De Antwerpenaar Mae Hills maakt een unieke mix van alternatieve pop en melancholische hiphop waar hij zijn eigen verhaal mee verteld. Je kan hem aan werk zien op 27 september in de Antwerpse Kavka tijdens de voorrondes van Sound Track.
Waar komt de naam vandaan en stel je maar eens voor! Voor mijn muziek haal ik inspiratie uit artiesten van over de hele wereld. Dat vertaalt zich in het internationale karakter van mijn muziek. Ik wou een artiestennaam die dat uitstraalt. Een groot deel van de artiesten waar ik naar opkijk komen uit de States. Dat is ook de scene waar ik mezelf het meeste mee associeer. Bij het bedenken van Mae Hills zat ik met mijn hoofd al in Hollywood (The Hollywood Hills). ‘Mae’ kwam veel later pas als een soort ingeving die een persoonlijke touch geeft aan mijn artiestennaam. ‘Ma’ zijn de eerste letters van mijn achternaam en mijn voornaam eindigt op een ‘e’. Ik zou niet zeggen dat er een uitgebreid brainstormingsproces aan mijn artiestennaam voorafging maar het voelt wel als mij en wat ik wil representeren naar de buitenwereld toe. Mae Hills is de creatieve uitlaatklep van een millennial die zichzelf met zijn muziek een spiegel wilt voorhouden waarin ook anderen zich kunnen herkennen. De verhalen die ik vertel zijn recht uit het leven gegrepen en ik probeer er telkens een boodschap aan te koppelen. Hierbij komen vooral thema’s als hoop, persoonlijke groei en ontwikkeling, een silver lining, etc. aan bod. Op die manier vormen mijn songs ook voor mij persoonlijk een soort van closure.
Hoe moeten we je muzikale geschiedenis tot nu voorstellen? In het zesde leerjaar mochten we elke vrijdag onze eigen muziek meenemen om aan de klas voor te stellen. Ik kwam toen af met Rammstein terwijl mijn klasgenoten naar de M-Kids wilden luisteren. Dat was de eerste keer dat ik voelde dat mijn relatie met muziek anders was dan die van mijn leeftijdsgenoten. Rond die leeftijd begon ik ook te skaten. Dat heeft een grote impact gehad op mijn muziek. Wat begon met heavy metal, death metal, een verdieping in verschillende soorten rockmuziek, vloeide over in een liefde voor indie rock. Die invloed hoor je vaak ook in mijn songs. Daarna heb ik ook een lange periode geflirt met een breed spectrum aan elektronische muziekgenres. Dat heeft me aangezet om zelf te beginnen producen. Deze skills heb ik later mogen benutten in de hiphopscene waar ik samen met een aantal vrienden in een rapgroep heb gezeten. Hoewel onze tracks in goede aarde vielen, voelde dit niet 100% als wat ik zelf wilde maken. Toen de groep uiteindelijk uit elkaar ging, heb ik besloten om mijn eigen weg te gaan. Dat is nu Mae Hills.
Wanneer besefte je dat muziek spelen je passie is? Ondanks dat ik een kunstopleiding volgde, had ik op school nooit het gevoel dat mijn studies zouden leiden tot de toekomst die ik voor ogen had. Ik spendeerde nachten zonder slaap om aan mijn muziek te kunnen werken. Uiteindelijk schoof ik school aan de kant om volledig voor muziek te gaan. Dit is geen vanzelfsprekende stap geweest omdat ik nog niet helemaal zelfzeker was over mijn vermogens maar ik heb er nooit spijt van gehad. Door volledig in mijn muziek te investeren heb ik mezelf veel geleerd. Ik denk dat de onzekerheid pas plaats heeft gemaakt voor passie toen ik voor de eerste keer op een podium stond en de energiewisseling met het publiek voelde. De eerste succesvolle show gaf me voldoening die ik nooit heb gekregen op de schoolbanken.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denk je, of is die helemaal niet uniek? De scene in België is heel breed en heeft voor iedereen wat in de aanbieding. Op een heel organische manier heb ik kunnen genieten van verschillende optredens, feesten en raves die ik bijna nergens anders in het buitenland zoals hier heb ervaren. Er zijn veel organisaties in België actief, waardoor het niet moeilijk is om events te vinden waar je je muzikaal kunt gaan uitleven. Ondanks dat heb ik het gevoel dat we een beetje stagneren qua vernieuwing. Ik denk dat we elkaar als community niet genoeg ondersteunen om écht uit te blinken in ons kleine land. Daarom ben ik heel dankbaar voor initiatieven als Soundtrack die jong talent een kans willen geven om zich te bewijzen. Er leeft veel onder de radar en dat mag wel eens wakker geschud worden.