Op vrijdag 18 april staan The Yummy Mouths samen met Bobbi Lu en Znūn in De Grote Post in Oostende. Waarom het een speciale avond wordt leggen Klaas Leyssen, Cis Druyts en Jef Krieckemans van The Yummy Mouths uit en ook waarom hun debuut Apopcalypse Park zo anders en zo sterk is.
Jullie zijn al bezig sinds 2019, toch is er een vrij groot verschil tussen wat jullie in het begin deden en wat jullie nu doen. Waar komt die ommezwaai vandaan?
The Yummy Mouths: Da’s redelijk organisch gekomen. De reacties op de eerste ep waren heel goed, maar we wilden meer doen dan de zoveelste drum, bas, gitaar-rammel-rockplaat maken en onszelf uitdagen. We zijn echt de studio ingedoken met het idee om daar volledig ons ding te kunnen doen, zonder meteen na te denken hoe we dat live zouden vertalen.
Grappig is wel dat ik zowel bij jullie ep UGH! als jullie debuut Apopcalypse Park de term punk moet of mag gebruiken. The Yummy Mouths zijn dus punks?
We zijn alle drie grootgebracht in de Kempen en dan wordt punk als genre met de paplepel ingegeven. Qua sound ligt punk er bij ons misschien net iets minder dik op dan bij onze bevriende bands, maar het is wel zeker een rode draad door de 5 jaar dat we nu bezig zijn. Momenteel experimenteren we bij het maken van songs bewust met verschillende genres, maar uiteindelijk proberen we toch altijd de energie en het tempo van punk te bewaren in de uitvoering.
Plots kwamen de synths erbij en klonk The Yummy Mouths ook wel een beetje Talking Heads of LCD Soundsystem. Nooit schrik gehad dat de fans van het eerste uur zouden afhaken?
Echt schrik hebben we daar niet voor gehad, maar er gaan sowieso mensen zijn die ons liever zagen verder gaan met de sound van de ep en da’s oké. We wilden zelf vooral niet twee keer dezelfde plaat maken en het eindresultaat van Apopcalypse Park is een eclectisch knutselwerk geworden waar we zelf enorm tevreden over zijn.
Eventjes over die titel, hoe zijn jullie op Apopcalypse Park gekomen, want het klinkt tegelijkertijd grappig en angstig.
Al vrij snel in het schrijfproces kwam het idee om een pretpark te gebruiken als rode draad en metafoor om de songs aan elkaar te breien. Instrumentaal en tekstueel sloegen de nummers doorheen de studiotijd een meer en meer dystopische richting in, wat voor ons mooi paste binnen een bezoek aan een pretpark. Van kleurrijk en vrolijk naar donker en angstig. Wat de ‘Apopcalypse’ woordspeling betreft: in veel van de songs hebben we ondanks de chaos en het experiment toch steeds popelementen proberen te verwerken. Vandaar dat deze titel voor ons wel de lading dekt en we de luisteraar graag meenemen op stap in ons zelf gecreëerde themapark.
We hadden natuurlijk de covid-jaren, maar jullie hebben er behoorlijk lang over gedaan om jullie eerste plaat af te leveren, is dat een bewuste keuze?
Nee, niet meteen. Het bouwen van het pretpark bleek onderweg toch een serieuze klus te zijn. In plaats van één aaneengesloten studio periode, zijn we gedurende lange tijd blijven verderwerken in de studio tot we tevreden waren. Tussen het begin van de opnamesessies en de uiteindelijke release van de plaat zat om en bij de twee jaar. De songs zijn dus ook steeds blijven verder evolueren tijdens die hele periode en het was met momenten ook een hele zoektocht naar waar we met sommige songs naartoe wilden gaan. Of we voor een volgende plaat dezelfde aanpak zullen hanteren valt nog wat te bekijken. Het kan even goed zijn dat we voor de volgende keer weer meer vanuit een live aanpak vertrekken.
Vrij vlug werd duidelijk dat jullie aansloegen in het buitenland. Ik neem aan dat dit voor een band vrij belangrijk is, want je raakt in een klein land als België vrij vlug uitgespeeld. Hoe loopt dat internationaal avontuur?
