De succesvolle tour die Whispering Sons op podia in Nederland en Duitsland bracht, werd op Gentse bodem in De Charlatan afgesloten, niet ver van de plek waar het een dik jaar geleden allemaal voor hun begon. We spraken met de vijf over wat achter de rug is, maar vooral wat in het verschiet ligt.
Het is bijna een jaar geleden dat jullie de Humo’s Rock Rally hebben gewonnen. Wat betekende die prijs voor jullie?
Fenne: De Rock Rally-prijs opende heel wat deuren voor ons, die anders misschien voor ons gesloten zouden blijven. Een mooi voorbeeld daarvan is ons optreden op Pukkelpop. Het winnen van de Rock Rally heeft dus zeker voor een extra push gezorgd.
Sander Pelsmaekers: Het was een bevestiging van datgene waarmee we bezig waren.
Kobe: We moeten zeker niet alles toeschrijven aan het winnen ervan. Voor de Rock Rally kwamen er ook al heel wat mensen naar onze shows kijken.
Sander Hermans: Dat is juist, anderzijds is het ook zo dat daardoor ook heel wat mensen onze concerten bezochten die wilden weten wie de Rock Rally had gewonnen.
Fenne: In feite is het voor ons een ontzettend druk jaar geweest. Zo druk zelfs dat we nauwelijks tijd hebben gehad om er over na te denken, en zelfs weinig of geen tijd hebben gehad om ons met nieuwe muziek bezig te houden.
Kobe: We zijn nu eenmaal een band die graag op een podium staat en dat is ook hoe we gegroeid zijn.
Inderdaad, het respect dat jullie van de fans hebben gekregen is grotendeels omdat ze jullie zo veel live konden zien. Maar ik merk echt wel een evolutie in jullie geluid…
Fenne: Ons geluid groeit misschien wel, maar dat is iets wat eerder onbewust gebeurt.Sander Hermans: Hoe meer songs je schrijft, hoe meer je daarover nadenkt.
Ik hoor andere invloeden, zelfs wat psychedelica uit de jaren 60.
Lander: Ik vind niet dat we psychedelica klinken, wel is het geluid van ons eerste mini-album Endless Party wat verdwenen.
Sander Pelsmaekers: Het is zeker niet zo dat we bewust voor bepaalde invloeden hebben gekozen.
Kobe: Ik vind zelfs niet dat er andere invloeden zijn.
Fenne: Die nieuwe nummers klinken gewoon anders omdat ieder van ons meer ervaring heeft gekregen, we beheersen beter onze instrumenten dan toen we onze eerste songs componeerden.
Zijn ze niet meer donker?
Fenne: Als er al één gemeenschappelijke factor in onze songs zit, dan is het dat donkere.
Jullie hebben net een Europese toer achter de rug. Hoe was die?
Fenne: Het was heel, heel leuk.
Sander Pelsmaekers: Het was gewoonweg fantastisch.
Sander Hermans: Er waren momenten bij die we zelf amper konden geloven, een mooi voorbeeld is de bomvolle zaal op het Grauzone-festival in Nederland.
Sander Pelsmaekers: En uiteraard is het rondreizen ook leuk.
Een verschil dus met jullie eerste Europese toer?
Kobe: Absoluut. Niet alleen hebben we meer gespeeld, maar er kwam ook veel meer volk kijken, zoals in Berlijn en Parijs. Je hoopt het natuurlijk wel, maar ik had dit niet verwacht en uiteraard is het altijd toffer om voor volle zalen te spelen.
Fenne: Er zat meer dynamiek in onze tweede toer, en de zenuwen waren ook weg.
Kobe: Klopt, en op die manier konden we meer naar onze concerten toe leven.
Succes in het buitenland, maar soms denk ik dat de traditionele Belgische pers niet weet hoe ze Whispering Sons moeten aanpakken.
Sander Pelsmaekers: Dat heeft volgens mij te maken met het Belgische medialandschap waarvan de bands het slachtoffer zijn. De traditionele pers heeft zijn plaatsje veroverd en dat wil men behouden. Daardoor ontstaat er een onderlinge strijd en het zou voor artiesten heel wat beter zijn mochten die tijdschriften samenwerken in plaats van elkaar te bekampen.
