Struggler is één van de bouwstenen van de Belgische postpunkscène. Destijds nauwelijks opgemerkt, maar door de heropleving van de scène heeft deze band nu eindelijk het respect die ze verdient (hoewel er nog altijd wat bij kan). Struggler staat op dit jaar op BIMFest in De Casino in Sint-Niklaas, maar je kan ze tevens gratis (jawel, dat is punk mijnheer!) aan het werk zien in de Mina’s Irish Pub in Dendermonde op vrijdag 14 oktober. Wij hadden een praatje met Struggler-opperhoofd Rene Hulsbosch.
De groep werd opgericht in het magische jaar 1979. Het jaar van de punk, voelden jullie je toen ook echt punk?
In bepaald opzicht wel, de stroming sprak ons wel aan. Toch zijn we erin geslaagd om steeds onze eigen identiteit te bewaren, het gegeven onszelf niet tot in den treure toe te herhalen, maar meer gebaseerd op het groeipotentieel.
Wie Struggler zegt Siglo XX, en ook De Brassers. Allemaal muziek uit het donkere Limburg. Hoe verklaar jezelf dat Limburg zo’n donker geluid had. Lag het dan toch aan die mijnschachten?
Het is zeker een lang vergeten provincie geweest waar in zekere zin op neergekeken werd, dat hebben we met de Westhoek gemeenschappelijk. Tevens is dat dan weer de drijfveer van eigenzinnigheid en originaliteit, er was geen bewijslast en geen vergelijk als uitgangspunt. Een geweldige basis om vandaaruit muziek te maken.
We hebben er nu wel een romantisch beeld van, maar behoorde Struggler echt tot de Belpop? Ik kan me zelfs niet herinneren dat Gust De Coster jullie ooit draaiden, waren jullie geen buitenbeentje in de Belpopwereld?
Absoluut, men keek op ons neer, op alle punk- en wavegerelateerde groepen. Doodzwijgen was de tactiek, met uitzondering van Marc Didden en Marcel Vantilt. Dankzij hen kregen we een gezicht, een identiteit waarvoor dank.
Was er ook interesse in het buitenland?
Nauwelijks, we waren te klein, we voerden geen campagne en onbekend is onbemind. Het was voor ons ook geen drijfveer, belangrijk waren de repetities en zelf ons materiaal in beperkte oplage uitbrengen. Ook hadden we geen ambitie naar meer.
Laten we even terug in de tijd gaan. Nu klik je met je muis en heb je de hele wereld voor je. In de jaren 80 was dat wel eventjes anders, en zelf denk ik dat dit nu net de reden is waarom je vroeger zo’n originele geluiden als Struggler had
We waren in alles beperkt we moesten zoeken, dieper graven, het moet dat zijn geweest wat je hoort en voelt. Eigenlijk werken we nog steeds onder zulke omstandigheden.
Terug of vroeger, men zegt dat vroeger beter was, maar is dat zo?
Voor ons niet, integendeel, wij hebben het omgekeerde trechtergevoel, alles begint klein en smeert zich dan breed uit, de evolutie is elementair: wij willen niet terug! We hebben erg weinig om op terug te kijken en voor ons ligt alles open, de keuze is dan snel gemaakt.
Jullie zijn één van de uitvinders van de Belgische postpunk. Nu zie je dat dit geluid weer de kop opsteekt, niet toevallig weer in Limburg (natuurlijk heb ik het over Whispering Sons), hoe voelt dit?
Het moet heerlijk zijn voor deze jonge garde en het is ze meer dan gegund, de verdienstelijkheid ligt bij hen zelf, schitterend toch. Zelf zouden wij dat niet gekund hebben, daarvoor zat er te weinig drive in Struggler, al moet ik zeggen dat dat nu wel anders is. In dat opzicht zijn we gegroeid en ligt de interactie tussen de bandleden op een veel hoger peil.
Ik heb begrepen dat jullie ook aan nieuw materiaal werken, kunnen jullie daar iets meer over kwijt?
Diverse nummers zijn keihard af, andere liggen nog onder constructie en bereiken stilaan de eindfase. We hebben het punt bereikt waarop een release niet lang op zich kan laten wachten.
Heel wat van de oude legendes zijn ook opnieuw bezig (Honeymoon Cowboys, ik zeg maar wat). Volg jij dat zelf allemaal?
Neen, maar Honeymoon Cowboys zijn deels kompanen van het eerste uur, daar kan je niet omheen. Hun livecd zit permanent in de cdspeler van mijn auto. Files, huh, ze kunnen niet lang genoeg duren!
Jullie staan binnenkort in de Mina’s Irish Pub. Zeg eens wat de mensen kunnen verwachten?
Nieuw en oud werk, aangepast aan onze hedendaagse speelstijl zonder inlevering van sfeer en intensiteit van toen. We zullen met volle overgave onze taak volbrengen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dat is een moeilijke, ik heb dat niet zo een favoriete plaat, maar ik zal er een noemen. Datapanik In The Year Zero van Pere Ubu. Heart of darkness en 30 seconds over Tokyo is voor mij magie, zo aangrijpend, ze spelen buiten iedere vorm van concurrentiestrijd en het is daarmee dat ik een enorm verwantschap voel.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Dat maakt niet uit onder zulke omstandigheden. Ik zou zeggen gooit er maar enen binnen, ik hou wel van het verassingseffect. Ik zal waarschijnlijk zoveel mogelijk proberen te slapen.
Het laatste woord is aan jullie.
Voor het eerst in ons bestaan krijgen we welgemeend respons na onze optredens, vroeger scheen daar een denkbeeldige barrière te zijn, die is nu weg. Onze toegankelijkheidsfactor stijgt met de jaren met het gevoel van: ja, het moet hier nog allemaal beginnen en we wensen jullie veel plezier op een of ander Struggler optreden.
