We schrijven er dagelijks over en we hebben er zelfs ons handelsmerk van gemaakt: de Belgische muziekscène. Anno 2019 kunnen we het aantal bandjes niet bijbenen, maar dat was twintig jaar geleden toch wel eventjes anders.
Niet dat er toen geen goede bands waren in het Belgische koninkrijk. Au contraire. Alleen moest je ze zeer diep in de kelders van de underground gaan zoeken. Er waren een paar uitzonderingen, dat is waar, maar het overgrote deel van de Belgische bands stoelde vooral op ijzersterke singles. Full albums dat was een ander paar mouwen.
1999. Millionaire was net opgericht, Noordkaap was al tien jaar bezig, Daan was net aan zijn solocarrière begonnen, Clouseau stond al vijftien jaar in het Sportpaleis, K3 was net aan hun eeuwigdurende veroveringstocht begonnen en er was dEUS. Opgericht in 1989 en volgens Wikipedia niet een verwijzing naar God zelve, maar naar de culthit van de Sugarcubes.
Vaak met wisselende bezetting en soms met leden die onvervangbaar leken (yes, mr. Pawlowski), maar altijd met die ene man die ergens tussen de arrogantie van het je m’en foutisme en het opperwezen zweefde: Tom Barman.
De band had het al van in de begindagen getroffen met de pers. 1994, het was de tijd dat Humo het alleen voor het zeggen had en dus was iedereen er (terecht) mee akkoord dat Worst Case Scenario een meesterwerk was. Maar de triomf ging verder, tot die derde plaat die vandaag zijn twintigste verjaardag viert en waarmee Barman en de zijnen de AB acht (!) keer uitverkocht kregen: The Ideal Crash. Neen, ook al hebben we iedere dag massa’s lovende woorden klaar voor de jonge wolven, we zien het een andere Belgische band niet zo gauw doen.
De uitverkochte toernee staat in het teken van die derde plaat. Een album zonder Rudy Trouvé en Stef Kamil Carlens, maar wat voor één. Toegegeven, er was toen weinig of geen concurrentie, maar het is wel een plaat die je na 20 jaar zonder enige schaamte nog eens op de draaitafel kan leggen. Een meesterwerk.
En ja, Barman weet dat, en dat werd ook duidelijk in de AB. De cynicus in ons (dat heb je als je ouder wordt) dacht deze avond in Brussel wel eens dat ze dit meesterwerk nooit meer zullen kunnen evenaren. Op plaat zal dat alvast nooit meer gebeuren en dat weet Barman zelf ook, maar met welke bravoure werd deze klassieker in de AB gebracht.
Alles werd uit de kast gehaald, zelfs een groep dansers, om aan te tonen dat The Ideal Crash de perfecte plaat is. Van de eerste tot de laatste noot gespeeld, daarom heet het concept Rewind. Terug in de tijd en voor één keer deed dit deugd want dEUS toonde wat ze twintig jaar geleden waren: God in Vlaanderen.
Na afloop kregen we nog een paar hitjes om de 90 minuten vol te krijgen, maar dEUS zette gisteren in de AB de puntjes op de i, ook al was het met een oude plaat. Het zal nog heel lang duren vooraleer iemand deze God van zijn troon weet te stoten.
