Hij had nooit eerder gezongen en even voor de pandemie, waagde hij zich aan een band. Een band met vrienden, geroutineerde muzikanten als Geert Bonne (ex-Gorki), Phillipe Gunst (The Rescue, Shanghai, Always Loved You, ex-Curtis) en Piet Geldhof. Ondertussen speelt Christophe Scheire samen met hen als FRAGMENT en brengen ze dreigende postpunk op al behoorlijk wat lokale podia. Naast zanger blijkt hij een bevlogen frontman te zijn, met toffe eindejaarslijstjes!
Een lijstje van 10 favoriete albums maken is niet makkelijk, vind ik. Muziek heeft zoveel interessante verschijningsvormen, muziek kan me op zoveel verschillende manieren beroeren, dat veel van de nood en de ‘mood’ van het moment afhangt. Van een viertal platen weet ik dan wel weer zeker dat ze tot mijn favorieten van 2022 horen.
Beste internationale albums
Skinty Fia van Fontaines DC zal geen verrassende keuze zijn. Al 3 schitterende albums gemaakt, deze Dubliners. Skinty Fia had me snel bij mijn nekvel. Live zag ik ze dit jaar ook 2 keer, ja die nummers staan als een dijk, niet kapot te krijgen gewoon.
Voor wie me wat kent, zal ook mijn 2e keuze niet verrassend zijn: The Line is a Curve van Kae Tempest. Wat een plaat alweer. Niemand heeft me de laatste 10 jaar meer doen wenen dan Kae Tempest, soms van verdriet, soms van pure ontroering, soms van dankbaarheid. “Muziek mag weer ergens over gaan, eindelijk”, dacht ik toen ik (toen nog) Kate in 2015 live zag op Best Kept Secret, en de tranen liepen in dikke bollen van mijn wangen.
The Smile heeft met A Light for Attracting Attention een wonderbaarlijke plaat gemaakt. In 1995 dachten we dat Radiohead met The Bends een klassieker van een album beet had. Dat zal ook wel zo zijn. Wat we toen nog niet wisten is dat The Bends zou verbleken bij de genialiteiten die later nog zouden ontspruiten uit het universum van Thom Yorke en zijn kompanen.
En dan een dame die ik – tot mijn scha en schande – niet kende: Beth Orton. Met haar Weather Alive doet ze me gewoon helemaal verstillen, iets wat ik – eens ik boven de 50 lentes moest beginnen rekenen – blijkbaar meer en meer begin te appreciëren. Ik zal zelfs meer zeggen: ik zoek dat bewust meer en meer op, verstillen…. Wie me al bezig zag op een podium zal het waarschijnlijk niet geloven, ik lijk wel een Duracell konijn waarschijnlijk. Maar kijk, ook Duracell konijnen gaan al eens graag gaan zitten niksen in een donker hoekje.
Ja, deze 4 albums staan buiten kijf. En dan, dan wordt het echt moeilijk. Kiezen is verliezen zeker…
Sharon Von Etten dan maar, één van de meest onderschatte songwriters van de 21e eeuw, mijns inziens. Ze slaagt er telkens weer in om van die echte groei-albums te maken. Ondanks hun eenvoud (op ’t eerste gehoor toch), moet je de nummers toch echt gaan ontdekken. We’ve Been Going About This All Wrong is alweer zo een plaat.
Misschien ook Nilüfer Yanya naar voren schuiven met Painless. Misschien klinkt ze iets te geschoold, iets te gepolijst voor sommigen. Ik heb dat meestal ook niet zo graag. Maar ach, ik zag ze op Best Kept Secret dit jaar, en de songs kwamen prachtig tot hun recht. Als je bovendien niet op je bek gaat als je PJ Harvey’s Rid Of Me naar je hand zet, dan doe ik mijn hoed af voor je.
