Met de nieuwe single L’âme Des Poètes laat Pauline Verminnen via haar muzikale alter ego Perlin opnieuw van zich horen. De artieste die tegenwoordig in Gent woont nam een oude klassieker van chansonnier Charles Trenet op en trok naar de lichtstad om er een video te gaan opnemen. Nieuwsgierig als we zijn wilden we alles weten…
Dag Pauline. Om maar meteen die ene vraag te stellen, je nieuwste single is een Franstalig chanson. Is dat een éénmalig zijstapje of broedt er iets in je hoofd dat zegt dat je meer Franstalig werk wil maken?
Wie me in het voorbije jaar live zag weet dat mijn nieuw materiaal Franstalig is en dat ik experimenteer met een tweetalige set, waarin ook mijn nummers uit de tijd van Half A Storybook nog een plaats hebben. Ik voel me goed bij mijn Franstalig materiaal, het gaf me nieuwe inspiratie op een moment dat ik het gevoel had in het Engels misschien een beetje in herhaling te vallen. Maar een definitieve overstap naar een volledig Frans repertoire zou niet helemaal trouw zijn aan hoe ik songs schrijf. Soms gaat dat heel organisch en vlot in het Engels en dan wil dat niet zeggen dat het nummer minder Perlin is. Het Frans mag geen stijloefening worden. Ik wil dicht bij mezelf blijven. Ik ben soms zelfs aan het experimenteren met tekst in het Nederlands.
Je koos meteen voor een cover van Charles Trenet. Had je daar geen schrik van? Hier is het bij mij velen maar een naam, maar in Frankrijk een legende tout court?
Als vocalist is het geweldig om gewoon een steengoed geschreven nummer te zingen. L’âme Des Poètes heeft een melodie die alles al bevat. Je moet ze gewoon zingen en de magie ontstaat. Het nummer voelt ook logisch en vloeit heerlijk omdat het een wals is. In de geschiedenis van het chanson zijn er veel van die parels. Het valt ook op dat hoe beter een nummer geschreven is, en muziek en tekst elkaar vinden op een organische manier, hoe makkelijker je je ze kan eigen maken. Als je de keuze hebt tussen één van de besten en de grootsten coveren of een middelmatige onbekende, sorry dan kies ik dus voor Charles Trenet, Boris Vian, Loulou Gasté en consoorten.
In feite hoe ga je daar mee om als je zo’n nummer herwerkt? Vergeet je dan het origineel of blijft het oorspronkelijk nummer altijd een ijkpunt?
Jean Kluger bezorgde me de originele partituur, ik wilde trouw blijven aan het origineel in die zin dat ik de structuur wilde behouden en de melodie niet wilde veranderen. Op dat moment waren we ook aan andere eigen nummers aan het werken in de studio en ben ik met mijn producer Jens Paeyeneers gaan samenzitten om de juiste feel te bepalen. Eigenlijk was het basisideetje qua sound er heel snel. Jens maakte de eerste liveset van Perlin mee, dus dat maakt hem mee verantwoordelijk voor de sound. Hij begrijpt heel snel waar ik naartoe wil en ik geef hem ook steeds veel vrijheid om zijn ding te doen. Deze track moest het fluisterliedje worden op de ep die we gemaakt hebben, maar het werd dus de single.
Het heeft misschien iets met de clip te maken, maar de liefde voor la douce France en Parijs druipt er zo vanaf. Wat trekt jou daar zo naar toe?
Ik ben met mijn ouders erg vaak op reis gegaan naar Frankrijk en ik denk dat je het niet verder moet zoeken. De mooie herinneringen aan vooral het zuiden van Frankrijk zijn eindeloos. Mijn moeder heeft ooit in Parijs gewoond en kent de stad heel goed, toen ik tiener was mocht ik soms mee met haar als ze daar als model een casting had. Het is ook dank zij mijn ouders dat ik de Franse taal zo ben gaan appreciëren. Ze spreken beiden vloeiend Frans, maar mijn moeder werd ook Franstalig opgevoed.