De Belgische muziekscène etaleert zich vandaag door zijn eigenzinnigheid. Ik vind dat Whispering Sons ook eigenzinnig en daar perfect in passen.
Fenne: Zeker, vooral omdat eigenzinnig sowieso betekent dat je dingen niet doet naar de zin van iemand anders.
Sander Hermans: Absoluut, in de eerste plaats doen we het voor ons zelf.
Sander Pelsmaekers: Je moet jezelf blijven, want doe je dat niet, dan verloochen je gewoon je publiek.
Sander Hermans: En vergeet niet dat je de songs uiteindelijk ook live moet brengen, hoe kan je die met overgave spelen als je er zelf niet van overtuigd bent?
En dan is er die vraag, wanneer komt die lp?
Fenne (lacht): Dit jaar niet, maar er is onlangs een zaadje geplant!
Lander (ook al lachend): En de boom groeit!
Bestaat de plaat reeds in je hoofd?
Kobe: We hebben wel wat nummers geschreven, maar het mag geen verzameling worden van de songs die we nu live brengen.
Fenne: Die plaat wordt de volgende stap in ons verhaal.
Sander Hermans: Onderschat ook niet wat daar bij komt kijken.
Kobe: Inderdaad, en we willen er echt iets goeds van maken!
De druk die jullie toch wel loyale fans op je uitoefenen lijkt me soms zwaar.
Fenne: Je kan niet anders dan die druk naast je neer leggen. Als ik een commentaar lees die zegt “stop met spelen, neem een plaat op” dan heeft dat geen invloed op me.
Kobe: Ik moet bekennen dat ik daar minder gemakkelijk mee omspring. Maar uiteindelijk zullen de fans er bij baat bij hebben omdat we niets overhaast willen doen omdat we hun het best mogelijke resultaat willen geven.
Sander Pelsmaekers: (lacht) Of je kan ook zeggen begin zelf een band en neem zelf een plaat op!
Jullie zijn ook dit jaar de artists in residence in de Muziekodroom. Wat betekende dit voor de band?
Kobe: Het probleem is wel dat we allemaal naar Brussel zijn verhuisd en dat Hasselt nu wat verder ligt voor ons.
Sander Pelsmaekers: Ja, we moeten toegeven dat we door de omstandigheden daar niet te veel gebruik van hebben kunnen maken.
Kobe: Het zou anders geweest zijn moesten we met de band in een andere fase zaten.
Sander Pelsmaekers: Maar toch fijn, we hebben er wat van opgestoken en het is op zich een meer dan fijne achtergrondgedachte!
Binnenkort staan jullie op Vestrock. Waarom moeten de mensen naar jullie komen kijken?
Fenne: We zijn echt slecht in onszelf te verkopen hoor! (lacht)
Kobe (zucht en lacht ook): Als mensen een unieke show met een toffe sound willen zien, kom dan af!
Dat is origineel, Kobe! Laatste vraag, wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom!
Kobe: Faith van The Cure omdat het een plaat is waarmee ik muzikaal ben opgegroeid, het is al vijf jaar een favoriet van me.
Sander Pelsmaekers: Script Of The Bridge van The Chameleons omdat het één van de eerste platen was die me in de postpunk bracht. Het siert de band dat ze nooit naar anderen hebben geluisterd en daarom zijn ze zo goed.
Fenne: Pygmalion van Slowdive. Ik kwam toevallig op deze plaat uit en het opende voor mij de wereld van de shoegaze en de dreampop. Het is mijn favoriete Slowdive-plaat, ook al ben ik wat bang voor de nieuwe Slowdive-plaat. Of die even goed zal zijn?
Lander Paesen: Revolver van The Beatles. Niet dat ik er wekelijks naar luister, maar om de paar maanden grijp ik er toch naar terug en het valt mij op hoe hedendaags die nog klinkt.
Dank jullie wel voor dit gesprek!
