Elders is niet beter, zeker niet als we het over muziek hebben. Het Belgische muzikale landschap van vandaag is een kruitvat met de ene explosie na de andere. Toegegeven, ze zijn niet allemaal even luid, maar je hoort ze wel. Soms doet men je geloven dat het clubcircuit ten dode is opgeschreven (er is geen geld meer mijnheer!), maar niets is minder waar. Een concertagenda bijhouden is tegenwoordig quasi verplicht, want iedere dag op iedere hoek van iedere straat staat er wel een podium klaar waar jonge Belgen hun kunsten mogen tonen aan een kijklustig publiek. Uit het overgrote aanbod van de dag kozen wij voor een trip naar de Vlasmarkt, de deur van De Charlatan binnen en genieten van Eraserhead en The Insect Soldiers In The Sky, en neen geen seconde spijt hebben we daarvan gehad.
Eigen schuld, dikke bult, want als je je band met de naam Eraserhead zegent zal iedere recensent wel een aanknopingspunt met David Lynch vinden. En om meteen maar alle clichés eer aan te doen: de muziek van deze Kortrijkenaars zou er niet in misstaan. Ook frontman Niels Manhaeghe zou best in zo’n surrealistische film passen, een vriendelijke jongeman die op het podium één of ander monster wordt. De combinatie van Ian Curtis, Michael Gira en Nick Cave. Uiteraard net iets te veel de loftrompet gestoken om geloofwaardig te klinken, maar de muziek van Eraserhead maakt indruk. Vuile noiserock met de energie van Joy Division, een vleugje psychedelica en songtitels die geen mens kan bedenken (juist Trompetstront dus). Tot nu toe is Eraserhead wat men noemt een te ontdekken parel, maar gisteren zagen we een band aan het werk die van zichzelf weet dat ze het juiste pad zijn ingeslagen.
Ieder vogel zingt zoals hij gebekt is, dat is wel het minste wat je kan zeggen over de Limburgse Insect Soldiers Of The Sky. De groene gitaar die Eraserhead genoodzaakt moest lenen (dat komt ervan als je hard gaat) hing ondertussen alweer rond de nek van zanger Boris Willems. De enthousiaste lokale fans op de eerste rij gaven spontaan het startsein voor een uurtje feest. Een band die zichzelf niet al te serieus neemt, en uit dat spontane karakter zijn knappe (bijna) meezingtracks als Enjoy The Breeze of The Year 3004 gegroeid. Pet Sounds bekeken door mensen die van Loveless van My Bloody Valentine houden. Shoegaze met een futuristisch tintje zonder dat de combinatie ervan botst. De jonge Limburgers dingen dit jaar mee naar De Nieuwe Lichting, het optreden in De Charlatan was een signaal dat de jury zich beter van overbodig oorsmeer ontdoet, alleen al voor de goesting een glimlach op je muzikaal gelaat waard.