Ik ken Londen nog beter dan Parijs, maar wat ik zo tof vind aan die steden is het gevoel heel klein te zijn, maar toch deel van iets groots. De rush, de geschiedenis, de eigenheid. Dat gevoel ervaar ik in België nooit. Brussel komt op sommige plekken een beetje in de buurt.
Je hebt er zelfs een videoclip opgenomen. Was dat een speciale ervaring?
Dat kun je wel zeggen. We waren met 3: Jakob Rosseel, de regisseur, Evy Ottermans, fotografe, maar omgedoopt tot productieassistent en ik. Evy en Jakob kenden mekaar nog niet, dus dat was een spannende gok. Gelukkig klikte het. Evy heeft zich spontaan ontpopt tot productieassistent en ballonnentemmer. Die dingen waren erg groot en geraakten in de knoop en leverden soms hilarische taferelen op in de metro. Ze liet haar fototoestel in het hotel en ik was zo blij dat ze op de valreep was meegekomen, want Jakob en ik alleen hadden een veel minder goed resultaat afgeleverd als ik bedenk hoe onhandig dat was geweest. We hadden het perfecte weer, we waren een fijn team en ik zou niets aan die 3 dagen anders aangepakt hebben. En we hebben ook onwaarschijnlijk lekker gegeten.
Op L’Âme Des Poètes verlaat je ook wat meer het elektropad. Is dat een definitieve richting denk je, of heeft dat ook alles te maken met het nummer an sich? Toen ik je twee jaar geleden interviewde vertelde je met dat je wel eens in de huid van Banksy zou willen kruipen…
Het arrangement blijft een elektronisch arrangement. Ik denk dat een Perlin-track zonder synthesizer geen Perlin-track zou zijn. Maar ik wil mezelf als artiest wel de vrijheid geven om te experimenteren. Misschien is het vanuit commercieel standpunt verwarrend om twee jaar na Fight My Heart hiermee te komen, maar voor mij als zangeres zijn beide nummers een expressie van wie ik ben.
Wat Banksy betreft, ik ben nog steeds grote fan en zou nog altijd graag eens in zijn hoofd kruipen. Ik denk dat de toegankelijkheid van zijn kunst in combinatie met het feit dat hij belangrijke problemen aankaart helpt om mensen bewuster naar de wereld waarin wij leven te laten kijken.
Live word je bijgestaan door Jens Paeyeneers en Simon Vanden Bogaerde. Worden zij ook betrokken bij het songschrijven of is dat jouw ding?
Jens producet en Simon heeft de Franstalige tracks gemixt. Jens gaat soms eens de structuur van een nummer in vraag stellen, maar dat is altijd al op een moment dat de song al vrij ver gevorderd is. Wat wel nieuw is, is dat ik op mijn eerste ep nog heel veel lagen uit mijn demo’s had bewaard, daar waar Jens nu in een lege sessie is begonnen voor de arrangementen.
In feite, heb jezelf helden?
Zeker. Ik ben niet zo’n fan van idolatrie en massahysterie, maar er zijn een aantal figuren die ik enorm bewonder. In de muziek zijn dat er te veel om op te noemen, dus laat mij daar de iets minder voor de hand liggende Kimbra als held nemen. Al een paar jaar ben ik onder de indruk van wat ze muzikaal en meer specifiek vocaal doet. Nog een vrij recent ontdekte heldin is Kate Tempest, haar teksten komen echt binnen vind ik en onlangs was ik ook in de ban van een dichtbundel van haar. Qua oude helden is de lijst te lang: van Dylan tot Billie Holiday…
Schrijvers zijn vaak helden voor mij en op dit moment zijn Sally Rooney, Caitlin Moran, Naomi Klein en Rutger Bregman mijn helden. Lezen helpt mij sowieso om tot mezelf te komen, dus deze schrijvers zijn helden die niet alleen de grote wereld mooier maken, maar ook mijn kleine wereldje gezond houden.
Als dochter van een muzikant kreeg je de muziek er met de paplepel in, wist je van kleins af aan dat zingen jouw métier zou worden?
