Als oprichter van de muziekclub – en natuurlijk ook het label – Kinky Star was Luc Waegeman een onmisbare schakel in de Belgische muziekscène uit de jaren 90. Van ‘t Hof Van Commerce tot Vive La Fête, allemaal zetten ze hun eerste stappen bij Luc. Ook als muzikant is hij nog steeds in de weer. Teveel bands om op te noemen, maar met de Sexmachines en Needle & The Pain Reaction als bekendste. De laatste jaren is Luc vooral actief als platenbaas bij Wagonmaniac, het label van onder meer Nel & JP en Fred Angst. We vroegen Luc welke drie platen hij zou meenemen naar zijn en hij speelde een klein beetje vals.
Luc: “Ik heb het wel voor eilanden. Zo deden we verschillende eiland toertjes met Needle & The Pain Reaction, bijvoorbeeld naar Malta en Ibiza. Naar een onbewoond eiland zou ik volgende muziekjes meenemen. En ik zou er op de ene of andere manier nog eentje extra meesmokkelen. De selectie komt neer op mijn belangrijkste inspiratie albums uit mijn ‘jonge tijd'”.
THE KIDS – The Kids (1978, Philips)
De allereerste plaat van deze Antwerpse punkband The Kids. Dé plaat die me aanzette om te gaan drummen, Het eerste echte punkoptreden dat me verder deed proeven van andere Belgische bands als De Brassers, Red Zebra, T.C. Matic, The Mudgang,… De plaat die me op straat deed komen tegen racisme, fascisme en rechts-conservatisme. Fascist Cops, Bloody Bloody Belgium, This Is Rock’n’roll.
THE STRANGLERS – Black & White (1978, A&M Records)
Hun derde plaat na Ratus Norvegicus en No More Heroes. Deze ‘college punkers’ lieten me ontdekken dat muziek meer kan zijn dan Ramones 1, 2, 3, 4… maar goed in elkaar kan zitten met ’twisted’ arrangementen.
Hierop staat ook Peaches, ooit nog gebruikt bij Sportweekend op tv. Ook alle respect voor bassist Jean-Jacques Burnel die zich in 1979 reeds profileerde als eerste ‘Europeaan’ met z’n prachtig donkere soloplaat Euroman Cometh. En uiteraard hun doorbraakalbum La Folie met onder andere Golden Brown erop is een parel van een popplaat!
JIMI HENDRIX EXPERIENCE – Are You Experienced (1967, Polydor)
Toen ik de sixties indook, en natuurlijk met The Doors over The Beatles naar Chuck Berry en Johnny Lee Hooker terug naar de Rolling Stones en The Who reisde, bleef er één artiest en plaat zwaar hangen: eentje van Jimi Hendrix.
Purple Haze en Hey Joe brandden zich voor eeuwig in m’n ziel. Iedere keer als ik het Monterey Pop Festival zie waarbij hij zijn gitaar in brand steekt, krijg ik kippenvel. Niet verwonderlijk dat Lemmy (Motörhead) nog ooit zijn gitaarroadie was!
THE STOOGES – Raw Power (1973, Columbia)
Uiteraard is Lust for Life een echte klassieker alsook de eerste Stooges met I Wanna be your dog maar mijn favoriete Iggy & The Stooges plaat blijft Raw Power. Zoals de titel al aangeeft, is dit een perfecte combinatie van stuwende rocksongs met een punky touch, maar tegelijk ook al een overgang (met hulp van David Bowie) naar zijn echte solocarrière. Ik vergeet nooit de eerste maal dat ik hem op tv zag in Avro’s TopPop vechtend met een palmplant die in de tv-studio als decoratie stond. Iggy rules!