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven? Ik kijk erg op naar Frank Ocean, Tyler the Creator, Kanye West, Brockhampton en haal inspiratie uit soortgelijke vibes zoals Chance the Rapper, Rex Orange County, Earl Sweatshirt, Andre 3000, Anderson Paak, Action Bronson, Kali Uchis, ASAP Rocky, Shlomo, Yung Lean, Kendrick Lamar, JPEG Mafia, etc. In een notendop zou ik mijn muziek beschrijven als moderne hiphop met melancholische tinten waarin ik mijn verhaal vertel.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt? Tot nu toe ben ik enkel vergeleken geweest met artiesten waar ik zelf veel respect voor heb. Zoals Blackwave zei: ‘Heel OFWGKTA in één persoon. Zangstem van Frank, beats van Tyler en flow van Earl… Yessss’. Dit is de algemene feedback die ik van mijn omgeving krijg en daar ben ik zeer tevreden mee. Het enige wat ik niet zou willen is dat mijn eigenheid over het hoofd wordt gezien. Met de komende releases wil ik duidelijk maken dat er onder al deze invloeden een eigen unieke identiteit schuilt. Het doel is om deze energie over te brengen naar mijn publiek.
Voor welke band zou je wel eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom? Het is natuurlijk altijd een compliment als artiesten jou als voorprogramma willen. Als ik er één moet kiezen, ga ik voor Anderson Paak. Zijn shows zijn altijd grandioos en het zou als een droom zijn om daar deel van uit te maken. Uiteraard zijn er nog een heleboel andere artiesten waarvoor dit geldt, ook in de Belgische scene.
Wat maakt jou anders dan andere bands denk je? Muziek is momenteel het enige toekomstbeeld dat ik heb. Wegens mijn grote liefde voor muziek, die ik ongetwijfeld met alle kandidaten deel, zet ik mij volledig in om mij persoonlijk te ontwikkelen als artiest en performer. Ik wil een indruk achter laten op de industrie en mezelf bewijzen op het podium. Wat mij onderscheidt van de rest is in de eerste plaats het verhaal dat ik vertel. Ik spreek vanuit mijn eigen ervaringen en hoewel ik merk dat anderen zich daar ook in kunnen vinden, zijn het wel mijn persoonlijke ervaringen. Anderzijds combineer ik een alternatieve muziekstijl met catchy refreinen wat mijn muziek toegankelijk maakt voor een breed publiek.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou? De eerstvolgende grote stap is mijn eerste show als Mae Hills voor Sound Track. Daarnaast komt er heel wat nieuwe muziek aan. Vanaf oktober begin ik op een constante basis singles te releasen om uiteindelijk naar een album toe te werken. Ik wil tonen wat ik kan zodat ik hopelijk meer aanbod krijg van organisatoren om mijn werk te mogen komen presenteren. Ik wil de bal echt aan het rollen krijgen.
Welk album kan je op repeat beluisteren? Frank Ocean – Blond
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom? Het is moeilijk om er maar één te kiezen want er zijn, afhangend van het genre, natuurlijk veel platen die een indruk op mij achterlieten. Maar een track dat veel voor mij betekent en mij doorheen de jaren bij blijft is ‘Kettel – Through Friendly Waters’. Een beetje obscuur, maar het gevoel dat het in mij naar boven brengt is een gevoel van veiligheid, melancholie, mysterie en oefent een helend effect uit op mij. Het nummer is ook gekoppeld aan een bepaalde periode in mijn leven, waar ik met plezier naar terug kijk.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek? Zelfexpressie is voor mij een aspect aan muziek dat mij enorm aanspreekt. De artiest drukt zich uit en de luisteraar kan zich aansluiten aan het gevoel van de track en kan zich verbonden voelen met de boodschap van het nummer, waarbij een gevoel van zich begrepen te voelen kan ontstaan. Muziek maakt ons volgens mij minder eenzaam. Het minst mooie aan muziek is dat het voor velen vandaag gezien wordt als een product dat geconsumeerd moet worden. Dit voegt toe aan de afvlakking van het verbindende aspect waar ik het net over had.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Frank Ocean. Gewoonweg om zijn legendarische status, waarbij hij er toch in slaagt om mysterieus te blijven. In die 8 uur zou ik proberen een deel van de sluier op te heffen. Ik wil weten wie er onder zijn imago schuilt.
