Misschien is het allemaal net iets te veel ingebeeld, maar als je langs de cafés op de Vlasmarkt loopt, ruik je naast de geur van het bruisende bier ook de reuk van de rock’n roll. In het geval van Moar en Needle And The Pain Reaction is het stank. Weliswaar stank die je met plezier inademt: vette gitaren, vieze rock’n roll en zwetende lijven. Twee bands die niet zijn bedacht door één of andere pientere zakenjongen, maar mannen met een hart voor rock ’n roll. En omdat alles mooi in evenwicht moet zijn, gebracht door een oude (nou ja) en nieuwe generatie.
Twee lichtingen die elkaar ontmoeten, want het is Luc Waegeman (bassist van Needle And The Pain Reaction en opperhoofd van Kinky Star Records) die het trio van Moar onder zijn hoede nam. De muziek van Moar prijkt (zoals tegenwoordig zo velen dat doen) op een eenvoudige cassette, alles opgenomen met een Tascam 488. En zo klonken ook Victor Goemaere, Reno De Ben en Rafael Valles Hilario in De Charlatan. Muziek zonder franjes, vaak nummers die amper de grens van de twee minuten overschrijden, maar wat een kracht. We hebben ze ook maar kunnen tellen omdat we achteraf de setlist hebben meegepikt, maar de twaalf tracks die dit duo bracht hadden dezelfde kenmerken: luid, vies en heerlijk onafgewerkt. Garagerock met een flinke dosis punkrock zonder zich één seconde af te moeten vragen in welk hokje het moet passen.
Aan Luc Waegeman, Peter De Bosschere en Wim Deliveyne moet je niet meer vertellen waar echte rock ’n roll voor staat. Al zestien jaar maakt het duo dat in de Kinky Star is ontstaan vette gitaarrock die zich tussen de bombast van MC5, het lawaai van Husker Dü en duizend andere Amerikaanse rockbands situeert, en dat zonder zichzelf maar één moment te verloochenen.
Niets moet perfect, maar het klinkt wel zo! Vanaf de eerste song Caught In A Trap zorgden de drie ervoor dat het publiek bijna anderhalf uur in een niet te stoppen rock ’n rollmachine werd meegezogen.
Hoogtepunten? We kunnen Follow Me of Chipmonk schrijven, maar het kon eigenlijk iedere andere song zijn. Geen seconde zwakte, beresterke zang van Wim, het losgeslagen rock ’n rollbeest Luc en Peter die bewijst dat de beste drummer uit Gent achter een roze drumstel kan zitten. Om het met de woorden van de Rolling Stones te zeggen: it’s only rock ’n roll, but I like it! Maar sire, wat voor rock ’n roll!
