“De kracht van lichaam en geest om zich snel te herstellen”, zo vinden we ‘veerkracht’ in het woordenboek terug. Daarover zingt STACE op haar nieuwe ep Overblue. Die stelt de Franse, die al acht jaar in Brussel woont, op 10 november voor in de AB, wij mochten nu al met haar kennismaken.
Wat meteen opvalt aan je muziek, is je fascinerende soulstem.
Toch is het allemaal met jazz begonnen. Mijn papa is een beetje een tiran van de jazz (lacht). Hij wou niet dat we naar andere muziek luisterden, dus heb ik veel jazz meegekregen, vooral instrumentale. Veel Caribische ook, hij is zelf afkomstig uit Martinique. Daarna heb ik wel meer dingen ontdekt, zoals r&b en hiphop, waar ik nog altijd van hou. Ik ben een spons, ik neem alle muziek rondom me op en maak er dan mijn eigen mix van. Dat houdt mijn visie en techniek ook fris, in plaats van me op te sluiten in één genre.
Op je ep Overblue hoor ik dan ook veel verschillende invloeden. Anders dan op je debuut, Green Onyx, dat veel minimalistischer klonk.
Op Green Onyx heb ik dan ook alles zelf gedaan, zowel de instrumentatie als de productie. Dat was echt bedroompop. Nu speel ik met Louise van den Heuvel op bas en Lou Wery op toetsen en door die samenwerking zijn er meer mogelijkheden ontstaan.
In het nummer Tainted merk ik zelfs house-invloeden op.
Ja! (enthousiast) Elektronische muziek inspireert me al sinds mijn puberteit. Wat me zo fascineert, zijn die texturen. Je zoekt iets wat er niet echt is bij de instrumenten: goed, dit is een basgitaar, maar hoe kunnen we die laten klinken als iets anders dan een basgitaar? Hoe laten we de piano net niet klinken als een piano? Ik werk graag met metaforen en vergelijkingen: muziek als een wolk, bijvoorbeeld. Misschien kijk je daar raar van op, maar in mijn hoofd houdt dat steek (lacht). Met de brug in Tainted wou ik het gevoel oproepen dat je naar een klif loopt, maar op het laatste moment stopt. Je duikt net niet in de diepte.
Oorspronkelijk ben je naar Brussel gekomen om film te studeren. Films maak je niet meer, maar videoclips natuurlijk wel.
De video van Tainted heb ik mee gemonteerd met de regisseur, Ila Pittaluga. Die van het nummer Underwater heeft ze ook geregisseerd, daar kwam het concept van mij.
Als ik er zo over nadenk, is de hele ep opgevat als een film. Niet het schrijven van de nummers zelf, maar de opbouw van de ep. Er is een verhaallijn die van punt a naar punt b en punt c gaat. Dus niet “Oh, dit is een langzaam nummer, dan moet het volgende snel zijn”, maar thema’s die samen iets creëren. Misschien is dat het punt waar cinema mijn muziek ontmoet.
Wij zijn nochtans deel van een shufflegeneratie, die is opgegroeid met losse nummers in plaats van albums.
Kendrick Lamar heeft me als eerste echt naar volledige albums laten luisteren, met To Pimp A Butterfly en nog eerder, met good kid, m.A.A.d city. Nu beluister ik een album steeds van begin tot einde, en dat wil ik ook met mijn ep bereiken, dat mensen er van het eerste tot het zevende nummer naar luisteren en voelen wat ik ermee bedoel. Ik heb wel het gevoel dat dit is teruggekeerd, mensen kopen opnieuw vinylplaten.
In de videoclip van Underwater zien we enkel jezelf terwijl je in het water drijft.
Ik zocht een manier om mezelf aan het publiek te tonen, om te zeggen “Hallo, hier ben ik”. Visueel simpel en tegelijk veelzeggend. Het water was eigenlijk te koud en de golven maakten me een beetje misselijk, maar dat draagt allemaal bij aan de emotie in de video (lacht). Ik wou mezelf echt op de voorgrond brengen en niet rond de pot draaien. Mezelf in gevaar brengen, bij manier van spreken, dat is wat de muziek nodig had. Net zoals ik in de clip van Tainted voor het eerst gedanst heb voor de camera. Eerst was ik bang, als vrouw van kleur met een plussize lichaam, maar uiteindelijk is mijn muziek super intiem en persoonlijk, dus waarom zou ik dan mezelf niet durven zijn voor de camera? Nu ben ik trots dat ik het gedaan heb.
Je teksten zijn ook fascinerend. Zoals die regels in Tainted: “We had to try so we could fly / We had to fall, now we can’t die”.
Daar zit een betekenis achter van onsterfelijkheid als veerkracht. In staat zijn om obstakels te overwinnen, om klappen op te vangen en terug te vechten. Alle nummers op de ep gaan eigenlijk over veerkracht (lacht). Momenteel is er geen ander thema dat me zo passioneert. Op Underwater hoor je dat ook: “If I let go, where’s the bottom? / Will you catch me when I slip?” Wat doe je als je geen steun ervaart? Als je zo kwetsbaar bent om jezelf te zijn, maar mensen aanvaarden je niet, wat gebeurt er dan? Dat maakt Underwater ook intens en ‘hyper touchant’ om te zingen bij een optreden, maar tegelijk voelt het ook verlossend aan, als een catharsis.
Healing is dan de perfecte conclusie van de ep, daar komt alles samen: “We make love in a heartless place / tippy-toeing in a mindless race / But we going, still we going”. Het mooiste aan mens zijn, is de mogelijkheid om lief te hebben en om solidariteit te tonen. Die regel zing ik eerst alleen, maar herhaal ik met een koor, om een collectief gevoel op te roepen, een gevoel van gemeenschap dat iedereen raakt. Zo wil ik afsluiten met een positieve noot: wat ik hiervoor zei, was misschien niet altijd zo positief, maar we blijven doorgaan, ‘high five to all of us’. Het is iets wat ik echt voel. Eerst had ik een speech op het einde, maar die heb ik geschrapt omdat ik niet prekerig wilde overkomen.
Aan het einde van je nummer Selfish horen we een stem vertellen: “How being in a mode of survival keeps us from having the capacity to even dream.” Waar komt die vandaan?
Dat komt uit een conferentie met bell hooks, Moving From Pain To Power, over hoe je van pijn naar kracht gaat als historisch benadeelde groep in de samenleving, zoals de Afro-Amerikanen. Een andere spreker, Darnell L. Moore, doet daar deze uitspraak. Er is nog een fantastisch citaat van hem in de conferentie: “I often ask people to imagine what a Black loving world looks like.” Hoe zou ik dan van mezelf houden? Hoe zou ik mezelf dan in de spiegel bekijken? Die vraag stel ik ook in Selfish.
Veel stof tot nadenken dus op je ep. Wij kijken uit naar je optreden, op vrijdag 10 november in de AB in Brussel!
FACEBOOK – INSTAGRAM – SPOTIFY
