Lil Alia brengt diepe trapbeats, synths en atmosferische harmonieën samen in haar muziek. Haar teksten zijn eerder gevoelig dan stoer, en ze zingt over onderwerpen zoals katten in regenjassen, een sterke band met een virtuele Nintendo-hond en iemand die van je altijd warrige haar houdt. Ze noemt haar stijl ‘fluffy trap’. Als je haar live wilt zien, treedt Lil Alia op 7 oktober op in JH De Moeve.
Waar komt de naam vandaan en stel je eens voor!
Ik ben een Nederlandstalige rapper en zangeres, met een achtergrond in drama, wat je kan horen en zien in mijn muziek. Ik ben in mijn leven nooit “graaf” geweest, ik was meer het vriendelijke sokken-in-sandalen-type dan de stijlvolle bad ass met veel street cred. Desondanks heb ik altijd heel veel gehouden van hiphop. “Lil” is een voorzetsel dat wordt gebruikt door het soort gangster rappers waar ik totaal niet bij pas, net daarom gebruik ik het. Ik hou ervan om te spelen met die ironie. Daarnaast ben ik fysiek ook vrij “little”.
“Alia” beschouw ik als mijn tweede naam, al kreeg ik die niet van mijn ouders. In het middelbaar ging ik een jaar op uitwisseling naar het noorden van India. De naam Linde Notenbaert konden ze daar natuurlijk niet echt uitspreken. Een Indische vrouw gaf me toen de naam “Alia”. Het is een aandenken aan een tijd die voor mij veel heeft betekend, en ik vind het ook gewoon mooi. Daarom: Lil Alia.
Hoe ziet jullie muzikale geschiedenis er uit?
In mijn tweede jaar Kleinkunst aan de drama-afdeling van het Antwerpse Conservatorium, wilde ik heel graag eens een hiphopconcert maken. Om dat serieus te doen, vond ik mezelf echt niet cool genoeg, dus ik wilde er iets heel grappigs en ironisch van maken. Tijdens het schrijven van die eerste hiphopnummers heb ik mezelf, vrij letterlijk, gevonden. Grappige, soms onnozele teksten eindigden als nummers over mijn diepe emoties. Dat kleinkunst-eindwerk was het meeste empowering ding dat ik ooit had gedaan. Mijn shows zitten nog steeds vol humor, maar de oprechte emotie is evenveel aanwezig. Sinds dat eindwerk heb ik samen met mijn broer Sander (aka DJ Flexwerk), met wie ik samen de producties van de nummers maak, verder gebouwd aan nieuwe nummers en show.
Nog voor onze eerste release speelden we het voorprogramma van Brihang, Bluai en Lander & Adriaan, en sinds september 2023 zijn we ook ‘artists in residence’ in Trix.
Vanaf november 2023 brengen we onze muziek, waar we al ruim twee jaar aan werken, voor het eerst uit.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Dat weten mijn broer en ik al heel ons leven. We komen uit een muzikaal gezin met drie kinderen die al een heel leven voor muziek kiezen: van lilliputters naar de muziekschool tot masters aan het conservatorium. Mijn jaren op de Kunsthumaniora in Antwerpen hebben me een extra duw gegeven, door de muziekleerkrachten die toonden hoe hard ze in mij geloofden als artiest.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Aangezien mijn producer/dj Sander ook mijn oudere broer is, ben ik voor een groot stuk geïnspireerd door hem, en wat hij me doorheen mijn leven leerde kennen. Ik kan me nog herinneren hoe hij mij op mijn 10 jaar naar Lose Yourself van Eminem liet luisteren in de auto, en hoe er toen een hele wereld voor mij open ging. Hij bracht mij ook in aanraking met artiesten als Kendrick Lamar en MF Doom. Mijn andere broer toonde me dan weer artiesten als James Blake en Anderson Paak. Voor mij is de humor en ironie van Lil Dicky ook een grote inspiratie. Van de Nederlandstalige artiesten hebben ook Zwangere Guy en Yong Yello een grote indruk op mij gemaakt. Zij hebben allemaal invloed gehad op de muziek die ik nu maak.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Voorlopig zijn we nog niet al te veel vergeleken. Soms doen we mensen denken aan Lil Dicky, maar
dat vinden we net cool.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Ik weet niet wie ik eerst moet opnoemen, er zijn er zo veel! Zwangere Guy, Jazz Brak, S10, Ikraaan, Yong Yello,… Ze zijn allemaal zo sterk, tekstueel én muzikaal. Ze schrijven oprecht, in hun eigen moedertaal, volledig als zichzelf.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
We maken hiphop tot een theatrale performance met personages en stemvervormers. Onze handelsmerken zijn aardbeien en Fristi, maar onze beats zijn stevig en vaak trappy. Die combinatie is volgens mij vrij uniek. Daarnaast hebben we een eigen typische sound, die het resultaat is van een jongere zus en een oudere broer die een leven lang samen muziek ontdekken.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Muziek uitbrengen! We hebben lang geschreven en herschreven, maar nu is het eindelijk tijd om na twee jaar onze eerste singles de wereld in te sturen. Daarna volgt onze debuutep, heel spannend allemaal!
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
To Pimp A Butterfly van Kendrick Lamar, vanwege de ongelooflijke, quasi ondoorgrondelijke diepgang in zijn teksten en de gelaagde, super creatieve instrumentaties.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste vind ik de band die het kan scheppen tussen publiek en artiest. Ik probeer mijn teksten zo te schrijven dat ik mijn persoonlijke gevoelens erin kwijt kan, maar het publiek er toch zichzelf in herkent. Soms sta ik voor een publiek waarbij ik kan voelen dat ze aandachtig luisteren en dat elk woord binnenkomt, en dan ontstaat er een soort liefdevolle, therapeutische connectie tussen publiek en artiest. Daar gaat voor mij niets boven.
Minder mooi vind ik de technische kant van de industrie. Minstens de helft van alle tijd die ik steek in mijn muziekcarrière gaat uiteindelijk naar praktische zaken zoals mails, boekhouding, promotie en het opbouwen van een imago. Soms vind ik het lastig dat ik daar niet onderuit kan