Echt uitgespeeld zijn we in België nog niet naar onze mening, maar er beginnen internationaal zeker en vast deuren open te gaan. We focussen momenteel bewust op Nederland en (Noord) Frankrijk. Het is soms op dat vlak ook wat trekken en sleuren, maar we hebben al hele mooie kansen gekregen waaronder Left Of The Dial in Rotterdam en Supersonic in Parijs. Op Left Of The Dial konden we de line-up delen met o.a. deadletter, BDRMM en Whispering Sons en dat was het beste weekend uit de carrière van ons als band. Via Left Of The Dial zijn we ook in contact gekomen met de bookers van Supersonic in Parijs en ondertussen hebben we daar ook al twee keer mogen spelen. De sfeer tijdens Supersonic is van het beste die je je als band kan wensen. Het is dus in zekere mate veel tijd en moeite investeren in dat buitenlandse verhaal, maar het is wel fijn om dat stilaan te zien opleveren, ook al kan dat nog steeds beter.
Ik heb het steeds grappig gevonden dat jullie één van de meest simpele bandsnamen van dit land hebben, maar dat jullie sound één van de meest gelaagde is. Vanwaar die tegenstelling?
Goh, het is op die manier zeker geen bewuste keuze geweest. De muziek ten tijde van de ep vinden we ook niet echt enorm gelaagd. Het was toen echt wel meer rechttoe rechtaan. Los daarvan is die tegenstelling er ondertussen wel wat ingeslopen. We zijn in het algemeen wel fan van contrasten tussen de muziek zelf en alles errond. Denk aan bands als IDLES die op zich brute muziek maakt, maar een boodschap wil meegeven van liefde en empathie.
Maakt die gelaagdheid het er allemaal niet wat moeilijker op? Ik bedoel dat jullie het potentieel in zich hebben om op jullie dooie gemak een radiovriendelijke popsong te maken, maar jullie doen het toch niet. Waarom?
Puur vanuit commercieel standpunt hadden we zeker andere productionele keuzes kunnen maken en het iets minder ver gaan zoeken, maar met zo’n compromissen hadden we naar ons gevoel niet de plaat kunnen realiseren zoals dat nu gelukt is. Hoe dan ook staan er in onze ogen wel echt enkele songs op die doordrenkt zijn van pop-invloeden. Ook daar komen die contrasten misschien wel weer tot uiting.
Apopcalypse Park is ook een plaat waar je verschillende keren moet naar luisteren vooraleer je hem door hebt. Luisteren we tegenwoordig te weinig naar muziek? Ik bedoel we leven in tijden dat men na 5 seconden Spotify beslist of iets wel of niet zal blijven verder spelen.
Soms vellen we inderdaad allemaal nogal snel een oordeel zonder de dingen eerst deftig te doorgronden, maar dat is op zich niet onbegrijpelijk met zo’n gigantisch aanbod aan muziek. Je kan onmogelijk alle muziek die verschijnt een kans geven, dus we hopen dat wij toch op een bepaalde manier mensen hebben kunnen triggeren waardoor ze onze hele plaat een kans hebben gegeven. Daarom zijn live shows voor ons ook zo belangrijk. Ook op die manier kunnen we mensen overtuigen om de hele plaat nadien te beluisteren.
Wat is je favoriete plaat aller tijden?
Het Transland van Fristap.
Op 18 april staan jullie in Oostende, geef eens één zeer goede reden waarom mensen een kaartje moeten kopen?
Het is voor ons nog een quasi volledig nieuwe live set om te spelen dus het is en blijft voor onszelf ook enorm spannend om de hele plaat live te brengen. Daarnaast delen we daar de line-up met Bobbi Lu. Onze single Roam is een feature met haar dus ze gaat in Oostende ook live nog eens meezingen met ons. Daan Claes van STEVE speelt live ook bij Bobbi Lu en ook hij heeft een feature op onze plaat. Het gaat dus een hele fijne avond worden met alle guests erbij. Tot dan!
Instagram – Facebook – Spotify
