Nothin’ But The Dark, mag dan al een eendagsvlieg zijn, Der Klinke is dat zeker niet. Het ontstaan van de band gaat terug tot 2009. Ondertussen zijn we al een dikke 12 jaar verder, hebben ze een handvol platen uitgebracht en mochten ze vrijdag 1 oktober nog eens hun donkerste kantje bovenhalen in Daverlo in Brugge waar ze onderdeel waren van het Nothin’ But The Dark festival. Een eenmalige project van het Brugse cultuurcentrum dat ode brengt aan new wave, darkwave en alles wat daartussen zit.
In tegenstelling tot zoveel andere bands gaat het hier niet om een goed geoliede jukebox die netjes een reeks covers brengt, maar hebben we hier te maken met een band die zich hoofdzakelijk toelegt op eigen composities. Uiteraard hoort een obligatoire cover daarbij, maar de focus lag toch voor 95% op het eigen materiaal. Our Dance in Darkness opende de set en zette meteen de toon voor de rest van de avond. De eerste danspassen waren nog wat onwennig maar dat kwam vermoedelijk eerder omdat iedereen ook terug heel herkenbaar is, nu het mondmaskers definitief verdwenen lijkt te zijn. Nadat Sam Claeys de meute wat dichterbij het podium riep en de onweerstaanbare beats van Someone Who Smiles ingezet werden, barstte het feestje pas echt los. De drank vloeide rijkelijk, de muziek werd knap gebracht en ook het oog kreeg wat het wilde. Aangevuld met Chesko & Marco Varotto was het team volledig.
Dat de band ook tijdens de voorbije corona periode actief was, is duidelijk want we kregen te horen dat we binnenkort nieuw werk mogen verwachten. The Shallow Shadow was het voorsmaakje van hun nieuwe album. En zoals gezegd, een obligatoire cover hoort erbij, want She Lost Control van Joy Division passeerde ook nog eens de revue. Uiterst herkenbaar uiteraard maar eigenlijk ook wel wat overbodig, want de band had die avond genoeg aan hun eigen songs. Na The Doll mochten we huiswaarts keren, maar dat zag het publiek niet echt zitten. Twee minuten later en na wat aanmoedigingen van het publiek kregen we nog eens een vijftal nummers als toemaatje.
Een geslaagde avond voor de band en het publiek dat, hoe kan het ook anders, bijna uitsluitend in het zwart uitgedost was. Kniesoren zouden wel eens kunnen zeggen dat het allemaal een beetje teveel van hetzelfde was en daar hebben ze mogelijks wel een punt, maar dat zeggen diezelfde mensen zonder meer ook van blues, jazz of pop. Wat ons betreft, had het best nog een beetje mogen doorgaan, maar gelukkig konden we nog wat vinyl op de kop tikken bij de merchandising stand waardoor we Der Klinke een beetje in huis haalden en het optreden nog wat extra lieten nazinderen.
