Eindelijk was de dag aangebroken waarop Vendredi Sur Mer voor het eerst sinds 2019 neergestreken is op Les Nuits. Aanvankelijk was ze voorzien in de witte tent in 2021 maar toen strooide Covid19 – of wat dacht je? – roet in het festivaleten. Dit doet even terugdenken aan de gruwelijke frieten van afgelopen zondag. Maar terug naar de muziek! Vendredi Sur Mer is de plankennaam van de Zwitserse muzikante en fotografe Charline Simone Rosermonde Mignot. Charline is 30 geworden en is er al eerste in geslaagd haar avond met het bordje “sold out” op te smukken. De aanwezigheid van Adèle Castillon op de affiche zal zeker meegeholpen hebben en achteraf bekeken leek misschien wel Miki voor de grootste bezoekersbuzz gezorgd te hebben.
We kwamen speciaal voor Vendredi Sur Mer en de programmatiegoden serveerden haar reeds iets na zeven op een vrij frisse woensdagavond. De zwoele, sexy onvolprezen tunes van het zes jaar oude meesterlijk debuut Premiers Émois stralen ook vandaag nog een emotie van vertrouwen uit, het moet niet altijd een motie van wantrouwen zijn toch? Malabar Princess is nog geen maand uit en klinkt meer poppy en braver dan het oude werk. Het was dus de vraag of die nummers overeind zouden blijven tussen de juweeltjes van weleer. Charline nam geen risico’s en koos vooral voor recent materiaal. Vendredi Sur Mer live is een tape met live gitaar, drummer en de uiterst charmante Mignot.
Charline was ambitieus. Ze wilde “the elephant in the room” zijn maar haar negeren was duidelijk geen optie. Stralende glimlach en een hartelijke begroeting want in Brussel is ze graag gezien. De set stond aanvankelijk volledig in het teken van Malabar Princess. Hard volgde en de feelgood vibes rolden door het Botanisch zand. De Camilles in het publiek kregen een open doekje. Et maintenant… De titeltrack van haar laatste album sloeg gensters. Stilstaan was al lang geschrapt van de lijst met opties. De nieuwe nummers mogen dan minder diep snijden en minder zwoel klinken, ze zijn echter dubbel dansbaar. Dan was het tijd voor Ecoute Chérie, het eerste moment van collectieve massameezinghysterie. Simpelweg niet kapot te krijgen.
Het nieuwe J’Irai En Enfer knuffelde zich daar gezellig tegenaan. Comment Tu Vas Finir van Métamorphose leidde ze in met “prêt à danser”? alsof we al iets anders hadden gedaan. Het trio stond zich zeer uitbundig uit te leven en Charline vertelde dat ze de avond ervoor schrik had te moeten afzeggen omdat ze gisteren haar stem volledig kwijt was. L’Une Et l’Autre kwam er met veel gevoel uit, een redelijk fantastische disco-knaller. Toen de vrees opdoemde dat we geen oude kraker meer zouden krijgen zette ze Chewing Gum in als laatste nummer. Vendredi Sur Mer was een feest voor het oor ondanks de lichte overdaad aan nieuwer werk.
Marie-Flore Pol is een 38-jarige actrice uit Parijs die ook wel een beetje singer-songwriterachtig durft te doen en dat was op Les Nuits gelukkig ook het geval. Ze speelt altviool, piano en gitaar en laat zich beïnvloeden door Leonard Cohen en Dua Lipa, voorwaar een intrigerende combinatie.
Op Les Nuits kwam ze haar gloednieuwe schijf Ex Aequo voorstellen. Marie-Flore had voldoende muzikanten bij om zichzelf te beperken tot het bestrijken van het Orangerie-podium, zingen en de temperatuur van de fans opmeten. Zingen ging haar wonderwel af en muzikaal klonk ze heel hitparade-gevoelig. Denk maar aan Adé en jawel de Adèle die hierna de Fountain Stage in vervoering zou gaan brengen. Leuk kennis te hebben gemaakte Marie-Flore.
Headliner op de Fountain Stage was een zangeres met een stem uit de duizend. Adèle Castillon du Perron stond al in een recent verleden op het podium van de Orangerie, op 6 maart 2024 om precies te zijn. Ze heeft dus indruk gemaakt. De nog maar 23-jarige brunette uit Angers/Nantes was tot 2021 in Frankrijk een vedette als actrice en zangeres van het hyperpopulaire Vidéoclub. Ze ging na covid solo en de massahysterie is een feit. Haar motto is “Hating pop music doesn’t make you deep”. Het concert opende opende sterk met Sensations, Alabama en de slow Gabrielle. En dan liep het grondig mis. Geen geluid meer. Om de één of andere reden leek ons dit ‘part of the show’.
Sms van Vidéoclub leidde ze mooi in door te vertellen over haar liefde voor Mathieu. Het begon op 16-jarige leeftijd met een… sms. Net als bij Vendredi Sur Mer stond het meeste op tape, bediend door de man achter de synth en versterkt door een live drummer. Uiteraard zorgde dit voor een vol geluid en het publiek had er keihard zin in. Treffend verwoord door één van de gastrappers: “Un maximum de bordèl pour Adèle”.
Op een cover van Somewhere Only We Know van Keane zaten wij echt niet te wachten. Gelukkig beloofde ze haar inspanningen te verdubbelen. En of ze dat deed? Ze daagde het publiek uit door te eisen luider dan haar te zingen. Maar eerlijk is eerlijk. Ze moest nogal hard sleuren aan haar Amour Plastique. Maar het zorgde toch voor wat extra sfeer. Overtuigend was het bij Castillon toch net iets minder dan vorig jaar.
Of zijn er toch opvallend veel festivalgangers voor Miki gekomen? De wachtrij aan de Orangerie liep tot aan de rotonde en Castillon moest nog tien minuten vol zingen. Complete chaos ondertussen rond de Orangerie en de security moest het volk druppelsgewijs binnenlaten om het niet uit de hand te doen lopen. Het was ons een raadsel waarom de mensen elkaar bijna verpletterden om toch maar een goede plek te bemachtigen. Buiten een opblaasbare dinosaurus was er op zich weinig te zien.
Miki regelde alles vanachter haar boordcomputer en danste en zong gesteund door de goden van de autotune. We waren geen seconde mee met haar hyperkinetisch verhaal. De Parisienne bleek echter wel hyperpopulair en palmt dezelfde zaal in december terug in, met slechts één ep op haar electro-artpopteller. Dat ze ooit zelf in deze zaal stond voor Men I Trust hoorden we geenszins in haar muziek. Het is dan ook een vermoeiende week geweest. De drukst bijgewoonde avond kon ons het minst bekoren. Het publiek heeft misschien niet altijd gelijk. Misschien moeten we vrijdag dan maar eens naar zee gaan.
INSTAGRAM: Les Nuits / Vendredi Sur Mer / Marie-Flore / Adèle Castillon
