Terwijl in de vroege avond de Gentse Vrijdagmarkt met meer dan zevenduizend fans vol liep om Luc De Vos te herdenken door luidkeels Mia mee te brullen was er verderop in de Arteveldestad nog een andere herdenking aan de gang. Gelukkig minder triest want TOUTPARTOUT blaast dit jaar dertig verjaardagskaartjes uit. Hoewel ontstaan in Sint-Truiden, is Gent de logische keuze als locatie want het hoofdkwartier van het bookings/promo-kantoor ligt in hartje Gent gevestigd. Gebundeld met de krachten van Democrazy en VIERNULVIER palmde oprichter Steven Thomassen zowel het Wintercircus als de concertzaal van de Vooruit in. De affiche – hoe kan het ook anders – leek net als het rooster van het bookingskantoor. Gevarieerd en weg van alle hokjesdenken, wel steeds met kwaliteit voorop. Terwijl Jessica Pratt eerder in de Theaterzaal te zien en het Wintercircus het decor was van Endlingr, BRIQUEVILLE en Cobra The Impaler kozen wij voor het gezelschap van DIIV, maar eerst TAKH.
Als er zoiets bestaat als een TOUTPARTOUT-geluid zal er ook wel zoiets zijn als een Consouling Sounds-geluid. Ondefinieerbaar, wel een onverwoestbaar huis van vertrouwen waarvan je weet wat je te verwachten staat inclusief de verrassing en inventiviteit. Op appel in de Vooruit: TAKH. Een band die per toeval ontstond en reeds jaren in de steiger stond. Het toenmalige The Black Heart Rebellion was fan van Annelies Van Dinter – wie niet? – en vroegen haar om mee te werken aan hun plaat People When You See The Smoke, Do Not Think It Is Fields They’re Burning.
Ondertussen bestaat The Black Heart Rebellion niet meer, maar omdat de fascinatie van eenieder voor het duistere verder ging dan verwacht werd met vol enthousiasme TAKH opgericht. Een superband zoals dat heet die je niet al te vaak op het podium ziet, wel bijvoorbeeld vorig jaar als support van de legendarische Cranes en nu dus in de Vooruit als opener van DIIV.
Aan alles hangt naast een voordeel ook een nadeel vast, en dat was in dit geval dat een half uurtje TAKH echt wel te kort was. Komt ervan als je vanaf de eerste seconde je publiek meesleurt in een diepe trance. Net zoals bij The Black Heart Rebellion kiest ook TAKH voor instrumenten die je niet zo vaak tegenkomt. Naast zang, slagwerk en een belletje zit Pieter Uyttenhove achter zijn harmonium, terwijl Alex Maekelberg de elektrische mandoline bespeelt. Voeg daar nog Emeriek Verhoye aan toe en je hebt een geniaal geluid dat aanvoelt als een perfecte mix van Swans en Anna von Hausswolff. Niet dat die namen per se moeten, het is alleen maar dat we willen proberen uitleggen dat TAKH de sonische muur wil doorbreken met donkere betoverende geluiden. Tragiek kan bloedstollend mooi zijn en werd met TAKH perfect bewezen.
DIIV. Uit te spreken als Dive en geïnspireerd op de Nirvana-song. Oorspronkelijk was het ook Dive maar toen oprichter Zachary Cole Smith vernam dat Dive reeds via Dirk Ivens bestond veranderde hij de naam in DIIV. Niet uit schrik voor advocaten, wel uit respect voor Dirk Ivens. Een toffe pee die Smith en zo toonde hij zich ook in de Vooruit, ook al verschuilde de New Yorker zich seconde na seconde in zijn eigen wall of sound.
DIIV is dan ook een trip, en zo werd het ook aangekondigd met een filmpje op de achtergrond. De moderator van dienst verwittigde ons dat na het zien van DIIV het leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Bleek nog te kloppen ook, en dan hebben we het niet over die buil die we door de actieve moshpit opliepen, wel door de impact die de Amerikanen nalieten.
