulde synths bracht David-Alexandre Parquier iets wat op het ene moment wat op Italo Disco leek, en door de vele Cure-rifjes werd het eveneens een rondtocht in de wandelgangen van de cold wave. De set mocht voor ons part wat intenser (het oog wil ook wat), niet dat confetti nodig was. Aardig, maar uiteindelijk niet opgewassen tegen wat komen zou.
Het leven is niet altijd eerlijk, ook gisteren niet. De ronduit geniale Exploded View hadden gisteren af te rekenen met storende geluidsproblemen. Het zag er zelfs eventjes naar uit dat de geïrriteerde Anika er kortstondig de brui ging aan geven. De een zijn dood is de andere zijn brood, ook in het geval van Exploded View, en daardoor ging Public Psyche in Vorst met de pluimen in het gat gaan lopen.
Public Psyche, getekend op het label van Cocaine Piss en Partisan (Hypertension Records dus), en op onze pagina’s met No New Violence de lucht ingeprezen. Voorheen Rape Blossoms, nu Public Psyche omdat dit netter klinkt, maar qua energie en inleving is er niets ingeboet. Een perfecte mix tussen new wave, postpunk en noiserock.
Een band die vanaf de eerste noot het podium opeist, dat zien we graag! In Public Psyche hoor je veel, de verbetenheid van Preoccupations, maar evengoed de melancholie van The Chameleons. Een kruispunt waarop oude en nieuwe weltschmerz elkaar ontmoeten en ontaardt in een muzikale knuffel die je met verstomming achterlaat. Wat Public Psyche in de BRASS toonde was ijzersterk, postpunk zonder de geur van belegen kaas.
Klaargestoomd voor Exploded View, maar helaas beseften we vanaf de eerste seconde dat dit een optreden van vallen en opstaan ging worden. Niet dat het aan de band lag, wel aan de geluidsman die het niet kon behelpen dat iedere song door gebiep zou worden verstoord. Anikas blik die als vanouds op oneindig stond werd met de seconde bozer, sleurend met de monitor van links naar rechts, de vingers in de oren, maar gelukkig nog steeds gezegend met een stem die ergens tussen Fenne Kuppens en Nico ligt. Dat laatste kan inderdaad niet beter…
Het blijft een vreemd verhaal voor Annika Henderson (de echte naam van Anika). Een Berlijnse politieke journaliste die ontdekt werd door Portishead-opperhoofd Geoff Barrow. De samenwerking mondde uit in een ep en een cd die destijds geen potten brak (we zagen de blondine nog in een bijna lege Trix), maar in Mexico liep het dan wel weer goed. Het was daar waar Anika haar huidige medemuzikanten ontdekte. Op dezelfde golflengte zitten heet zoiets en Exploded View was geboren en meteen een plaats op het beste label sinds jaren: Sacred Bones Records.
Een band die door de stem overheerst wordt zonder dat je dit erg vindt, want tussen de onheilspellende donkere stem van Anika (bijna schreven we Nico) hoor je flarden van pop noir en krautrock, maar vooral ook van genialiteit.
Ontsierd door technisch geklungel, maar nog altijd met seconden voorsprong over de eindmeet.
