Scratch & Snuff dook in Café Charlatan – kop vooruit – het weekend in met de bands Eraserhead en Crowd Of Chairs op de affiche. Dat mooie programma veroorzaakte allerminst een volksverhuizing richting Vlasmarkt. Niet helemaal onlogisch, beide bands hebben in de afgelopen maanden al meer dan één zaal in Artevelde city naar de vaantjes gespeeld. Maar alles went, ook een goede band. Zelfs twee goede bands.
De West-Vlamingen verzameld in Eraserhead, een vijftal jaar actief ondertussen, mochten vrijdag de zaak opgewarmd zien te krijgen in de kouwelijke zaal. Geen makkelijke opdracht met al die openstaande deuren en een beperkt aantal toehoorders, maar te oordelen aan het vestimentaire hadden sommige bandleden het al bijzonder warm nog voor er één noot gespeeld werd. Peignoirs 4 da people! Niemand verloor er zijn cool bij.
De licht absurde verkleedpartij was exemplarisch voor de even zo absurd opgevatte mix van psychedelica, heavy rock, shoegaze, glam, bluesrock, noise en nog een half dozijn genres die Eraserhead meebracht. Van alles wat, een mengelmoes buiten categorie, maar het werkte wel.
Veel nieuwe nummers op de setlist, zelfs één Franstalig nummer. Verder niets dat we herkenden of ons konden herinneren van vorige gelegenheden. Kan ook aan ons liggen. Leuke extra; voor de volledig verknipte show kwam je bij momenten ogen te kort. Prima opwarmer die er 100% voor ging en best meer respons had verdiend.
Wie de hoofdact in de voorbije maanden meermaals aan het werk zag zoals ondergetekende, wist waaraan hij/zij zich kon verwachten in Charlatan. Smerige noise-kopstoten met bovengemiddelde impact, in ijltempo afgehaspeld, zonder omkijken. Geen tijd voor bindteksten en andere vormen van flauwekul. Er wordt zo al genoeg gezeverd.
“This is what you want, this is what you get” zo mekkerde John Lydon in dienst van Public Image Ltd ruim 30 jaar geleden. Zwaar malcontent zoals altijd. Bij Crowd Of Chairs hoor je net dezelfde onvrede voorbijschuren. Weinig bands zetten ergernis en general disgust zo doeltreffend om in splijtende noise als Mitch Van Laecke en co.
De frontman vindt zichzelf geen geboren zanger en/of schitterende gitarist maar op fouten liet hij zich vrijdag alvast niet betrappen. Niets op aan te merken. Net als op de rest van de band trouwens. Het abrasieve driemanschap manifesteert zich hoe langer hoe meer als een verrassend goed geoliede machine. Geen erg zolang dat meer uitzicht biedt op heftig vuurwerk dan op routine.
Vrijdag werd de toon gezet met We Didn’t Think This Through. Een woest roterende slijpschijf van een song, afgerond met desperate duozang aan 150 per uur. Tijdens de show viel eens te meer op hoe sterk Paperguts en Ibogaine wel zijn, hypnotische raw power gevat in onorthodoxe songstructuren. En verreweg het interessantste dat het debuutalbum (‘FFF’, 2017 – LFDY records) te bieden heeft .
Dat album werd er, op twee tracks na, integraal doorgejakkerd vooraleer de instrumenten met een kwak tegen het podium gingen. Zoals gebruikelijk. Geen bis na een witheet Tunnelvision, de rest van de CoC-catalogus bleef netjes in de van. Niet dat we anders hadden verwacht. Het grijzige weekend kon beginnen.
Degelijk concert met de nodige vonken maar zonder (grote) verrassingen. Crowd of Chairs maakt volgende zondag zijn opwachting in de Ancienne Belgique in het kader van The Sound Of The Belgian Underground. Organisatie: Subbacultcha. Ook op de affiche: het behoorlijk fantastische Vaal.
WOUTER DE SUTTER
