Grimmige energie met een stevige portie rock-‘n-rollattitude. Onze mening over de debuutsingle Never Surrender/Born To Jive van Stovepipe die onlangs op Jezus Factory Records verscheen. Tja, en als we zo’n woorden schrijven dan willen we ook het fijne van Stovepipe weten. Boots legt ons alles uit…
Stovepipe is al een tijdje actief, het soort van rock-’n-roll-droomorkest van de underground. Stel de band maar eens voor.
Stovepipe is eigenlijk een garagerockversie van The Doors, we hebben geen bas maar een Hammond-orgel en onze Ray Manzarek heet Rene Hermkens, zelfs fonetisch is er een raakpunt. Verder bestaat de band uit Jan Peeters op gitaar, Roeland Verhaegen als zanger en mezelf op drums en backing vocals.
De band bestaat uit mensen die al een palmares hebben bij andere bands, hoe ontstond het idee voor Stovepipe?
Ik zat in Roeland z’n voormalige kroeg Boogaloo in Antwerpen, toen ik werd aangesproken, raar genoeg door Rene, want Roeland was er niet, of ik interesse had om te drummen in een garagerockband. Het eerste nummer dat we op die eerste repetitie speelden was dan ook Bad News Travels Fast van The Fuzztones als ik me het goed herinner. Op dat elan zijn we dan verder gaan borduren en kwamen er naar verloop van tijd ook enkele eigen nummers te voorschijn.
Zoals gezegd een band die het moet hebben van zijn livereputatie. Hoe moeilijk (of gemakkelijk) is het om dat op plaat over te zetten?
Ik heb dat altijd zever gevonden, die zogenaamde moeilijkheid om je livesound te capteren in een studio. Er is zelfs niets simpelers dan dat. Opstellen, een paar micro’s voor die instrumenten en rammen maar. Toen ik nog in punkbands speelde, maakten we zo volledige platen op één of twee dagen. De val bestaat er wél in om in de mix de boel te gaan platpolijsten, maar daar hebben we streng over gewaakt.
In ieder geval klinkt Stovepipe zeer spontaan. Geen moeilijkdoenerij?
Nu hou ik wel van een complex geconstrueerd plaatje op z’n tijd hoor, maar dat is nu eenmaal niet het soort band dat Stovepipe is en laat dat nu de essentie zijn van een goede producer: de beoogde vibe vatten. Al hebben er wel enkele overdubs plaatsgevonden, vooral vocale en percussieve dan. Een plaatje mag tenslotte een béétje meer hebben dan een live optreden, maar blazers en een strijkkwartet zie ik ons zo snel nog niet boeken in de studio. Wat dat betreft is Steve Albini nogal een persoonlijke held, die zegt ook van zichzelf dat hij géén producer is, maar een registreerder.
Die single is er nu met Never Surrender/Born To Jive. Tevreden?
Absoluut, zelfs op vinyl spatten de tracks uit de speakers en dat is in de eerste plaats de verdienste van Roel Poriau van Studio Porino en van Jeff White onze mastering man uit Philadelphia.
Jezus Factory Records was voor jullie niet meer dan een logische stap?
Uiteraard, het label waar ik ben ingerold toen ik nog met Craig Ward in A Clean Kitchen Is A Happy Kitchen zat en die later ook mijn Butsenzeller en Hersencellen exploten zijn gaan releasen. Andrew is een muziekfreak en een slecht zakenman en dat ben ik zelf dus ook, dus dat schept een (h)echte band hé.
Is er via Jezus Factory ook interesse vanuit het buitenland?
We krijgen op die manier wel wat Engelse reviews, ja, en in het verleden ben ik daar met Clean Kitchen en Butsenzeller wel gaan toeren ook, maar véél moet je je daar ook niet bij voorstellen. Engeland is alvast géén tourparadijs en dat is zacht uitgedrukt.
Rock daar draait het hem toch volledig om bij Stovepipe en dan nog in al zijn vormen. Rock-’n-roll is de oerkracht van Stovepipe?
Daar heb ik niks aan toe te voegen.
Jullie spelen ook live covers. Hoe kiezen jullie die? Favorieten of gewoon songs die perfect bij het oeuvre van Stovepipe passen?
Die covers worden best zorgvuldig gekozen, ja, en moeten dus de commissie van ons vier passeren en aangezien we nogal verschillende persoonlijkheden zijn met dito smaak, is dat niet altijd een simpele evenwichtsoefening. Er sneuvelen dus véél voorstellen, maar degenen die dan uiteindelijk wél de strenge commissie passeren blijken meestal wel raak. Ook al zijn het meestal niet de bekendste songs.
Stovepipe lijkt me ook een band die lak heeft aan het stramien booker-promotor-manager, maar alles zelf doet, juist?
Niet dat we daar an sich tegen zouden zijn, maar die DIY is wel iets dat ik vanuit de punk meegekregen heb en is voor mij een natuurlijke flow. We zijn nog niet super actief op zoek gegaan, maar potentiële bookers mogen zich altijd aandienen, want we beseffen ook dat die vaak deuren kunnen openen die voor doe-het-zelvers gesloten blijven.
Hoe zie je Stovepipe zelf binnen de Belgische scene?
Als een degelijk, ouder werkpaard, dat nog wel effe kan meedraaien.
Sex, drugs of rock-’n-roll?
Persoonlijk heb ik ervaring met alle drie de facetten, maar vooral de eerste en de laatste blijven aanwezig, uiteindelijk is het toch vooral liefde die alles overwint. Zowel de liefde voor geliefden als de liefde voor muziek.
Welke nummer maakt jou intens gelukkig?
23, maar ik neem aan dat je een muzieknummer bedoeld? Dat is dan weer elke dag anders, muziek hoeft trouwens ook niet altijd gelukkig te maken, maar een triestig nummer kan bijv. ook troost bieden. Dus nu één song kiezen is een onmogelijke opdracht al blijft voor mij New Dark Age van The Sound toch wel steeds aanwezig.
