Guy Vercruysse (vocals), Ruben Van der Beken (gitaar), Jannick Govaert (drums), Zoran Van Bellegem (lead-gitaar) en Jonas Messiaen (bas) drijven niet alleen hun Gentse, maar ook internationale buurten regelmatig tot wanhoop, met hun oersterke sound die ze als de melodische deathmetalband Reject The Sickness neerzetten. Eind mei verschijnt hun vierde album, tijd dus voor een babbel met frontman Guy!
Onze collega die jullie nieuwste single Signs Of The End beluisterde, zou een bandshirt van jullie in het Covid-periode dagelijks gedragen hebben als protest. Aangezien jullie dit jaar 15 jaar bestaan, zit corona er voor niets tussen, vanwaar dan jullie bandnaam?
Guy: (Lacht!!) We hebben inderdaad reclamaties gekregen van zijn familie dat hij die shirt niet wou afdoen! Een klein beetje stank moet kunnen tijdens covid! Anyway, onze bandnaam, Reject The Sickness, is nauw verbonden met ons lyrische concept. De meeste van onze nummers putten inspiratie uit mijn werk als opvoeder, een rol die ik al 18 jaar vervul in een oriëntatiecentrum binnen de bijzondere jeugdzorg.
Reject The Sickness staat symbool voor daders die niet willen of kunnen inzien wat ze anderen aandoen, een zieke geest die zijn eigen daden verwerpt. Maar de betekenis reikt verder dan dat. In mijn teksten spreek ik me geregeld uit tegen dogmatische religies die mensen onderdrukken en tegen systemen die onrecht in stand houden. Ook thema’s zoals dierenwelzijn komen aan bod. Onze consumptie van vlees en de manier waarop we met dieren omgaan zijn kwesties die ik niet schuw en die ik met scherpe woorden ter discussie stel.
Gent is de laatste 15 jaar alleen maar dover geworden, dankzij jullie oersterke sound. Welke bands overtreffen jullie geluid? Door wie raken jullie geïnspireerd? Naar welke bands kijken jullie op?
Als band zijn we vijf individuen met elk onze eigen muzikale voorkeuren. Toch zijn er bepaalde genres en bands die voor ons allemaal belangrijk zijn en ons inspireren. Op internationaal niveau zijn dat onder andere Thy Art Is Murder, Cattle Decapitation, Humanity’s Last Breath, Vildhjarta, Rivers of Nihil, Deserted Fear, Decapitated, Allegaeon. Nationaal hebben we waardering voor Axamenta, Hippotraktor, Carnation, Temptations For The Weak, Aborted, Liar. En als we dan wat meer richting onze jeugd inspiratie gaan, dan kunnen we niet voorbij Morbid Angel, Deicide, Death, Emperor, Maelevolent Creation, At The Gates, Hatebreed. (Mijn guilty pleasure Manowar zal ik om de vrede in de band te bewaren niet noemen, haha). Natuurlijk is deze lijst allesbehalve vaststaand, muziek evolueert, smaken veranderen en morgen zouden we misschien alweer een andere lijst maken!
Signs Of The End is ook de titeltrack van het nieuwe album dat eind mei verschijnt. Wat mogen de fans en nieuwe ontdekkers verwachten?
Dit is een volwassen album, een project waar we jarenlang aan hebben gewerkt en waarin we zorgvuldig hebben nagedacht over hoe we onze livesound het best kunnen vertalen naar een studio-opname. Na meerdere jaren schrijven en een jaar intensief studiowerk, hebben we alles wat Reject The Sickness definieert in dit album gegoten, maar met een extra duistere ondertoon en muzikale kleur.
Het album is rechttoe rechtaan, rauw en compromisloos, maar we nemen ook de tijd om atmosferische en theatrale momenten te creëren. Wat ons betreft hebben we de perfecte balans gevonden tussen sfeer, kleur, timbre en agressie.
Tekstueel kruipen we opnieuw in de hoofden van kinderen en jongeren die geconfronteerd worden met extreem geweld en gruwelijke daden die hen worden aangedaan door volwassenen. Het gaat over hun interne strijd, de worsteling om zich staande te houden in een volwassen wereld. Over het gevecht om terug te slaan, maar ook de verlammende onmogelijkheid om dat daadwerkelijk te doen. Hoewel het fictieve verhalen zijn, dienen ze als een krachtige manier om de aandacht te blijven vestigen op een deel van onze maatschappij dat vaak in de schaduw verdwijnt.
Dit is jullie vierde album. Welke evolutie in geluid merken jullie zelf in de loop van de voorbije 15 jaar?
Ruben en ik sleutelen al zo’n 18 jaar aan muziek, waarvan 15 jaar als Reject The Sickness. Als mens en muzikant groei je voortdurend, en groei je naar elkaar toe, zeker wanneer je week na week samen speelt. Met de jaren en ervaring is onze kijk op muziek veranderd, en net als wijzelf is onze sound volwassener geworden.
