Concertfotos: Archieffoto’s © Hannelore Dieleman
Daan Stuyven heeft niet alleen een nummer dat Icon heet, hij is er ook één! Meer dan 25 jaar na zijn eerste soloplaat Profools slaagt de Leuvenaar er nog steeds in om grote zalen te doen vollopen, en ze zelden te doen leeglopen. Het publiek van de VIERNULVIER was op zijn “dinsdagavonds” met voornamelijk een beleefd applaus dat alleen maar op het einde ontplofte.
Deels ligt dat ook wat aan de opbouw van Daans concerten. Stuyven maakt er al jaren een gewoonte van om eerst zijn nieuwste plaat te spelen, vraagt zelfs aan zijn publiek om geduld te hebben, om dan te eindigen in een nog een extra uurtje Belpop-classics.
Zoals steeds in maatpak, ook al vloog de stropdas na een paar nummers de coulissen in. Met een snor lijkt hij net iets meer op nonkel Frans, maar nog altijd met tonnen charisma. Ontwapenend arrogant, want Daan balanceert steeds tussen de onbereikbare rockgod en de onbekende man met wie je op een terrasje kan palaveren over het mooie weer.
Daan was niet alleen. Cadeautjes die naar eigen zeggen jaren geleden door de kerstman zijn gebracht. Op drums de onafscheidelijke Isolde Lasoen, op bas Ewan Vernal en ooit nog bij de Schotse popband Deacon Blue, op toetsen Jeroen Swinnen, op gitaar Geoffrey Burton en op trompet – en andere bakjes – Jo Hermans.
Geen voorprogramma. Gewoon Daan en zoals gezegd, eerst de volledige nieuwe plaat Space. Gewapend met tonnen droge humor loodste Daan ons door de tien tracks van zijn nieuwste. Niet altijd even gemakkelijk, Daan weet ook wel dat zijn grootste hits – en bij uitbreiding dus de publiekslievelingen – al een tijdje achter hem liggen. Maar het publiek bleef aandachtig luisteren, ook al slaakte het zonder twijfel een zucht van opluchting toen Daan de tweede set een beetje onverwacht begon met Chemical, inderdaad de classic van zijn band Dead Man Ray waar ook Rudy Trouvé bijzat.
Na Friend ontplofte de boel op zalige wijze met Everglades waarbij de zaal van de Vooruit eventjes op de Studio 54 leek. Meer en meer werd het optreden een toneel van gezellig samenzijn, of het nu bij 1969 of Exes was.
Zoals steeds toonde Daan zich een uitgelezen en ervaren showman, ook al kunnen we ons niet voorstellen dat er iets fout kan gaan als je Isolde Lasoen aan je zijde hebt en de clubanthem Swedish Designer Drugs door de zaal laat klinken. Hoewel de intimiteit nooit werd geschuwd, werd de (perfecte) show afgerond met een puike versie van This Town Ain’t Big Enough For Both of Us van Sparks en natuurlijk werden we naar huis gestuurd met het onvermijdelijke – niet dat we kloegen – Housewife waarbij de Vooruit voor vier minuten een uitbundig voetbalstadion leek. Daan lijkt misschien routineus, maar het is en blijft vakmanschap waar je van op blijft kijken. Groots in alle aspecten.
