Een uur gas geven, zo zag de maandagavondagenda er uit in de Witloofbar van de Brusselse Botanique. Eén hoogmis, één altaar, één Priests! Het punkkwartet uit Washington D.C. stond voor de derde keer in evenveel jaar tijd in ons land van jetje te geven en kwam haar nieuwe plaat The Seduction Of Kansas voorstellen. Een plaat die behoorlijk afwijkt van de rest van hun oeuvre en minder ‘punkt’ en des te meer ‘wavet’. Meer early eighties dus. Tragere nummers ook. Vraag was dus of Priests hun reputatie als spannendste female fronted punkband ter wereld ook konden hard maken als de voet even van het gaspedaal wordt gelicht.
Zangeres Katie Alice Greer heeft al een tijdje gezondheidsproblemen en excuseerde zich ook gisteren voor een kikker in de keel. Een paar weken geleden haalde een maaginfectie een streep door een reeks voorjaarsconcerten. Desondanks verscheen ze als een ravissante diva op het podium in een vintage punkensemble. Een fiftiesstyled latexkleedje, netkousen en fuck-me boots. En of er gevlamd mocht worden. Met Pink White House, éen van de bommetjes van succesplaat Nothing Feels Natural, zat de spreekwoordelijke vlam meteen in de pan. Een aardig gevulde Witloofbar wist meteen de klepel hangen. Good Time Charlie en JJ hielden het tempo hoog. Bassiste Alexandra Tyson is het trio tijdens deze slopende tour komen vervoegen. Priests spelen 19 shows in 21 dagen wat vooral een strak ingespeelde set tot gevolg heeft. Katie geeft het volle pond, een uur lang, en is ook erg goed bij stem.
Mother, een verrassende Danzig-cover en You Tube Sartre zorgden voor de verwachte new wave/psychedelica-injectie in de set. De nieuwe nummers I’m Clean en 68 Screen maakten enorm veel indruk, niet in het minst omwille van de gitaaruithalen van GL Jaguar en de diepe baslijnen die stilaan in de sound van de songs sijpelen. Denk aan Accuracy (The Cure). Een absolute hoofdrol was hier echter weggelegd voor drumster Daniele Daniele die haar vellen verliet en de microfoon met overdonderend succes overnam van Katie. Sensuele heupen en alternerende vocale uithalen en fluisterende intermezzi (“your own perversity”) maakten van 68 Screen een hoogtepunt. Een song die het midden houdt tussen XTC en Wendy & Lisa. Groovy, punky en sexy. Heel erg straf. Janel Leppin zorgt op de plaat voor verse invloeden met keyboards en cello. Daniele wist backstage te vertellen dat de band live naar een kwintet wil doorgroeien, op zoek naar nieuwe impulsen.
Het gloednieuwe Carol werd in de Botanique voor het eerst live gespeeld en vormde de perfecte intro voor het sterkste moment van de avond, een zinderende versie van Nothing Feels Natural. Katie kwam hier helemaal los en er was geen houden meer aan. Priests stelde de overwinning veilig tijdens een erg strak slotakkoord. Texas Instruments is een hit die R.E.M. vergeten schrijven is en het venijnige onweerstaanbare duo No Big Bang/Control Freak was dreigend, zinneprikkelend en vooral erg strak gespeeld. Beter dan dit wordt het echt niet meer.
Jesus’ Son is niet alleen een geweldige song maar rondde een uurtje Priests af en de conclusie is dat The Seduction Of Kansas een groeiplaat is die haar geheimen live prijsgeeft en op een podium perfect standhoudt tussen de punkanthems van de band. Hierover zei Daniele dit: “We hebben de nieuwe nummers in een lang proces laten groeien en wisten heel goed dat het vintage Priests label de kern van de songs vormde en we zijn een betere band geworden tijdens dit schrijfproces”. Wie Priests gisteravond domweg miste kan zich herpakken in Amsterdam op 25 mei of op Best Kept Secret op 31 mei. Zet je schrap voor een uur briljante psychedelische punkrock.
Foto’s: (c) Hans Vermeulen
