Het is geen geheim dat we fans zijn van Maria Iskariot, zoals je al kon lezen in onze bespreking van het nummer Lief klein Kind. Ze leveren heerlijke punkrock. Maria Iskariot speelt op 09/12 de finale in Kunstencentrum VierNulVier in Gent
Waar komt de naam van de band vandaan en stel jullie eens voor!
Ik ben Helena van Maria Iskariot. De naam werd in mijn oor gefluisterd door een bosnimf toen ik alleen in het bos woonde. Ze vertelde mij over Maria Iskariot, een patroonheilige uit het oude Rome met gigantisch grote borsten en een obsessie met konijnen. Haar vader was een jager en sinds de dood van haar vader waren het konijnen die haar leven zin gaven. Ze hield er zielsveel van, haar hele tuin liep vol. Ze bracht er de hele dag mee door, ze streelde en kamde ze en legde de kleintjes aan haar gigantische borst. Ze kon er zelf – tot op een bepaalde hoogte – mee praten. Maar soms koos ze er willekeurig één uit om te doden. Dan beet ze met haar tanden het beest in stukken. Ze wist niet waarom, het gebeurde gewoon. Misschien omdat de liefde ondraaglijk werd en ze bang was om zelf in een konijn te veranderen. Ze krijste wanneer ze het deed, ze huilde wanneer ze het deed en soms schaterde ze. Daarna hing ze de pels op aan de muur. Na een tijd waren alle muren in haar huis bedekt met konijnenpels, dat het zo leek alsof ze onder het vel van haar geliefde konijnen leefde. Haar verhaal werd doorverteld van moeder op dochter en elke ingewijden weten hoe ze uiteindelijk stierf.
Hoe ziet jullie muzikale geschiedenis er uit en wanneer wisten jullie dat muziek spelen jullie passie is?
Ik studeerde filosofie en zat heel vaak alleen thuis met Wittgenstein en Kant en toen is het gebeurd. Ik weet niet precies wat, het was de waanzin kanaliseren of zelf waanzinnig worden. Dan ben ik liedjes beginnen maken. Maar het zijn mijn muziekantenvrienden die mij geïnspireerd hebben. Het is door de liefde voor hen dat ik zelf ben beginnen spelen. Ik had zo een grote bewondering voor de energie die ze konden opwekken, de warmte, de verbondenheid.
Pieter-Paul gaf mij een gitaar en een zelfgetekend akkoordenboekje. Na maanden rammen op mijn gitaar, vertelde ik dat ik twintig liedjes had gemaakt. Niet veel later vroegen Dries en Leander of ze mochten meedoen. Dan hebben we zowat demo’s opgepakt in de Vooruit en repeteerden we in hun living. Dat was magisch. Maar toen kwam corona en is het wat stilgevallen en daarna baby’s enzo. En dan uit het niets contacteerde Ian mij om te vragen of ik een ep’tje wou opnemen. En ondertussen is de band de pixie-punk maffiafamilie waar ik altijd van droomde.
Loeke is een van de stoerste mensen die ik ken. We leerden elkaar kennen in Raversijde, tussen de bunkers en de kanonnen. Er was daar een festivalletje en ik speelde solo akoestisch met distortion pedaal en zij deed spoken word. We ontdekten dat we allebei in een zelf getimmerd huisje woonden aan de rand van de wereld, tussen de nimfen en de elfen. Ze vertelde dat ze altijd al een Nederlandstalige punkband wou spelen. Ik zei: ideaal. En zo ging dat. En toen vond Marte ons, ze had haar postduif laten rondvliegen op zoek naar coole chicks om mee te rocken. En die duif heeft op mijn hoofd gekakt en ik was direct verkocht. We noemen haar niet voor niets, magic Marte. Eerst drumde Goedele maar die kreeg een onbevlekte ontvangenis en dan kwam onze allerliefste Sybe erbij – coolste drummer van het bos en omstreken. En nu zijn we écht vertrokken, watch out.
Wie zijn jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Half-volwassen punk met vrouwelijke energie. Pseudo-filosofisch. Hoopvolle hopeloosheid in lawaaierig strofe, refrein, strofe. Liefde voor de onbeminden, vijgen na Pasen, maar in de eerste plaats een knieval voor de zondaars.
De nummers gaan over opgroeien, niet meer in staat zijn om goed en slecht te onderscheiden, verward zijn door jezelf en de condities van deze tijd. Het gaat over het anders willen, maar niet weten hoe – en uiteindelijk beseffen dat ook jijzelf een welwillende klootzak bent.
Niet alle nummers zijn even hard, maar dat maakt het alleen nog maar meer punk, als je het mij vraagt.
Cowboys vind ik inspirerend. En gevallen helden ook. Moraalridders. Willen en niet kunnen. Het goede schuilt in het hart van het kwade. En omgekeerd zeker ook.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Laïs op speed.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Laïs, als je dit leest: please – wij stellen niet teleur.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Wij hebben God aan onze zijde. Dat niet alleen, we brengen maandelijks bloedoffers. Die zijn trouwens te koop als merch.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Wij hebben net een contract getekend bij BurningFik, het label van Faberyayo en Abel. En we vertrekken volgende week op tour in het voorprogramma van Hang Youth. 10 shows in België en Nederland, heel cool – we mogen in onze handjes wrijven. Dat komt onvermijdelijk door al dat bidden. En dan in het najaar komt onze eerste ep EN/EN uit. Er staat genoeg op het programma om een epilepsie aanval te krijgen.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Doolittle van Pixies. Omdat dat zonder twijfel de coolste plaat aller tijden is. De contrasten, de dynamiek – die simpele maar zo catchy baslijnen. Kim Deal is zo een cool mens. Het komt allemaal zo effortless over. Black Francis is waarschijnlijk een moeilijke mens maar hij kan toch machtig schrijven en zingen – en dat is heel wat. Niet iedereen hoeft aardig te zijn. Het is mijn eerste liefje die Doolittle op een mp3 had gezet voor mij en waarmee ik dan met oortjes en een hoody op school rondliep en als domme tiener boos van onder mijn wenkbrauwen naar de wereld keek, en Tame meezong en iedereen stom vond. Ik ben nooit gestopt met luisteren. Het is een van de platen waar ik altijd naar terugkeer. En ik vind ze nog altijd verfrissend.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Dat vind ik geen vraag voor een sterveling. Dat laat ik over aan God.
