De avond kon niet slechter beginnen. Traditioneel ongevalleke ter hoogte van Groot-Bijgaarden in een loden hitte. Net op tijd in de volgepakte (jawel) AB Club om aanwezig te zijn als Miaux aan haar set begon. Miaux is de uit Sarajevo afkomstige Mia Prce. Synthesizerriedels die de grenzen van het mysterie met een fakkel afbranden. De warmte straalde echter niet van het podium af, maar kroop gewoon met de massa naar binnen. En de massa had zelfs moeite om een beleefheidapplausje uit de klamme handen te persen. Een Miauw (tja)-gevoel overviel ons inderdaad geen moment. Denk aan The Haxan Cloak zonder tanden of Marc Melià zonder de songs. Mia heeft ook geen woord gezegd, het leek alsof ze door haar eigen brouwsel verlamd werd. Slechte beurt, jammer.
Het was dan ook een ongelijke strijd. Anna Michaela Ebba Electra von Hausswolff laat zich tegenwoordig door een forse bezetting omringen, niet dat de tengere Zweedse haar mannetje niet kan staan. Twee jaar geleden was de aanpak eerder minimalistisch als support voor Swans, hier werd een concert neergezet waar over nagedacht is, en niets minder dan een wervelend totaalspektakel vormde. Het op plaat al hypnothiserende duo ‘The Truth, The Glow, The Fall / The Marble Eye’ krijgt live een beklemmend extraatje….
Een muisstille zaal was onder de indruk en het was prachtig om zien hoe Anna met haar engelenstem kon rekenen op haar band die een behoedzame en perfect ingetogen steunpilaar vormde. Een rots in de branding voor de sirene die later de volledige zaal zou verleiden. Anna legde aanvankelijk de nadruk op de typerende kerkorgelsound, dat met band een nog diepere indruk maakte dan op Dead Magic, de nieuwste plaat die ze stevig onder de tere armpjes gekneld hield.
Ugly and Vengeful trok alle registers open en de witte zandstranden van Simrishamnwerden opgeschrikt door het dreigende onweer dat met Pomperipossa werd aangekondigd. Anna ging als een bezetene tekeer en leek doodsangsten uit te staan als haar visserssloepje ‘anna en de huiswolfjes’ het dreigde te begeven onder de metershoge golven. Ook visueel werd dit apocalyptisch mooi ondersteund met flitsend licht en een band en frontvrouw die zich nauwelijks staande leken te kunnen houden. Ontzettend imponerend. En dan moest Källans återuppståndelse nog komen. Anna sneed met mondharmonica in de spotlights door merg en been. Het deed ons denken aan de Pukkelpopstorm die in 2011 lelijk huis had gehouden. De droefnis was hartverscheurend, de trilling in haar stem deed ons naar adem happen. Anna liet het hele concert ook zien dat ze niet alleen donkergelaagde karaktertrekken vertoont, want ze ging vaak de kurkdroge Britse humor opzoeken. Ze pikte gevat in op de vaak hilarische boodschappen die fans haar toegooiden. Toen ze even niet op de naam van haar gitarist kon komen trok ze zich schitterend uit de slag door lachend te verkondigen dat ze nog moet wennen aan zijn nieuw kapsel.
Een grootse finale trok ze al headbangend (met gitaar, jazeker) op gang met wat nu al het beste nummer van 2018 is, The Mysterious Vanishing Of Electra. De voltallige AB-club werd meegezogen in een pompend feestje. Een briesende en jankende Anna liet zelfs Patti Smith en Polly Harvey verbleken om dan terug te keren voor een zeldzaam bisnummer, een imposant The Mirror. Op blote voetjes waadde ze door de zaal, traag stappend….. De zee ging vol bewondering open. Het had iets mystiek, iets bovennatuurlijks…. Exact wat de zaal over dit fenomenale optreden vond. Buiten proporties en niet te evenaren. Eindejaarlijstjes, here we come !!!
