A Place To Bury Strangers heeft in de Trix met een stormachtige performance een visitekaartje afgeleverd om u tegen te zeggen.
Vaak omschreven als de luidste band van New York City, vindt het powertrio haar inspiratie in shoegaze, garage- en indierock, en dat al vanaf 2002.
Nu is er een vijfde cd Pinned uit, en dus tijd voor een tour. Of ze nummers gespeeld hebben van die cd durven we niet met zekerheid neer te schrijven, de teksten kun je bijna niet herkennen. De live-ervaring bij A Place To Bury Strangers is helemaal anders dan op album. Live is het een wall of sound, een overdaad van rook en spetterende stroboscooplichten. Epilepsiepatienten laten deze optredens beter aan zich voorbij gaan.
Bij de start van het optreden dansten een paar laserlichten in de dichte rook. Het deed wat demonisch aan…. Vanaf de eerste gitaarsalvo’s kletsten de stroboscooplichten in ons gezicht, fotos nemen werd een huzarenstukje. De gitarist, bassist en de drumster flitsten bij momenten op, om daarna in een wit licht te verdwijnen.
Afwisselend zongen gitarist Ackerman en bassist Dion Lunadon een paar nummers. Terwijl de bassist zong, vocht Ackerman een robbertje uit met zijn gitaar. Onorthodox ging de gitaar tegen de grond, had hij ze vast aan de snaren of knalde hij ze tegen de grond. Als de gitarist zong dan was Lunadon geconcentreerd op diens effectpedalen.
En dan plots totaal onverwacht volledige stilte. Tijd voor drumster Lia Simone Braswell om een soort luit vast te nemen en een klaaglied in te zetten. Na dit graflied schalden de gitaar en de bas terug door de boxen met een aantal nerveuze snelle nummers en als verlichting alleen maar stroboscopen.
Saai denkt u? Niets van, net als we denken hoelang gaan ze dit nog volhouden, stopt de drumster abrupt, komt ze van achter haar podium en duwt ze de eerste rijen publiek weg. Vervolgens doet de bassist, met instrument in aanslag, hetzelfde. De gitarist zit ondertussen op zijn knieën op het podium en speelt verder. Het publiek begreep er niets van… We proberen te begrijpen wat er net is gebeurd. Is het gedaan,nu al ?
Van achteraan reed er nu een karretje binnen met een soort laserlichten. Braswell ontpopte zich als volleerde rave-dj door de gitaarmuziek om te vormen in vette beats. De drie stonden uiteindelijk midden het publiek rond het wagentje. Ze zongen, dansten en musiceerden verder. De drumster headbangde aan een hoge snelheid, het zweet vloog door de lucht. Het publiek zag het graag gebeuren, smartphones probeerden dit op een of andere manier te registreren, wetende dat we getuige waren van een legendarisch optreden.
Na een drietal dansnummers begaf eerst Ackerman, dan Lunadon en uiteindelijk ook Braswell zich terug naar het podium. De disco- en laserlichten doofden uit waardoor de zaal quasi donker was.Geen beperking blijkbaar, want aan een duizelingwekkende snelheid speelden ze nog enkele nummers.
Terwijl de drumster en de bassist nog van jetje gaven begon Ackerman alle stroomdraden van de projectors uit te trekken tot dat het echt pikdonker was.
Terwijl onze ogen probeerden te wennen aan de duisternis, stonden de gitarist en de bassist met hun rug naar het publiek toe en duwden ze hun instrument tegen de boxen. Het oorverdovende piepgeluid hield nog even aan tot er plots totale stilte was
Vanuit de donkere grafkelder fluisterde een stem nog “au revoir” en tenslotte flitsten alle lichten op. Sonic Youth schalde uit de boxen.
