St-Katharina stond al even op onze radar. De band uit Halle bij Brussel kwam eindelijk eens uit de grot gekropen om in de gitaartempel/ biercafé De Muziekmolen voor een select publiek op te treden samen met Inocybe.
Wij waren erbij in het (en proefden van het lokale scherpe biertje genaamd) Hellhole en nadien contacteerden we Axel met een paar prangende vragen.
Ann Els De Smet / Axel Jacobs © Jan Van Coppenolle
Goedemorgen Axel! Hoe was het optreden voor jullie?
Na twee jaar terug voor een publiek spelen was weer even wennen maar we hebben er, zeker naar het eind toe, echt wel van genoten. Wij zijn eigenlijk allemaal best wel introvert van nature en we hebben een beetje een haat-liefde verhouding met naar buiten te komen. Maar de goede respons van het publiek tijdens en na een optreden maakt het meestal (en nu ook weer) de moeite waard.
Kan je even vertellen hoe de band is ontstaan en de leden voorstellen?
Ann Els (cello, bas, synth, zang) en ik zijn als koppel de band een paar jaar geleden gestart. Ze speelde al cello, de overstap naar bas was dus niet al te groot. Niet veel later hebben Simon (drum) en Bieke (gitaar, bas, synth, zang) ons gevonden via een zoekertje. Simon woonde toen een straat verder, Bieke ergens aan de andere kant van het land.
Bieke is een legendarische Limburgse punk gitarist, enfin, naar het schijnt toch, dus wij waren en zijn nog altijd dankbaar dat hij telkens die afstand wil afleggen. Ik neem wel aan dat hij een tankkaart van het werk heeft, moet het hem nog eens vragen. Simon zijn we dankbaar voor zijn sexappeal. Dat haalt wat de aandacht, in alle bescheidenheid, van mijn gebrek daaraan weg. We zijn ondertussen goede vrienden geworden. Terwijl andere bands tijdens repetities bier achterover slaan, doen wij ons tegoed aan een taartje met thee, een traditie die Bieke begonnen is.
Waar komt de naam vandaan?
Wij repeteren voornamelijk in onze living. St-Katharina verwijst naar de straatnaam waar de muziek gemaakt, gekneed, opgenomen en soms de nek omgewrongen wordt. Niet dat we chauvinist zijn maar het is ook een patroonheilige van Halle met een bijzonder levensverhaal dat in de lijn ligt van wat wij inhoudelijk in onze nummers steken. Volgens de legende werd de diep religieuze heilige Katharina van Alexandrië op brute wijze gemarteld omdat ze weigerde de bijvrouw van de Romeinse keizer te zijn. Nadat ze haar hadden onthoofd, spoot er uit haar nek een kolkende rivier van melk die de burgers van de pest genas. Die combinatie van tragedie, humor en erotiek (want wij vinden dit grappig en erotisch) vind je ook terug in onze teksten.
Hoe zou je zelf de muziek van St-Katharina omschrijven en wat zijn jullie voornaamste inspiratiebronnen?
Ik neem aan dat je ons zou kunnen labelen als rock/pop/indie. Maar we beperken ons niet tot een genre om bijvoorbeeld een doelgroep aan te spreken. Wij maken echt wel muziek om in de eerste plaats onszelf te plezieren. Natuurlijk zijn de bands uit onze jeugd onze grootste invloed, je kan daar niet omheen. Ik probeer eigenlijk nog altijd het gevoel te reproduceren dat ik had toen ik voor de eerste keer Surfer Rosa van de Pixies opzette. PJ Harvey, Nick Cave, John Frusciante, Kyuss en een hoop andere bekende klasbakken uit die periode. Maar ook bijvoorbeeld the Shaggs, Peaches of Daniel Johnston, waar we een nummertje van coveren. We volgen ook hedendaagse artiesten zoals Idles, Superorganism, St. Vincent, Sleaford Mods. Momenteel luisteren we veel naar de muziek van DakhaBrakha, een heel inspirerende band uit Oekraïne die we tevergeefs gehoopt hadden te zien op hun volgende tournee.
Hoor of lees je soms vergelijkingen maken met andere bands die je verrassen?
Mensen vergelijken natuurlijk met wat ze kennen. Sonic Youth horen we soms, dat is wel een heel flatterende vergelijking. Natuurlijk iedere band met bassiste. Onlangs Alanis Morisette gehoord. Dat vond ik wel verrassend. Ik kan de link evenwel nog niet leggen.
Jullie zijn al even bezig en hebben al een album en enkele ep’s uitgebracht. Hoe zie je jullie werk evolueren?
We hopen dit jaar de tijd te vinden om nog een handjevol nummers uit te brengen en nieuwe te schrijven. Ik heb het gevoel dat alles artistiek goed zit. We hebben onze eigen manier van muziek maken en moeten niet meer op zoek naar een identiteit. We zijn als het ware de yellow brick road op, huppelend richting Oz en we zien wel wat er op ons af komt. Ons recentste nummer neigt meer naar Prince terwijl een kort abstract nummertje dat we vlak voor ons optreden in elkaar geknutseld hebben meer doet denken aan Anna Meredith. Het kan goed zijn dat we hierna onze agressie weer kwijt willen in punk zoals Fucking On The Table. Het maakt niet uit, zolang het goed aanvoelt.
De set werd afgesloten met een primeur van een nieuw nummer dat fantastisch klonk. Wat is de volgende stap voor de band?
De bedoeling was dat nummer die avond als single voor te stellen, maar het zal voor binnen een paar maandjes zijn. Ada is een nummer dat gaat over de cryptocurrency Cardano, zijn oprichter en wereldverbeteraar Charles Hoskinson maar ook over Ada Lovelace, een 19de-eeuwse wiskundige en dochter van de dichter Byron. Wij kunnen bijzonder highbrow, randje bescheten zijn.
(LOL) Als je als band voor alles zelf in staat is het lastig (zeker nu) om optredens te kunnen scoren. Zijn er bands met wie je graag eens op de affiche zou willen staan of plaatsen waar jullie zouden willen spelen?
Als voorprogramma van The Breeders in de AB is wel een natte droom. Maar daar zal het – neem ik aan – ook wel bij blijven. We wilden al heel lang samen optreden met Inocybe, jeugdvrienden van Ann Els, en dat hebben we zaterdag gedaan. Check. Liefst van al willen we wat meer regelmaat in onze optredens zodat we daar ook in een flow kunnen geraken.
En jullie wildste droom is?
Seks met aliens.
Fijn! Bedankt!
