Australië blijft maar onversneden parels op de rest van de wereld uitstrooien. De programmator van de Botanique beschikt overigens over een groot vangnet want hij wist de bijzonder interessante Carla Dal Forno te strikken. Niet de moeilijkste vangst want Carla heeft Melbourne ondertussen voor Londen geruild na een tussenstop in Berlijn. Dal Forno is als multi-intrumentaliste bekend voor haar producerswerk en haar rol bij F Ingers en Tarcar, maar is vooral het paradepaardje van cultlabel Blackest Ever Black.
Debuutplaat You Know What It’s Like heeft er sinds een paar weken een zusje bij gekregen sinds de release van Look Up Sharp. Haar muziek omschrijf je best als een gekruide mengeling van poppunk en dub tegen een bezwerend behang van synthesizers die zachtjes zoemend haar typerende zangstijl van de nodige ondersteuning voorzien. Over zusjes krijgen gesproken, we konden ons niet van de indruk ontdoen dat Carla een paar maand zwanger was. We hebben het verstand laten primeren en stelden de vraag niet.
De warmwaterkruik van dienst die de Rotonde mocht opwarmen luistert naar de geweldige naam Daisy Darkpark en heeft een patent op experimentele elektronica. Daisy Darkpark is het dark electro alter ego van Femke Fredrix die we ook kennen van haar performance act Partners met haar welja partner James van Shht. Een paar weken geleden vond in de Vooruit een hommage plaats aan de cultfilm Alien (Ridley Scott). Dit had daar zo geweldig in thuisgehoord. Daisy bracht drie duivelsuitdrijvingen voor de prijs van één. Het had iets van een vreemdsoortige mix van een buitenaards wezen met een psychopathische robot als cliniclown. Chucky in Galaxy Park zeg maar. De ene keer leek de zang op de Segue saga van Bowie op 1.Outside, een andere keer leek The Haxan Cloak de soundtrack van Twin Peaks te hebben herschreven.
In haar opmerkelijke outfit kwam ze de eerste rij diep in de ogen kijken. Zelden een keyboard-performer gezien die zo nadrukkelijk haar prooi opzocht. Femkes Amusement Park was een erg beklijvende dark ambientoefening met een angstaanjagende onrust.
Iets later werden we 50 minuten lang ondergedompeld in de raadselachtige soundscapes van Carla Dal Forno. De in bas en dub gedrenkte en op elektronica drijvende songs van de enigmatische Australische, worden op heerlijke wijze voortgestuwd door haar mooie stem die vaak doet denken aan landgenote Laura Jean. Ook Chelsea Wolfe flitste door onze hoofden. Er werd meteen uit de nieuwe plaat geplukt. In het ijzingwekkende Don’t Follow Me bracht Carla de zaal meteen in vervoering.
Tijdens het groovy en dreigende What You Gonna Do Now? uit haar debuut werd de brug geslagen met Alison Shaw en haar Cranes ten tijde van Wings Of Joy. Iets verderop hoorden we The Cure en Simon Gallup in No Trace (very Primary) en So Much Better (Cold). Een niet mis te verstane sneer naar haar ex en een hoogtepunt van haar concert. Dat gold evenzeer voor Clusters waarin ze het publiek voorgoed meenam op grottentocht, op zoek naar diepe bassen en onontgonnen synthscapes.
Niemand doet wat Carla vermag op een podium, met akelige precisie sensualiteit (haar bekoorlijke dansstijl) combineren met een bezwerende cocktail van spooky grooves en zanglijnen die de Rotonde in een waas van chloroform bedwelmden.
Slotnummer (zowel van de plaat als het concert) Push On laat de nachtegaal in Dal Forno nog eens de vrije loop. Een avondje Femke en Carla staat synoniem voor hypnose, herfstklanken en een cool die erg refereert aan wat Jewel met zijn Italians Do It Better label op een luchtige manier klaarspeelt. Hoe dan ook, Dal Forno was in formo.
Foto’s: (c) Hans Vermeulen