De komst van Zoran en Jonas heeft voor een duidelijke verschuiving gezorgd op muzikaal vlak. Die evolutie hoor je op While Our World Dissolves en nog sterker op ons nieuwe album Signs Of The End. De samenwerking tussen Zoran en mij werkt ongelofelijk goed; we duiken graag samen in duistere, nieuwe elementen om onze sound te verrijken. Het strakker gefocuste, ritmische luik vloeit voort uit Zorans inventieve hersenkronkels, terwijl we elkaar ook volledig vinden in de atmosferische black-invloeden, die een steeds grotere rol spelen binnen onze muziek. Voeg daar Jannicks loepzuivere drumwerk aan toe, Rubens old school-minded riffs en Jonas’ geniale baspartijen en je hebt de perfecte cocktail die onze nieuwe plaat vormgeeft.
Hing de evolutie in geluid vooral samen met de wissel die er was in de line-up? Of was het een kwestie van continue groei?
De grootste verandering in onze sound komt ongetwijfeld voort uit de wisselingen binnen onze line-up. In onze beginjaren lag de focus sterk op melodische death metal en metalcore, maar gaandeweg is onze stijl geëvolueerd naar een meer uitgesproken ritmische, modernere death metal, met een diepe nadruk op melodie en atmosfeer. Toch blijft er altijd een vleugje metalcore in ons geluid zitten, iets dat, bewust of onbewust, telkens opnieuw insluipt. Dat zien we als een natuurlijk proces, een organische verwevenheid van onze invloeden.
Een band die al geruime tijd bestaat, zal altijd evolueren, net als de mensen die haar vormen. Onze muziek groeit met ons mee.
De teksten gaan over de ruwe realiteit van onze maatschappij. No nonsens. Rechttoe rechtaan en vooral rechtdoor. De realiteit is jullie voedingsbodem. Hoe belangrijk is het om met jullie muziek een boodschap over te brengen?
Muziek is voor ons een beleving. Het is ontsnappen, ontspannen, opladen en ontladen. Boven alles is muziek een gevoel. We willen niet alleen een intense ervaring delen, maar ook een boodschap uitdragen. Dat is waarom we al 15 jaar lang met volle overtuiging over hetzelfde onderwerp schreeuwen.
Mijn teksten zijn soms cryptisch, en misschien niet altijd direct te ontleden, maar dat maakt ze niet minder belangrijk. Voor degenen die er écht naar vragen, benadruk ik graag het thema: jongeren in de bijzondere jeugdzorg. Een nichegroep, een vaak vergeten groep. Terwijl de maatschappij door dendert, zijn er dagelijks ongelooflijk sterke mensen die zich inzetten voor jongeren in nood. Die toewijding verdient aandacht en erkenning, alsook de jongeren die dagelijks werken aan zichzelf om sterker te worden.
Naast dit hoofdthema in mijn teksten ga ik ook soms de strijd aan met dogmatische instanties en richt ik mijn focus op hoe wij als consumenten omgaan met dieren en dierenleed. Het is een onderwerp waar velen snel lacherig over doen, of waar je al snel in een hoek wordt geduwd, als ‘nen extreme linksen’ of ‘woke’, maar daar sta ik ver af. Voor mij draait het simpelweg om gezond verstand. Niet om labels, maar om bewustzijn en verantwoordelijkheid.
Hoe komt een nieuw Reject The Sickness-nummer tot stand?
Alles begint aan de schrijftafel, bij Zoran en mij. We wisselen ideeën uit, brainstormen en komen regelmatig samen om nieuwe concepten te bespreken. Zodra we een basis hebben uitgewerkt, buigen we ons er als band over en laten we het samen groeien. Jonas en Jannick bouwen een solide drum- en basfundament waar we vervolgens als groep verder mee aan de slag gaan. En als Zoran en ik ergens vastlopen, is Ruben er altijd om met frisse riffs te komen, hij weet precies wat een nummer nodig heeft om vooruit te komen.
Elk nummer doorloopt meerdere fases van pre-productie voordat we tot een definitieve versie komen. We spelen het veel, experimenteren en ontdekken al doende wat werkt en wat niet. Dit proces zorgt ervoor dat onze muziek organisch evolueert en altijd de kracht en intensiteit behoudt die we nastreven.
Ikzelf plak er graag explosief, theatraal, intens emotioneel, groots en raak op, als ik jullie huidige sound mag beschrijven. Jullie vullen aan met…
Dan vullen we graag aan met donker-atmosferisch.
Wat onderscheidt jullie daarmee van andere metalbands?
We zijn ons ervan bewust dat totale vernieuwing in deze verzadigde markt een utopie is. De digitale toegankelijkheid heeft de drempel verlaagd en we bevinden ons tussen uitermate bekwame, goed klinkende bands. Concurrerend? Absoluut. Want hoe graag we ook geloven in vriendschap en gedeelde passie, uiteindelijk, at the end of the day, strijden we allemaal om die plek, die gig, dat festival, die tour. Niet iedereen zegt dat luidop, maar het is wel zo! Be realistic!
Wat ons onderscheidt, is de manier waarop we ons timbre en sound vormgeven. Zoran weet een sombere, maar intrigerende klank neer te zetten die onze muziek een diepere laag geeft. Mijn stem is herkenbaar en draagt bij aan die unieke Reject The Sickness-sound. Jannicks drumstijl is een essentieel onderdeel van ons geluid: rechttoe rechtaan.
