Eén van de leukste plaatjes van 2023 is zonder enige twijfel Principia, het derde album alweer van het Parijse kwintet En Attendant Ana, zeg maar gerust het jongere zusje van Stereolab en soms ook wel Cocteau Twins of denk ook The Cure en Pixies. De unieke blend van shoegaze, postpunk en dreampop, weet ons zeer te bekoren, de mooie stem van Margaux Bouchaudon des te meer. En Principia stond bij ons op repeat de voorbije tijd. We vonden het dan hoegenaamd ook geen straf om naar de Brusselse Botanique af te zakken om de band live aan het werk te zien.
Maandagavond 12 juni 2023 speelden de Parijzenaars in de fëerieke Witloofbar. Tijdens een bijzonder korte set, kwamen een aantal van de poppareltjes op het conto niet hélemaal uit de verf zoals verhoopt, met iets te veel gestuntel en foutjes, waardoor Margaux en de haren ons nét niet volledig wisten te overtuigen. Maar slecht, nee, dat was het absoluut niet. En aan potentieel geen gebrek.
Al in de eerste songs in de set toonde Margaux Bouchaudon dat ze behalve erg mooi kan zingen, ook behoorlijk gitaar kan spelen. Wanneer de zangeres de gitaar niet omgorde, bediende ze de effecten. Dat het saxofoon- en trompetspel van Camille Fréchou een meerwaarde voor de bandsound is, is een feit. En we hadden die blazers van Camille, gerust wat vaker willen horen eigenlijk.
Fréchou en Bouchaudon speelden trouwens afwisselend op dezelfde gitaar. Gestemd werd er nooit, wat ons vreemd leek, maar het stoorde niet echt in de sound. Een beetje storend waren wel de valse noten die Bouchaudon soms uitstootte. Het euvel deed zich gelukkig niet te vaak voor en in de beste momenten in de set klonk de zangeres als een betere versie van voorbeelden als Elisabeth Fraser, Hope Sandoval of – in die songs waar de bas lekkker vettig en luid stond en de Pixies-referentie onvermijdelijk werd – als een Kim Deal die beter had leren zingen.
Fijn om songs als Principia, Anita, To The Crush en ons favorietje Ada, Mary, Diane te mogen horen. Ook Do You Understand? (uit Julliet, 2020) klonk erg aangenaam in zijn live-jasje. Het fijne aan de muziek van En Attendant Ana is het muzikale eclectisme. En zo ging het de ene keer richting newwave, postpunk of poppunk, of je voelde jazzy vibes. Dan weer was het funky en uitermate dansbaar, wat we ons – ondanks de warmte – geen twee keer lieten zeggen.
Jammer was dat veel van de nummers nogal abrupt en onhandig stopten, alsof letterlijk het einde zoek was of de songs gewoon nog niet klaar waren. Onzin natuurlijk, maar zo kwam het wel over.
Na goed een halfuur in de set kondigde band al aan dat er nog drie liedjes zouden volgen, waarvan één van ‘Les Pogues’. The Pogues dus. Nu was die versie van I’m a Man You Don’t Meet Every Day, wel erg leuk en funky, maar waarom in een set van nog geen vijftig minuten, en met drie goede albums onder de arm, er een cover bijstoppen? Zonde, gebruik het podium om jullie eigen werk te presenteren in die korte toegemeten tijd, dames en heren!
Wat er exact aan de hand was maandag weten we niet. De hitte? Niet kunnen soundchecken? Hoe knap sommige nummers ook klonken, hoe mooi de stem van Bouchaudon ook, hoe sterk die ritmesectie, het gitaarwerk en de blazers ook waren. Het leek bij momenten of er iets miste. En zo leek het of we naar de repetitie stonden te kijken. Allicht was het de vermoeidheid die hen parten speelde, aan het einde van hun tournee?
Alleszins…
Een volgende keer tekenen we opnieuw present, dat spreekt. Want eigenlijk hebben we wel een zwak voor dit vijftal, en er zit absoluut veel meer in, daar zijn we zeker van.
Volgende keer beter dus? Tot dan!
En Attendant Ana: Facebook – Instagram
