Zaterdagavond in de Barock. Een cafe met een zaaltje voor optredens erachter. Gelegen in een rustige wijk buiten het centrum van Brugge. Een cafe zoals je ze maar zelden meer ziet, een muziekbar, een sfeerkot, een zalige barman, een goede brok new wave door de boxen, een fris pintje. Feels like home.
Alk-A-Line staat op het podium. Ze proberen de sfeer er in te krijgen met flarden beats, riffs in een mix waar beide dames staan op te zingen, brallen en roepen. Een verdienstelijke poging, maar daar stopt het bij. Werkt misschien als schooloptreden, op scoutkamp, of als familiegrap bij een trouwfeest maar voor ons een beetje een verlept probeersel. Ons pintje in het café smaakt naar meer.
En meer krijgen we met één van de beste lifebands in het land: Der Klinke. Our Dance in Darkness is het eerste nummer dat ze brengen, gevolgd door Someone Who Smiles en The River White. Drie sterke nummers die de toon zetten voor de rest van de set. De Klinkies zijn meer dan tien jaar bezig en dat is er aan te zien. De zenuwen die we jaren geleden zagen bij hun eerste concert in de Vooruit zijn volledig weg. Hier staat een geroutineerde band op het podium. Volledig in alle vertrouwen en met de brede glimlach op hun smoeltjes hun repertoire brengen voor hun fans doet deugd om te zien. En na al die jaren mag het gezegd worden. Hun repertoire is heel breed gevuld met een resem mooie nummers. Inmiddels zo breed dat je een aantal liedjes eigenlijk al heel lang niet meer gehoord hebt. Bepaalde tracks zijn met de jaren een beetje herwerkt en klinken frisser dan de originele versies. We krijgen een opéénvolging van nieuwe en oude nummers door elkaar. Still Alone, Curtains, Clear Mind, The Facts Of Life, en dan plots in première een nieuw nummer Who To Deny. Dit nummer komt in december uit op 7” vinyl en is weeral een vette release!
My Frozen Heart, Faith Healer ( een ode aan Jock van The Bollock Brothers), Bridges en de culthit The Doll sluit hun optreden af. The Doll wordt meegezongen door heel de zaal, en gescandeerd door heel de zaal op de baslijn van Psycho Killer van Talking Heads.
Sam zijn baslijnen waren heel de avond pertinent aanwezig, onze Brugse Peter Hook is echt de ruggengraat van de sound van Der Klinke. Jammer genoeg stond de klank niet optimaal en werden Marco zijn gitaarpartijen soms onhoorbaar. Maar dat drukte de sfeer totaal niet. De ganse Barock danste en het zweet parelde van de muren. Afgesloten werd met Unexpected, een fenomenale versie van Night Air en Liars. Vermits big boss Fabien van de Barock constant “White” zat te roepen werd hij het podium opgeroepen en kregen we een reprise van The River White met Fabien op guest vocals. Een grappig moment om een mooi optreden mee af te sluiten.
En zeg nu zelf live artiesten, goede nummers, goed gebracht, toffe sfeer, een fris pintje, dit is waar muziek om draait, en dat heeft Der Klinke al heel lang heel goed begrepen.