Mensen vragen ons vaak: “Op wie lijken jullie?” Dat blijft een dubbelzinnige kwestie. Enerzijds is het een voordeel dat we ons niet in één hokje laten duwen; anderzijds kan het ons moeilijker definieerbaar maken. Maar dat is precies wat Reject The Sickness eigen maakt.
Hoe willen jullie deze 15de verjaardag liefst vieren?
We willen heel graag opnieuw op Europese tournee, maar daarvoor moet de juiste tour zich wel aandienen, we hopen dat Massive Music, onze tour-booker met iets wijs afkomt. Momenteel blijft het afwachten. Ondertussen kijken we uit naar onze releaseshow op 7 juni in de 4de Zaal in Gentbrugge, hopelijk wordt dat een memorabele avond.
Als onze lp wordt opgepikt door een groter publiek, zullen we pas écht tevreden zijn. Ons ultieme doel blijft zoveel mogelijk spelen en groeien. We hopen op de radar te komen van de juiste mensen die ons verder kunnen helpen. Maar hoe het ook loopt, zoals altijd blijven we doorgaan op onze eigen manier, net zoals we dat al jaren doen.
We staan met onze voeten op de grond! We weten dat het niet evident is. We kennen onze limieten. Alles wat meer is, is ongelofelijk welkom en zullen we met beide handen grijpen.
Hebben jullie nog een droompodium of -festival waar jullie graag willen spelen?
We hebben geen grootse, onrealistische dromen over op welke festivals we wel of niet moeten spelen. We zijn dankbaar voor alles wat op ons pad komt. Als het past binnen de filosofie van Reject The Sickness, dan zijn we er klaar voor en gaan we vol gas. We hebben al heel mooie dingen kunnen doen waar sommige andere bands alleen maar kunnen van dromen en er zijn anderen bands die al veel zotter dingen hebben kunnen doen dan ons. That’s life, daar liggen we niet wakker van. Wat we wél zeker weten, is dat we verliefd zijn geworden op Oost-Europa. Spelen daar is simpelweg van een compleet ander kaliber. We hadden het geluk om mee te touren met VADER en de zalen en het uitzinnige publiek dat we toen hebben meegemaakt, staan voor altijd in onze botten gegrift. Dus terug richting Oost-Europa is niet zomaar een droom, het is een doel dat we willen realiseren!
Misschien is er eigenbelang gemoeid met deze vraag, maar brullen, schreeuwen, grunten, screamen… zit dat ergens in een basale oerkern genetisch voorgeprogrammeerd of kan je dat leren? Zo ja, hoe doe je dat?
Er zit absoluut een instinctieve kant aan schreeuwen en brullen, maar de extreme vocale technieken die in metal en andere genres worden gebruikt, zijn wel degelijk aan te leren. Het draait allemaal om techniek, ademsteun en de juiste plaatsing van de klank, op die manier kan je krachtig schreeuwen zonder je stem naar de pleuris te helpen.
Jarenlang deed ik het fout. Toen ik 14, 15 jaar oud was, was er weinig informatie beschikbaar. We lazen in de jaren 90 soms in muziekmagazines dat zangers een paar dagen hees waren na een optreden, dus ik dacht dat dat normaal was. Later, toen we met Reject The Sickness begonnen, besefte ik dat ik het op die manier niet kon volhouden. Ik ben toen serieus gaan oefenen en heb geleerd hoe ik mijn stem beter kon beheersen. Veel hoefde ik niet aan te passen, vooral rust nemen tijdens het uitvoeren, niet overdrijven en vooral blijven oefenen en genieten. Om mijn uithoudingsvermogen hoog te houden en live op 100% te presteren, ga ik drie keer per week hardlopen. Sindsdien gaat het met de vingers in de neus.
Bij opnames merk ik soms dat ik er toch nog over ga, omdat de setting minder comfortabel is en je denkt dat je extreem moet presteren. Daarom zorg ik ervoor dat ik niet te veel op één dag doe. Het belangrijkste is geduld en doseren. Als jij het wil leren, dan moet je het vooral doen, experimenteren, volhouden en genieten van het proces!
Genoeg gevist… wat is jullie ultieme natte Reject The Sickness-droom?
Samen liggen stinken in een tourbus richting Oost Europa. Hahaha en misschien eens spelen op een boot, in de zon (glimlach).
Signs Of The End verschijnt digitaal, op cd, op witte Gatefold vinyl en op tape en kan je reeds voorbestellen.
Wil je Reject The Sickness live aan het werk zien? Dat kan op onder andere op:
07/06 – Releaseshow @ De Vierde Zaal, Gent + Signs Of Algorithm + Carrion + Slaughter The Giant + Temptations For The Weak
05/07 – Elpee Music Club, Deinze
26/07 – Asgaard Rock And Metalfest, Gentbrugge
13/09 – Verlichte Geest Club, Kortrijk
20/09 – Devils Rock For An Angel, Zillebeke
Facebook – Instagram – Spotify – Link Tree
