Pilod heeft een nieuwe plaat uit: Black Swan. En omdat we er tamelijk veel naar luisteren (lees, hij is fantastisch), vonden we dat een aantal vragen toch moesten beantwoord worden.
Hallo, begin maar eens met de naam. Hoe kwamen jullie op Pilod en omschrijf jullie zelf maar eens.
We vinden Pilot een coole naam, maar ietsje te gewoon. Pilod is origineler en toevallig ook een stadje in Rajastan. Als we daar ooit spelen, zal het ons laatste optreden zijn. We hebben al een paar volgers uit Pilod, dus wie weet is het einde meer nabij dan we denken. De naam moest enerzijds vlot klinken, maar ook blijven hangen. We denken dat de d het hem doet (lacht) Pilod is een trio datin die/alternatieve rock speelt. We zijn altijd op zoek naar een originele sound en die komt mede tot stand doordat de zang/gitarist eigenlijk beter bas speelt, de bassist in wezen een gitarist is en de drummer, tja, die hangt gewoon graag rond met muzikanten. Onze muziek is erg intuïtief, als we het “voelen” zit het goed, we spelen graag live, en het merendeel houdt ervan op avontuur te gaan in Frankrijk, Nederland, Catalonië en Duitsland.
Black Swan komt drie jaar na jullie debuut. Een tijd waarin veel kon nagedacht worden. Wat is het verschil tussen Sunny Forecast en Black Swan?
Net als het eerste album, Sunny Forecast, is Black Swan heel intuïtief tot stand gekomen. Ons eerste album is erg breekbaar en met Black Swan wilden we meer facetten van Pilod tonen. We hebben in tussentijd ook veel opgetreden en we merken dat we als band ook erg gegroeid is in de voorbije drie jaar. Dat hoor je ook op de plaat, dat denken we toch.
Behalve nadenken, zijn er ook de centen. Ik veronderstel dat het voor een band die niet bij een belangrijk label zit, vooral boksen is om de kop boven het water te houden?
Voor Black Swan hebben we resoluut gekozen om dicht bij onszelf te blijven en dus was de DIY-aanpak een no-brainer. Dat maakt ook dat we alle keuzes zelf in de hand hebben en creatief kunnen zijn. We doen veel zelf, Christophe heeft de opnames en productie voor zijn rekening genomen, Fré is de promo-man en Geert organiseert graag. En gelukkig hebben we ook een hoop mensen bereid gevonden om mee te werken aan ons album. We zijn Theo Claes van Den Hemel en Jo Mertens van CC De Borre eeuwig dankbaar omdat we hun zalen mochten gebruiken als studio. Ellen Philippart heeft fantastisch werk geleverd met het prachtige artwork en van Stef Houbrechts mochten we zijn prachtige kunstenaarsatelier gebruiken om onze cd voor te stellen. Én we hebben een geheim wapen, La Màquina, noemen we hem: Steven, onze geluidsman en vierde bandlid. Hij voelt onze muziek goed aan en tilt ons live op een hoger niveau.
Laat ons eerlijk zijn, het krioelt in België van de getalenteerde bands. Hoe onderscheiden jullie jezelf van de rest?
We vergelijken ons eigenlijk weinig met andere bands. We doen op en naast het podium ons eigen ding en doen dat zo goed mogelijk. Take it or leave it.
Op bepaalde momenten klinken jullie behoorlijk agressief. Een schreeuw tegen de wereld?
Fré kan zich (als zanger) behoorlijk boos maken over onrechtvaardigheid en hij steekt daar dan af en toe wat van in z’n lyrics. Maar eigenlijk is de agressie meer als contract tegenover de rustige stukken. De intensiteit van onze muziek ontstaat door te spelen met dit soort tegenstellingen. Onze muziek is behoorlijk emotioneel en breekbaar. Dat wordt dan afgewisseld met agressiviteit en ferme uithalen. Black Swan is zo’n nummer waar we eens goed löss gaan.
Jullie worden vaak ondergebracht in het slowcoregenre. Mij lijkt dat niet zo onlogisch, ga je daar zelf mee akkoord?
Zelf noemen we onze muziek alternatieve rock of Indie, zowel omwille van wat we spelen als ons hoge DIY gehalte. Dat een aantal nummers als slowcore bestempeld worden, begrijpen we wel, we houden wel van slepende ritmes. Anderzijds vinden we het niet zo belangrijk waar we worden onder gebracht. Het is wel interessant om te zien hoe mensen onze muziek ergens proberen te situeren. In Duitsland omschreef een organisator ons als “zugängliche shoegaze”. Dat vonden we wel charmant.
De plaat werd in eigen beheer uitgebracht. Een weldoordachte beslissing?
Jawel, DIY, he. Er was wel interesse van enkele kleine labels uit Duitsland en Frankrijk maar we zagen de meerwaarde niet in van zo’n samenwerking. Natuurlijk, als een label ons een interessante deal aanbiedt, zullen we dat zeker overwegen, maar het hebben van een label was voor ons zeker geen voorwaarde om het tweede album uit te brengen.
Vertel eens wat meer over de titel van de plaat, zelf zit ik net iets te veel met The Triffids in mijn hoofd!
Het album is genoemd naar een boek van Nassim Taleb dat gaat over de impact van het hoogst onwaarschijnlijke. Een zwarte zwaan is daar de metafoor voor een reeks gebeurtenissen die leiden tot een totaal onverwacht resultaat met enorme impact. Toen we de cd bijeen hadden geschreven, merkten we dat de rode draad in de nummers een David tegen Goliath verhaal is. De reus Goliath waant zich onoverwinnelijk en de kleine David brengt hem slim ten val.
Er werkten een hele resem grote namen mee aan de plaat, van Isbells tot Illumine. Hoe kwam dit onderonsje tot stand?
We hadden nog extra geluid en sfeer nodig in 2 nummers om de opnames nog beter te maken. Soms heeft een nummer op plaat meer nodig dan live. Christophe speelt ook bij Isbells en illuminine, dus de link is snel gemaakt. Het feit dat Gerd Van Mulders en Tine Anthonis dit hebben gedaan voor ons is gewoon leuk. Hun bijdrage is echter beperkt.
Wat is je favoriete plaat en waarom?
Frédéric: Gentleman van Afghan Whigs. Ik hou van platen die je van begin tot het einde volledig moet beluisteren. Dat album is één verhaal. Eén van de beste stemmen die ik ken., en schitterende gitaren.
Geert: Mijn favoriete plaat wijzigt dagelijks. Vandaag is dat Graceland van Paul Simon. Fantastische muzikanten, heerlijke mix van wereldmuziek en pop.
Christophe: Op dit moment … A Ghost Is Born van Wilco, duizelingwekkend mooi
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Fré: Geen muzikanten waarvan ik wat fan ben, of beter, het is beter om bepaalde muzikanten niet te ontmoeten opdat het geen effect kan hebben op de magie van de muziek. Als ik dan toch mag kiezen Wouter Deprez of Wim Helsen in de hoop dat die mannen ook grappig zijn naast het podium.
Geert: Ik zou het niet erg vinden om 8 uur met mijn vrouw in een lift te zitten. We zouden ons wel kunnen bezig houden.
Het laatste woord is aan jullie…
Laat de muziek maar gewoon spreken, niet?
