Koala Disco verscheen al eens op onze radar met de aanstekelige song Dirt and Water. Koala Disco speelt op 16 oktober in PAND in Genk in één van de voorrondes van Sound Track.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
‘Koala’ is een knipoog naar Australië. Daar bevindt zich momenteel een prachtige psych scene waar ik veel van mijn mosterd vandaan haal. ‘Disco’ bekte gewoon goed, plus het is op zich voor mij persoonlijk een invloedrijk genre.
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Kort. Het resultaat van lockdown 2 was een ep. Dit was de eerste keer dat ik voor mezelf een naam nodig had om muziek onder te kunnen releasen. Van een band was tot aan de selectie voor Sound Track nog niet echt sprake geweest. Eerder een mondelinge overeenkomst tussen vrienden voor moest het ooit zover komen. Intussen zijn we een volwaardige band waarbij iedereen al wel eens met elkaar heeft samengewerkt in voorgaande muzikale projecten. Hendrik Vanden Berk voorziet de gitaren, Bart Hens de drums, Glenn Maes de basgitaar en Silke Ravesloot staat in voor de tweede stem, percussie en synths. Ik ben zeer vereerd dat ik met hen terug wat podia mag gaan onveilig maken, want naast fijne vrienden zijn het ook meesterlijke muzikanten.
Wanneer volgde het besef dat muziek spelen je passie is?
Toen ik 9 jaar oud was en ik het album Californication van de Peppers voor het eerst hoorde. Ik was daarvoor nog nooit echt onder de indruk geweest van muziek. Dit album begint met Around the World. Een innemende binnenkomer. Sedert die dag en dat nummer wil ik zijn zoals John Frusciante. Minus de verslavingsproblematiek.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven worden?
Ik zou een hele waslijst willen opsommen met alle artiesten die een invloed op mij uitoefenen, maar ik zal voorlopig de top 5 meegeven. Joy Division, King Gizzard and the Lizard Wizard, Car Seat Headrest, David Bowie en Parquet Courts.
Een genre of omkadering verzinnen voor het soort muziek dat ik maak, is niet zo simpel. Waarmee ik bedoel dat dit vaak stof is voor discussie. Meestal zet ik het genre op een continuüm tussen pupilverwijdende neo-psych en zweverige dreampop.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Een dergelijke vergelijking is ons voorlopig nog bespaard gebleven.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Binnen België zou ik het liefst een keertje het voorprogramma van The Haunted Youth willen voorzien. Ik ben verliefd op die mens zijn sound. Qua buitenlandse bands is de grote droom King Gizzard. Een absolute no-brainer.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Ik heb moeite met het sturen van clichématige antwoorden, dus ik ga deze vraag vriendelijk overslaan. Als ik de enige ben die deze vraag skipt, telt dit dan als hetgeen dat me uniek maakt?
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Er zitten nog twee singles in de pipeline. Die worden spoedig gereleased, waarna ik graag aan ep #2 zou beginnen. Echt grootse plannen heb ik nog niet echt. Als ik maar muziek kan blijven maken op mijn stoffig, klein studiootje.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Polygondwanaland van King Gizzard. Dit is één van de vijf pareltjes van albums die ze in 2017 uitbrachten. Inhoudelijk vrijwel volledig polymetrisch, plus de nummers vloeien naadloos in elkaar over. Muzikaal gezien volmaakt, maar ook marketinggewijs heel interessant aangezien ze het onder een open source licence hebben gereleased. Unknown Pleasures (Joy Division) en Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not (Arctic Monkeys) zijn de ‘honorable mentions’.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste aan muziek is dat het voor mij een heel productieve en gezonde manier is om mezelf af te leiden. Voor heel even worden mijn angsten gedimd door het alles innemende creatieve proces. Er is geen beter gevoel in de wereld.
Het minst mooie moet nog blijken.