De set werd geopend met In Amber getrokken uit hun vierde langspeler Frog in Boiling Water. Meteen was er geen twijfel aan dat dit concert een shoegazefestijn zou worden voor mensen die houden van melancholie en gelaagde gitaargeluiden. Smith stond wat weggemoffeld in een hoekje terwijl Andrew Bailey die gecamoufleerd in hoodie het midden van de podiumzaal opeiste als gymzaal.
Like Before You Were Born uit Deceiver volgde, de eerste plaat met bassist Colin Caulfield erbij en opgenomen werd nadat Colin met allerlei persoonlijke problemen worstelde. Hard gespeeld en waarin duidelijk werd dat de eerste platen van Ride een inspiratie waren. Brown Paper Bag accentueert dan weer waarom Frog in Boiling Water ons top tien lijstje van het jaar zal halen. Bailey toont zich acrobaat op gitaar en ook lijkt alles zo eenvoudig en voelt het aan alsof hij gewoon wat nonchalant in zijn tuin staat te spelen en elke aanslag op zijn gitaar is er één van briljantie.
Wegdromen, maar ook lekker heen en weer huppelen op perfecte indiepop en dat is Under The Sun zonder meer. Om de haverklap werden we er door de filmpjes op amusante wijze aan herinnerd dat de wereld in brand staat en Amerika de verpersoonlijking is van Satan maar dat weerhield niemand ervan om er een feestje van te bouwen. Is het eigentijdse West Coast Pop, of gewoon shoegaze? Wie zal het zeggen, Sometime was gewoon perfect.
Dagdromerij verpakt in geniale pop, getuige het ingetogen Soul-Net. Ook de roadie had geen tijd voor wat adempauze want bij zowat ieder nummer werd het type gitaar ingewisseld. Na Frog in Boiling Water volgde een filmpje waarom de mensheid toch beter af is mochten we DIIV in het Witte Huis hebben. Deze kinderen van de Cocteau Twins worden door de Amerikaanse pers niet voor niets aangeduid als “a political shoegaze band”. Meestal volgt applaus na de nummers maar bij DIIV werd de tsunami van gitaargeweld/schoonheid regelmatig onderbroken door uitbundig handgeklap, vaak door pure bewondering. Bailey, ondertussen bij Take Your Time de hoodie uitgespeeld, merkte dit en besefte dat het publiek aan hun voeten lag.
Taker heeft een heerlijk My Bloody Valentine-gehalte, wees er dan ook maar zeker van dat Kevin Shields een idool is. Waarschijnlijk ook The Telescopes, DIIV is dan ook shoegaze en samen met dat andere voorbeeld – Slowdive – behorend tot de top van het genre.
Wie met de ogen toestond, dromend van de pracht, werd wakker geschud door Blankenship waarbij de Vooruit ontaarde in een moshpit en mensen het podium opklommen om zich aan een partijtje crowdsurfing te wagen. Acheron volgde en was meteen het einde van een uurtje hoogstaande indiepop van de allerhoogste klasse.
DIIV wist dat ze moesten terugkomen en op een mompelend dankbetuiging na richtte Colin zich voor het eerst tot het publiek om TOUTPARTOUT en Steven te feliciteren. Raining On Your Pillow, de single uit het laatste album werd ingezet en de reis naar het walhalla kon worden voortgezet. Wel met de herhalende dreiging dat de tijd voor dromen voorbij was en dat er in de wereld nog te redden moet vallen wat gered kan worden. Met Horsehead zaten we bijna aan het slotmoment van het feest maar voor degene die graag met hun lijf tegen anderen willen opbotsen was er nog het heerlijke Doused. Trouwens ook vanwege Luminious Dash, happy birthday Steven en TOUTPARTOUT!
TOUTPARTOUT Facebook – Instagram
TAKH Facebook – Instagram
DIIV Facebook – Instagram
