Bun werd opgericht in januari 2020 en is het soloproject van songwriter en muzikant Brecht Vanvyaene, ook bekend als gitarist bij Miava. Zijn muziek katapulteert je naar de gouden jaren van de Britpop, maar neemt je af en toe ook mee naar de States met nummers die naar americana neigen. Bun speelt op 16 oktober in Muziekclub 4 AD in Diksmuide.
Waar komt de naam vandaan en stel je eens voor!
Omdat ik al een paar jaar bijna altijd een ‘man bun’ (dotje) in mijn haar heb, kwam mijn schoonbroer op een bezopen avond met het idee om een project te starten dat Bun heet. Ik zat al een paar jaar met het idee in m’n hoofd om ooit een soloproject op te starten en vond de naam Bun eigenlijk niet slecht klinken. Dus reserveerde ik meteen de naam op sociale media, ook al was ik toen nog niet van plan om iets nieuw op te starten.
Hoe moeten we je muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Rond mijn zestiende werd ik een enorme Nirvana fan. Ik begon dagelijks op mijn gitaar te rammen en schreef mijn eerste nummers. Daaruit ontstond m’n eerste band Average, waarmee we een paar jaar lang in vele jeugdhuizen en zaaltjes gespeeld hebben. Wat later begonnen we een nieuwe band, Miava. Dit was voor mij een openbaring wat betreft gitaareffecten, emotie leggen in muziek zonder vocals, perfectionisme in het uitwerken van nummers en een grote leerschool op vlak van productie en studio.
Miava bouwde een flinke reputatie op in binnen- en buitenland, maar in 2016 overleed onze drummer Jelle Tommeleyn in een ongeval. Mijn grote (muziek)droom én mijn beste vriend waren tegelijkertijd en heel plots verdwenen. Eerder op de avond van het ongeval hadden Jelle en ik erover gefantaseerd om een commercieel rockproject op te starten.
Vier jaar (en enkele bands) later, besloot ik om op het idee van die avond in te gaan en begon ik te schrijven aan een soloproject. Ik nam alle instrumenten voor Bun zelf op in mijn home studio behalve de drums, die werden ingespeeld door de Amerikaanse sessiedrummer Nate Barnes. Ik mixte de singles zelf en bracht de eerste single Around The Corner uit, twee weken voordat ons land voor het eerst in lockdown ging (zucht). Ondanks het feit dat er bijna geen mogelijkheden waren om op te treden, bracht ik al acht singles uit die goed werden onthaald.
Live kan ik rekenen op de ondersteuning van Jelle Reynaert (Average, Miava, Darqo), Stan Van Acker (Millbrooks, The Heavy Crown) en Jasper Govaerts (The Heavy Crown).
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen je passie is?
Eigenlijk van zodra ik op mijn zestiende enorme Nirvana fan werd en zelf nummers begon te schrijven. Sindsdien is er zo goed als geen dag voorbijgegaan zonder dat ik schrijf.
Wie zijn voor je inspiratiebronnen en hoe zou je muziek het best omschreven worden?
Ik vind dat je Bun het best kan beschrijven als een mix tussen Oasis en Foo Fighters. Je hoort er de manier van songwriting en de vocale nasaliteit in van jaren negentig Britpop, maar ook de pompende drums en productie van Amerikaanse alt-rock. Inspiratie haal ik uit bands als Oasis, Foo Fighters, The Verve, The Cure, Jeff Buckley, Band Of Skulls, The Beatles, Kings Of Leon, The Pixies, R.E.M, Led Zeppelin, Sam Fender, Bruce Springsteen, Tom Petty, …
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wil?
Mijn stem word heel vaak vergeleken met die van Liam Gallagher. Ik vind dat persoonlijk niet helemaal kloppen, maar kan wel goed begrijpen waarom mensen dat vinden. De eerste single die ik uitbracht, Around The Corner, had ik geschreven als een tribute aan Oasis en klinkt ook enorm als hen. De eerste indruk is iets dat mensen meestal bijblijft. Dus daarom word ik nu dikwijls de West-Vlaamse Liam Gallagher genoemd, wat ik persoonlijk wel grappig en leuk vind.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Het voorprogramma spelen voor Foo Fighters lijkt me toch wel epic. Ten eerste weet je dat je zal spelen voor een massa volk. Maar ook het feit dat je het podium mag delen met één van je jeugdhelden Dave Grohl. Een super charismatische man en ik denk oprecht dat de hele band een leuke bende is om mee te ‘hangen’ in de backstage.
Wat maakt je anders dan andere bands?
Ik heb zeker niet het gevoel dat ik het wiel opnieuw heb uitgevonden als Bun. Het is muziek geïnspireerd op waar ik zelf graag naar luister, een mix tussen Britse rock en Amerikaanse alternatieve rock. Het enige wat Bun misschien iets anders maakt dan andere bands, is het feit dat alles is geschreven en ingespeeld door één persoon in plaats van een samenwerking tussen verschillende personen in een band.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
De volgende grote stap wordt eindelijk het debuutalbum releasen in het voorjaar van 2022!
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Eigenlijk weet ik niet goed wat ik daar moet op antwoorden, ik heb niet echt één favoriete plaat. Een paar favorieten die ik kapot heb gedraaid zijn Led Zeppelin IV van Led Zeppelin, Lateralus van Tool, The Colour And The Shape van Foo Fighters, Definitely Maybe van Oasis, Siamese Dream van The Smashing Pumpkins, Grace van Jeff Buckley en Nevermind van Nirvana.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooie aan muziek is dat je jezelf volledig kan verliezen in klanken. Is het super geproducet of is het eenvoudig enkele noten aanslaan op een gitaar? Het maakt niet uit, je kan er jezelf in verliezen. Het kleurt de wereld rondom je en creëert een soort onzichtbaar veld rond je waarin je alles even kan vergeten.
Het minder mooie aan muziek vind ik persoonlijk de business. Muziek maken gaat volgens mij om gevoel en niet op inspelen op de meest recente trend om zo veel mogelijk nieuwe ‘followers’ mee te sprokkelen. Er wordt door platenmaatschappijen te veel gekeken naar statistieken op sociale media en niet meer geluisterd naar wat de muziek te brengen heeft en wat het potentieel is. Alles moet trendy en snel verkoopbaar zijn. Singles die passen in de trend van vandaag en hetzelfde klinken als al de rest. Anders klinkende dingen zijn te veel werk en het duurt te lang om je ‘investering’ terug te winnen.
