In februari werden ze een van de drie laureaten van de Maanrockrally, wat betekent dat ze een plek wonnen op het Mechelse stadsfestival. Op zaterdag 23 augustus is het aan de wereld om hen te ontdekken, wij mochten nu al kennismaken met het trio The Owls and Orcas.
Wannes van Mol (zang en bas): De Maanrockrally vond plaats op twee avonden, de tweede avond konden wij er niet bij zijn. We wisten dus pas de ochtend daarop dat we gewonnen hadden. Dat was echt een uniek momentje.
Jullie heten The Owls and Orcas, mogen we weten waar dat vandaan komt?
Wannes: Eigenlijk zijn dat gewoon een beetje mijn favoriete dieren (lacht). We hebben er ook wel een verhaal rond. Uilen en orka’s kunnen als dieren niet verder uit elkaar liggen en dat vertalen we naar onze karakters binnen de band, omdat wij muzikaal van drie compleet verschillende achtergronden komen. Een unieke combinatie waardoor je songwriting-gewijs verrassende dingen krijgt en qua productie ook.
Wat zijn dan jullie verschillende achtergronden?
Wannes: Ik studeer jazzcompositie, in Tilburg.
Lode Fraussen (gitaar): Ik studeer gitaar, maar ik kom uit het zwaardere genre. Dankzij mijn ouders ben ik opgegroeid met grunge, vooral Nirvana. Als er zwaardere partijtjes in onze muziek zitten, komen die vaak van mijn kant. Het ruigere kantje smokkel ik de groep binnen.
Bas Mertens (drums en toetsen, geen bas): Zelf kom ik vooral van de soul- en Motown-achtige kant. Mijn vader is ook muzikant en ik ben altijd meegegaan met hem. Daarna heb ik een kleine omslag gemaakt en veel naar cabaret geluisterd, ik heb veel geleerd van Kommil Foo. Dat is weer een ander uiterste, maar daar denk ik ook geregeld aan wanneer wij met z’n drieën bezig zijn.
Wannes: Wij werken ook echt als een trio, het is niet zo dat een iemand alles maakt en de rest als sessiemuzikant speelt. We vullen elkaar mooi aan. Elke keer als er een voorstel wordt gedaan, moet er maar een klein vonkje bij iemand afgaan en dan zijn we weer vertrokken.
Lode: Als we de weg kwijt zijn in het schrijven, zijn er zoveel verschillende inputs dat we ergens altijd een oplossing hebben die niet de meest voor de hand liggende optie is. Ik denk dat dat wel uniek is.
Bas: Omdat we alle drie op een andere manier denken, kunnen we elkaar aansteken tot iets nieuws. Anders beland je snel in eenzelfde protocol van hoe je een nummer in elkaar steekt.
Is dat ook de manier waarop jullie teksten ontstaan?
Wannes: Dat doe ik meer. Ik studeer dan wel jazzcompositie, maar ik luister ook veel naar singer-songwriters. De oude legendes, Leonard Cohen en Tom Waits bijvoorbeeld, maar de laatste tijd ben ik enorm verwonderd door Billy Joel. Die tekstschrijvers, daar kan ik helemaal verliefd op worden. Maar ik heb er veel aan om met Lode en Bas over de tekst te praten en te proberen een tweede niveau te vinden waarom die sociaal relevant kan zijn, of waarop je toch een snaar raakt op een bepaalde manier.
Het sociale aspect is dus echt een doel voor jullie?
Bas: Dat is iets waarvoor ik altijd respect heb gehad voor Wannes, hoe extreem kritisch hij is over de inhoud van zijn teksten. De vraag is altijd: heeft het impact op de luisteraar?
Wannes: Dat kan voor mij een nummer maken of kraken. Bijvoorbeeld You Never Learn, een nummer van onze ep, gaat over hoe wij als mens nooit leren uit onze fouten. Je kan dat op macro- en op microniveau zien. Binnen een relatie, maar ook geopolitiek. Mensen leren gewoon nooit van wat er al honderden jaren geleden is gebeurd. Ik zing daar “Why a tragedy doesn’t last as long as a lifetime”: een les duurt maar zolang als een leven, daarna zijn mensen dat alweer vergeten en stoten ze zich aan dezelfde steen. Op die manier probeer ik er telkens een draai aan te geven, zodat je nadenkt over de dingen.
Op jullie vi.be-pagina verwijzen jullie naar Jeff Buckley en Radiohead. Jeff is helaas al jaren niet meer onder ons en Radiohead kende hun hoogtepunt dertig jaar geleden. Hoe komen drie prille twintigers bij hen terecht?
Wannes: Als muziekstudent duik je sowieso in de geschiedenis. Jeff Buckley is mijn held op vocaal vlak, van hem heb ik zoveel geleerd. Radiohead is dan weer een groep waar anderen ons mee vergeleken, terwijl we daar alle drie nog niet echt naar geluisterd hadden.
Bas: Dat waren vooral Hannes Cuyvers en Tom Leyman van Ramkot, onze eerste producers. Tijdens de opname van onze eerste ep bleven zij maar zeggen “Dit is zo Radiohead!” Waarop wij met z’n drieën reageerden “Huh?” Daardoor zijn we toch eens gaan luisteren en we hoorden zoveel dingen die terugkwamen in onze muziek. Nu hebben we dan ook echt inspiratie uit de platen van Radiohead gehaald voor onze nieuwe ep. Dat kan echt over details gaan, dat een van ons zegt “Die twee seconden in dat ene nummer, dat vind ik fantastisch” of “De klank van dit instrument klinkt goed, ik vind dat wel tof in mijn partij.”
Jullie zijn dus volop bezig aan nieuwe muziek?
Wannes: Wij hebben net zitten opnemen in juli, we werken daar deze zomer nog aan verder. Dat is de insteek van onze zomeroptredens, dat we die nummers al eens live kunnen spelen, want wij zijn er alle drie ook gewoon trots op. Het verhaal van de uil en de orka, die zo ver uit elkaar liggen, proberen we waar te maken op deze ep.
Lode: We zijn alles ook helemaal zelf aan het producen, iets waar we alle drie veel tijd insteken. Het wordt echt een ding van ons.
Bas: We hebben alles opgenomen in een huis, niet in een studio, en alles uitgeprobeerd wat we maar wilden, met de gedachte “Het is niet omdat ze zeggen dat het niet mag, dat het niet mag.” Eerst zien en dan geloven (lacht).
The Owls and Orcas staan op zaterdag 23 augustus om 16:45 op het podium van MOES op Maanrock te Mechelen.
Facebook / Instagram / website