Zingen is een van de dingen die ik vroeger als kind veel deed, net als dansen en tekenen. Al die dingen doe ik nu nog en ik heb met alle drie al mijn brood verdiend. Mijn opvoeding was er een waarin artistieke bezigheden evenwaardig werden geacht aan academische prestaties, maar mijn ouders vonden het erg belangrijk dat ik het goed deed op school. Ik ben uiteindelijk een master beeldende kunst gaan behalen in Antwerpen en heb ook 2 jaar moraalwetenschappen gedaan, dus het zou niet stroken met de werkelijkheid mocht ik hier beweren dat ik steeds alles op alles heb gezet om te kunnen zingen. Ik denk zelfs dat ik dat te weinig heb gedaan.
Om het maar eens te vragen, dochter zijnde van een zeg toch maar Belgische legende, is dat een voor- of een nadeel?
Het is beide. Mensen in de muziek en in de media weten al van je bestaan af, dus dat is een deur die op een kier staat. Ik was het gewoon op een gegeven moment als jonge twintiger beu om in magazines rooskleurige fille-à-papa interviews te geven die niet echt over mij gingen, ook niet echt over hem, dus waarover eigenlijk wel dan? Ik vind het veel fijner om het hier nu echt over iets te hebben. Het nadeel was dus voor mij is dat het moeilijk werd om een ander verhaal te representeren dan ‘Ah ja: de dochter van…’Ik had dat kunnen gebruiken puur voor de bekendheid, maar dat was niet iets waar ik op uit was. Bekendheid moet voor mij een neveneffect zijn van iets wat je bereikt en geboren worden als dochter van een bekende zanger is geen verdienste.
Zonder dat we aan politiek gaan doen, je bent ook werkachtig in de theaterwereld. En nu is er de cultuurknip. Hoe kunnen we ons daar tegen wapenen denk je, meer zelf het heft in eigen handen nemen door bijv. crowfundingprojecten?
Ik denk dat er geld zou kunnen vrijgemaakt worden. Het budget voor cultuur is peanuts in vergelijking met pakweg dat van “kanselarij en bestuur”. Er zijn bestuursinstellingen en -niveaus waar we zonder kunnen denk ik dan.
De N-VA heeft uiteraard een politieke agenda en kritische stemmen de kop indrukken door ze hun projectsubsidie af te pakken komt hen goed uit. Ze afdoen als linkse belastingsgeldverkwanselende nietsnut is hoe ze dat bij hun achterban verkopen. Het is waar: sommige mensen gaan liever naar James Cooke kijken in 40-45, en dat mag van mij. Maar wat mij als leerkracht op een Kunsthumaniora tegen de borst stoot is dat de enthousiaste, talentvolle generatie beeldende, audiovisuele, en podiumkunstenaars en schrijvers de komende cruciale jaren van hun ontwikkeling de mogelijkheid zelfs niet zullen krijgen om zich te ontpoppen tot de Anne Teresa De Keersmaeker, de Felix Van Groeningen of de Michael Borremans van morgen.
Er zal altijd gecreëerd worden en kunst vindt sowieso een weg, maar om mee te kunnen doen op professioneel niveau is het de taak van de minister om de sector te verdedigen en niet om haar een mes in de rug te planten en te laten doodbloeden.
De muzieksector is misschien wat minder luid de voorbije weken, maar ook wij nemen initiatieven en zullen van ons laten horen. Ik roep graag alle muzikanten op om lid te worden van de groep Muziekmakers in Vlaanderen.
Parijs of Gent?
Om te wonen Gent, om te dromen Parijs.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Blue van Joni Mitchell, ze was zo jong toen, maar ik heb al vaak in mijn leven het gevoel gehad dat ze het toen al allemaal begreep. Ze beschrijft meesterlijk mooi wat verdriet is, wat liefde is en ook hoe je het leven omarmt.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Moeilijk, omdat ik hier op slag denk aan persoonlijke gesprekken met kennissen en mensen die ik graag zie, die er door omstandigheden niet geweest zijn.
Maar uiteraard wil ik wel eens vastzitten in een lift met Idris Elba, om het over muziek te hebben natuurlijk.
