Pingpongclub, een band die Oost- en West Vlaanderen verenigt, grossiert naar eigen zeggen in poppy, nonchalante, melancholische, sexy singer-songwriternummers en heeft een voorliefde voor reverb op de gitaar. Ze waren recent trouwens onze beltoon. Je kan hen live aan het werk zien tijdens de voorrondes van Sound Track op 5 oktober om 20 uur in Concertzaal De Kreun in Kortijk. We spraken met Jonas Desmet, gitarist en zanger van deze olijke bende.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie maar eens voor!
Hey, wij zijn PINGPONGCLUB, een Gents-Kortrijkse band die poppy, nonchalante, melancholische, sexy singer-songwriternummers ambachtelijk dresseert met reverbererende gitaren, snedige baslijnen, progressieve drum en betoverende Rhodes-klanken.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Begin 2019 was onze gitarist Guillaume Navarro nog een fervent magneetvisser. Na zijn zoveelste verroeste fiets uit kanaal Kortrijk-Bossuit te hebben gevist, besloot huisgenoot en toevallig ook onze bassist Jatse Behaeghe om zijn beste vriend van zijn verslaving te verlossen. Jatse smeekte me om enkele nummers te schrijven en een band op te richten. Dat deed ik met behulp van Lowie Clapéron (keys/synths) en Oli Dumont (drummer). Gelukkig is het nu aan de betere hand met Guillaume en heeft hij nu een nieuwe verslaving gevonden in het kopen van 60’s Fendergitaren.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Toen ik acht werd, dropte mijn moeder me in het trommelkorps van Sint-Denijs, omdat ik bijna alles in ons huis kapot had geslagen. Niet dat de fanfare persé mijn grote passie was, maar het concept om van café naar café te wandelen, ondertussen wat muziek te maken en overal een cola’tje met bijbehorend zakske chips te consumeren, sprak mij zeker aan. Tot op de dag van vandaag is er weinig veranderd.
Wat maakt volgens jullie de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
Het is hier fijn vertoeven in België, toch op vlak van muziek. Ieder genre en subgenre is hier vertegenwoordigd door een shitload aan bands, heb ik het gevoel. Wat mij soms wat zorgen baart, is de tendens van het verdwijnen van coole kleinere festivals. Die worden gedwongen om plaats te maken voor het zoveelste afkooksels van Tommorwland. Iedereen mag van mij luisteren naar wat hij/zij wil, maar blijf alstublieft naar live-optredens gaan en steun de lokale festivalletjes en music venues.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven moeten worden?
Nick Cave is een grote held van mij. Die man blijft me verbazen. Een tip: als je ooit eens een vraag hebt en je weet niet aan wie ze te stellen, stuur dan gewoon naar nonkel Nick via The Red Hand Files. Op die site kan je vragen wat je wil en als hij zin/tijd heeft, dan beantwoordt hij die op zijn eigen poëtische manier. Das toch de max?!!
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Niet direct iemand, tot nu toe kregen we enkel leuke vergelijkingen zoals: Balthazar, Oasis, Pete Doherty, Grizzly Bear, Mac DeMarco, …
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
We zijn er allemaal redelijk hard van overtuigd dat Oasis binnen hier en vijf jaar een reünie zal houden. Mochten ze voor dat optreden nog een voorprogramma zoeken, dan zeggen wij zeker geen nee. Al was het maar om de broertjes met elkaar op de vuist te zien gaan.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Volgens mij zijn wij niet zo heel verschillend als andere bands. We schrijven muziek waar we zelf graag naar luisteren, treden graag op en maken ondertussen redelijk veel plezier. Dat is volgens mij wat de meeste muzikanten doen, althans dat hoop ik toch.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Ik heb eens gelezen in een boek dat het niet goed is om grote stappen te zetten, dat maakt de kans op het mislukken van die stap waarschijnlijker. Daarom gewoon kleine stapjes. Morgen een nieuw nummer schrijven en dan overmorgen misschien best nog eens repeteren. Die ep of plaat, waar vooralsnog geen haan staat naar te kraaien, komt er waarschijnlijk wel ergens in 2020.
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren?
Het gebeurt soms dat we er even doorzitten na een lange repetitie of opnamesessie, wanneer er dan iemand Dancing Queen door de boxen knalt, dan is alles weer helemaal goed. Geen vuiltje meer aan de lucht. ABBA kan al je problemen laten vergeten, probeer het maar eens!
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Mark Lanegan – Bubblegum was volgens mij een van de eerste platen waar ik naar luisterde en oprechte gevoelens door de boxen hoorde komen. Het is een plaat vol energie, rauwe emoties, een fantastische stem,… Later ben ik ook oudere platen als Harvest van Neil Young, Rumours van Fleetwoord Mac, Graceland van Paul Simon enorm gaan appreciëren. Meesters in hun vak!
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Ik zou niet direct iets kunnen opnoemen van wat ik niet mooi vind aan muziek of het maken er van. Voor mij is het maken van muziek gewoon het leukste wat er bestaat. De tijd die lijkt stil te staan bij het oneindig jammen op een paar simpele akkoorden. De reis die je in je hoofd kan maken wanneer je in een verhaal duikt op zoek naar enkele snedige lyrics. Op zich hebben we zelfs plezier in het pijnigen van onze rug bij het in- en uitladen van de camionette of in het eindeloos rijden naar een show aan de andere kant van België om daar voor 2 man en een paardenkop te staan spelen.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Ik heb een lichte vorm van claustrofobie, dus ik zou echt wel proberen om zo rap mogelijk uit die lift te geraken. Mij lijkt het daarom het handigst om met een lifttechnieker opgesloten te zitten. Alhoewel, kan die veel doen vanuit de liftcabine zelf? Geen idee eigenlijk, ik heb niet zoveel kaas gegeten van het herstellen van liften. Dan misschien beter met iemand die net zijn of haar inkopen heeft gedaan, zodat we verhongeren noch verdorsten.