Bij sommige nummers op Dragon New Warm Mountain I Believe in You beginnen mijn tenen soms een heel klein beetje te krommen, maar dan komt er daarna toch weer een ongelooflijke parel van een song om de hoek loeren. Bij Big Thief gebeurt er altijd iets met mij. Ik mag er thuis niet te veel naar luisteren van mijn huisgenoten. Die hebben veel flexibelere tenen dan ik waarschijnlijk (hihi).
Iets helemaal anders? Hercules & Love Affair met In Amber. Soms loop ik weg van bombast, soms komt ze net in de juiste dosering. Het lijkt wel dat op dit album die dosering perfect in balans is. Mooi album, en – ja ik beken – ik vind ANOHNI de max (ik moet dekking zoeken nu zeker?)
Yard Act – The Overload: moderne postpunk van jonge gasten. I love it! Geweldige teksten en attitude. Dit lijkt me de band die de tijdsgeest perfect beheerst. Cunning plan, this album!
Lap: dat zijn er al 9. Nog eentje te gaan voor deze top 10.
Iene Miene Mutte… Voila, we gaan voor YTILAER van Bill Callahan. Voor die stem, voor die eigenzinnige teksten, die al even eigenzinnige songs, voor die tijdloze klasse, Bill Callahan is de man die tien keer dezelfde zin na elkaar kan zingen, en je achteloos doet denken dat je hem telkens weer voor de eerste keer hoort.
Sorry voor Warpaint, Angel Olsen, Horsegirl, The Sadies, The Afghan Whigs, Working Men’s Club, Viagra Boys, Porridge Radio, Widowspeak, Spoon,… jullie hebben ook mijn jaar gekleurd, waarvoor dank.
Beste Belgische albums
Belgische albums, vroegen jullie? In muziek denk ik weinig of niet in grenzen. Dus het doet me er eigenlijk niet toe of muziek van Belgische of van niet-Belgische makelij is. Dit jaar zijn er niet zoveel Belgische albums die zijn blijven hangen bij mij. Vorige jaren was dat helemaal anders. Ik heb teveel zichzelf herhalende formats gehoord. Dat gaat me snel vervelen, vrees ik.
Uitzondering daarop is het album Memory Lane van Disorientations, ik blijf er naar luisteren. Geeft me telkens weer energie. Ik zag ze nog niet live, maar dat zal ooit wel eens van komen zeker?
Beste singles
Hoe doe je dat eigenlijk, opzoeken of een geweldig nummer ook een single was? Blijkbaar is de snelste manier kijken of het op Youtube een (Official Video) is. Zo heb ik het alvast gedaan. Veel prachtnummers bleken geen singles te zijn.
Ook bij de singles dezelfde 4 kleppers van 2022 om mee te starten.
Volgens mij hebben Fontaines DC en The Smile een classic song gemaakt. Fontaines DC met hun van haat en liefde voor Ierland doordrenkte I Love You.
The Smile met het intense mooie Free In The Knowledge. Bij deze 2 nummers loopt mijn hart helemaal over.
Beth Ortons Friday Night doet me dan weer de kraag van mijn vest rechtzetten en doelloos in de verte turen.
Kae Tempest koppelde zich even aan Lianne La Havas, en dat leverde het zeer intense No Prizes op.
Porridge Radio wil ik er ook zeker bij. Back To The Radio is een knappe single.
En The Sadies brengen je met No One’s Listening echt terug naar de glorietijden van de radio (én van de jukebox).
En dan de bom van The Afghan Whigs natuurlijk: I’ll Make You See God. Man man wat een nummer, en wat een geweldig arrogante titel ook. Als ze me bij zo’n nummer vragen ‘mag het wat stiller staan?”, dan is het enige juiste antwoord: “Nee, dat mag niet! Punt!”
Disorientations heeft ook zo’n single die om volume vraagt: Wandering.
