De derde dag Boomtown, en ook al protesteren de voeten omdat ook zij recht op wat vakantie hebben, trokken we toch weer in de richting van het Gentse stadscentrum op zoek naar muzikaal talent.
De vijf mafkezen van het Gentse Morphine Milkshake kaapten meteen de titel van meest uitzinnige band van deze Boomtown-editie weg. Wat wil je als je jezelf Don G, Mr. Twigs, Marcellus Mustard, Ruth 66 en The Blitz doopt? Hoe gekker hoe beter dus, een zanger met een hoofddeksel van knuffeldieren op of een engel (letterlijk, waarschijnlijk ook figuurlijk) achter de keyboards. Het is allemaal mogelijk bij Morphine Milkshake. De band is echter meer dan een gimmick vol absurde humor, ook muzikaal valt er heel wat te ontdekken, ofschoon een categorie voor deze vreemde snoeshanen niet bestaat. Psychedelische rock dat naar Zappa en de vroegere Prince ruikt, een bende die voor het podium geboren is.
Nu de hitte voorbij was, wilden we eigenlijk nog wat genieten van het buitenlicht, maar allerlei goede recensies verplichtten ons om Avondlicht in de Handelsbeurs op te zoeken. Dit alter ego van de Antwerpenaar Matthias Dziwak (vergezeld van live drums) wordt vaak omschreven als abstracte elektronica. Dit bracht hem op podia met namen als Squarepusher en Max Cooper, raakte hij ermee op het Britse Fent Plates-label en bracht hij een split met Oaktree uit. Live is Avondlicht een belevenis. Het enige wat je moet doen is de ogen sluiten, de synthetische dromerige klanken doen de rest en als je er nog de benen voor hebt, kun je er nog op dansen ook.
Glints is tevens zo’n band waarover je eigenlijk alleen maar goede dingen leest. Het ging allemaal snel voor de Antwerpenaar Jan Lemmens die de steun kreeg van Jergan Callebaut van VUURWERK. Je hoort zowat alle stijlen in Glints: van bluesrock tot hiphop. Alweer een band die niet in één hokje is te duwen, en zo hebben we ze graag. Het is blijkbaar moeilijk om Gentenaren op de vroege avond naar het stadscentrum te dwingen, Glints slaagde daar wel in. Onderwijl werd de Handelsbeurs opgewarmd door de 19-jarige rapper Ronin The Wolf voor de sensatie van Boomtown: Mykki Blanco. De rapscène wordt wel eens bevolkt door macho’s, maar daar brengt de transgender Mykki Blanco die Hiv-positief is complete verandering in. De rapper (ook al is hij meer dan dat) uit Californië bouwde de Handelsbeurs van bij het begin om tot zijn eigen speelterrein. De excentrieke muzikant stond geen seconde op het podium. Het ene moment stond hij middenin de zaal tussen het uitbundige publiek, een paar seconden later zag je hem op de toog swingen. Extravagant? Absoluut ja, maar wat een talent. Zelfs indien rapmuziek helemaal je ding niet is, blijft het onmogelijk om je niet te laten meeslepen in Mykkis wereld. Een dansfeestje dat tot denken aanzet door een artiest die beseft dat je je publiek iedere seconde dient te verwennen. Lydia Lunch en Kathleen Hanna zijn fan, eens je zijn debuutalbum Mykki (dat uitkomt op 16 september) hebt gehoord, zul je dat ook zijn.
Op het grote podium stond inmiddels Alice On The Roof, een band die bij menig muziekkenner gemengde gevoelens oproept, wellicht omdat velen vinden dat het allemaal net iets te vlug voor de blondine uit Mons ging. Misschien zouden ze beter Dancing Queen van ABBA uit hun repertoire schrappen, maar wat overblijft is overheerlijke indiepop die om de hitparade smeekt, gewoon omdat het onweerstaanbare pop is. En tja, als je rondom je kijkt, en je ziet al die vrolijke gezichten de superhit Easy Come Easy Gomeezingen dan weet je dat dit Waals broodje gebakken is.
Van Waals brood naar smørrebrød is een kleine stap op Boomtown, binnen de kortste keren stonden we te kijken naar het Deense duo First Hate dat vaak wordt vergeleken met Lust For Youth en The KVB. Ook Joakim Nørgaard en Anton Falck hebben naar de eighties geluisterd. Zagen we vandaag de meest uitzinnige en meest sensationele band op Boomtown, zagen we op die dag ook de revelatie. First Hate brengt synthpop voor doemdenkers, gitzwarte muziek zonder hoop, overgoten met tranen van weltschmerz, maar vooral zeer veel talent.
Mensen die het meer voor kant-en-klare indiepop houden, konden naar The Boxer Rebellion kijken. Live blijven ze nog altijd beter dan op plaat, maar nog veel te braaf… Maar waarom daarom treuren? Op naar Slow Magic, wat alweer een vreemde act was. Wie hij is weten we niet, een kerel met een verlicht wolvenmasker die je doet geloven dat hij muziek brengt van je denkbeeldige vriend. De Donnie Darko van de dansscène zeg maar, en verbijsterend hoe iemand met een laptop en een drum voor zo’n feestkje kan zorgen. Buiten kon je op de koppen van feestgangers lopen, wij doken alvast ons bed in, richting dag vier!
