Nicolas Cherlet begon muziek te schrijven als soundtrack voor zijn eigen western film. De film kwam er uiteindelijk (nog?) niet maar de muziek ging een eigen leven gaan leiden. Op 10 oktober kan je Nick Noel & The Red Rose Rogers aan het werk zien in Cactus Muziekcentrum in Brugge
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
Wij zijn Nick Noel & The Red Rose Rogers. Nick begon muziek te schrijven als soundtrack voor zijn eigen western film. De film kwam er uiteindelijk (nog?) niet maar de muziek ging een eigen leven gaan leiden. Al snel bleek dat één gitaar en één stem niet voldoende waren om de soms intieme, dan weer iets explosievere maar telkens innemend verhalende songs te vertalen.
Cherlet contacteerde zijn oude muzikale strijdmakkers en korte tijd later, in de winter van 2019, was de zevenkoppige band Nick Noel & the Red Rose Rogers geboren. Om jullie de besparen van een ellenlange uitleg vanwaar de naam komt, houden we het bij een hommage. “The Red Rose Rogers” zijn een hommage aan Nicks overleden grootouders.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
De Rogers zijn al een poosje aan hun materiaal aan het timmeren maar vinden dat het nu tijd is om hiermee naar buiten te komen. De geschiedenis besliste daar echter anders over… Eén enkele show tijden de zomer van 2020 (op het prachtige Campo Solar) smaakte echter danig naar meer dat de band gemotiveerder dan ooit uit de tweede lockdown kwam en meteen aan de slag ging met nieuw materiaal. Werken doen ze in hun eigen Fuzzyopolis Studios.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Van kindsbeen af aan. Dat is bij iedereen in de band het geval…
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
De sound laveert op het brede spectrum van traditionele americana tot het meer recente werk van Israel Nash met tussen haltes bij o.a. Calexico. Dat gebeurt telkens met snuifje Wilco, want koken doe je nu eenmaal niet zonder peper en zout. Omdat we met z’n zevenen zijn liggen de inspiratiebronnen soms ver uiteen. Wat voor interessante collisies zorgt.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Onlangs werden we door de studiobuurman vergeleken met Lynyrd Skynyrd. De buurman kent echter enkel het nummer Sweet Home Alabama van de groep. Een vergissing of niet genoeg isolatie? Onze nieuwe single heet Alabama. Misschien daarom…
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Lukas Nelson & Promise of the Real mogen ons gerust eens bellen. Lukas is een uitstekend songwriter en samen met z’n band bouwen ze al even aan een vrij gevarieerd soulvol en bluesy rockgeluid. Met hun laatste album maakt Lukas een buiging naar zijn vader, de countrylegende Willie Nelson – vooral naar zijn platen uit de jaren zeventig. En laat dat toevallig Nicks favoriete muziek te zijn.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
We proberen zo authentiek mogelijk te blijven, vooral in de studio. Weinig overdubs, niet te veel computer werk. Zo analoog mogelijk. Daarnaast zijn alle songs inhoudelijk met elkaar verbonden. Het idee om een soundtrack voor een film te componeren heeft daar veel mee te maken. Elke song is een fragment uit die onbestaande film.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Tijdens de winter zullen we ons debuut album opnemen. Deze zal, als alles meezit, uitkomen in het voorjaar van 2022.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Omdat we geen gezamenlijke favoriete plaat aller tijden hebben, trokken we een lotje. Mathias Devestel, (orgel) is de gelukkige. Rolling Stones – Exile on main street. ‘What’s in a name’. Ze gebruikten hun blues als wapen tegen de wereld, met een gevoel van vreugdevol isolement, grijnzend in het aangezicht van een enge en onbekende toekomst.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Voor mij (Nick) is de oncontroleerbare ontroering het allermooiste aan muziek. De ene repetitie kan je een nummer spelen en er helemaal niets bij voelen maar wanneer alles goed zit kan een golf aan emoties je overvallen. Dan voel je je verloren maar heb je het graag.
Het minst mooie aan muziek is verminderde kwart. Dat is gewoon walgelijk.