Oh ja, en iedereen – en het zijn er nogal wat – die Billy Nomates de grond in geboord heeft dit jaar, vindt in mij een geduchte tegenstander. Billy Nomates is niet minder dan super, en met dit nummer (Saboteur Forcefield) bewijst ze wat onze bassist Piet al lang zegt, nl. dat ze eigenlijk ook een geweldige soulstem heeft. In januari komt haar nieuw album Cacti uit. Ik kijk er – reikhalzend heet dat dan – naar uit.
Nog eentje voor dit alweer te korte lijstje: doe maar Champion van Warpaint. Geen idee waarom maar telkens weer denk ik eerst “ach, 13 in een dozijn”, maar dan word ik toch weer net voldoende verrast, en het nummer bloeit helemaal open.
Beste concert
Ik breek een lans voor Shame, een band die ik ooit met mijn maten Philippe en Peter zag in de kantine op Dok Noord. In mijn herinnering waren er daar hoop en al 30 mensen, maar “man, they kicked some ass”. Sindsdien enkel nog maar machtige optredens gezien van hen, o.a. in Trix dit jaar. Die gasten blijven zich 200% smijten. Op een podium mogen staan, is een ongelooflijk privilege, al te veel bands vergeten dat af en toe. Niet Shame. They go all the way!
Amenra had ik nog niet gezien. Op Best Kept Secret mochten ze in een tent de laatste dag openen om 12u ’s middags. Hoe ze het deden, ik weet het niet, maar na 15 minuten wist ik al niet meer dat het nog maar middag was. Magisch!
Ook Fontaines DC had daar de dag ervoor een geweldig optreden gegeven. Twee keer gezien dit jaar, in Trix ook. Ik word oprecht blij dat er jonge bands zijn die deze muziek maken. Ze maken ouder worden voor mij heel draaglijk.
Nieuwe ontdekkingen op Best Kept Secret: ik pik er DIIV en Tramhaus uit. Al moet ik zeggen dat bij die 2 optredens het licht een klein beetje uit was bij mij (soms helpt dat ook een beetje, zo wat ‘leutig’ zijn).
Maar bij iedereen die op Best Kept Secret was, zal het volgende optreden op 1 staan. Nick Cave & The Bad Seeds mocht Best Kept Secret afsluiten, en na 1 minuut wist iedereen al: dat was dus 3 dagen voorprogramma. Ik ga daar niet veel over zeggen. Ik heb ze al 11 keer gezien, vooral in de jaren ’90 veel en daarna af en toe nog eens: simply the best!
Op de Gentse Feesten zag ik in de zalige Missy Sippy Club Matis & The Dicks, good ol’ punk met een mondharmonica in de hoofdrol, il faut le faire! Geweldige avond! (En lekkere Tongerlo Blond van ’t vat).
Op het – ondertussen ter ziele gegane – Gent Jazz kwam eindelijk Kae Tempest ook dit jaar: kiekevel, natte ogen, een verwarmd hart waren mijn deel.
Ai, moet ik nu echt kiezen tussen Damien Jurado, Sleaford Mods en Billy Nomates als allerlaatste twee optredens. Damien Jurado omdat het zo’n mooie mens is, en omdat het een prachtig optreden was. En Billy Nomates omdat het nog zo vers in het geheugen ligt en omdat ze me helemaal mee had op Sonic City. Al was Sleaford Mods ook toch wel de max!
Stel zelf je favoriete Belgische festivalaffiche samen.
Een festival met Belgische groepen? Met wie zou ik met mijn band F R A G M E N T graag eens het podium delen, dus?
Mauro & The Grooms (en willen die dan het album Black Europa integraal spelen aub?)
Millionaire
Amenra
Heisa
Fred Angst (hij mag zelf kiezen met welk project)
Lyenn
SJ Hoffman
Sohnarr
IT IT Anita
Whispering Sons
Peuk
Disorientations
Pink Room
En dan wij daar ergens tussen…. Lekker!!!
