Pennypacker is volop bezig met hun nieuwste ep. We gingen bij de band aankloppen om hen met wat vragen te overdonderen. Of Morrissey beter is dan Bowie bijvoorbeeld, maar ook hoe het allemaal begon en waartoe het misschien zal leiden.
Wanneer is Pennypacker precies ontstaan?
In het midden van 2022 zijn we de eerste maal in het repetitiehok gekropen, puur uit liefde voor het samen muziek spelen. Al snel hadden we songs waar we zelf heel enthousiast over waren. We hebben dan maar meteen 2 nummers opgenomen door en dankzij Jasper Suys a.k.a Jerry Lada. In januari van 2023 hadden we reeds onze eerste singlerelease gekoppeld aan de eerste shows. Tussen de shows door hebben we in datzelfde jaar ook nog de eerste ep opgenomen en die hebben we eind ’23 gereleased. In 2024 nog een resem shows gespeeld en dit jaar staan er nog wat shows gepland plus een nieuwe release.
Van waar die naam, want die klinkt zo Brits!
De band moest een naam hebben en deze bekt lekker. Brits is altijd goed, maar het is de tegenpool, het is namelijk zeer Amerikaans. Pennypacker is een alter ego van het personage Kramer in de 90’s sitcom, Seinfeld.
De meeste van jullie zaten vroeger bij The Spectors. Ik hoor raakvlakken, maar nog meer tegenstellingen. Was dat een bewuste keuze?
Geen bewuste keuze maar gewoon een organisch gevolg. Met ons vier klikt er gewoon iets. Ruben, “the ultimate noisemaker” en ik vullen elkaar perfect aan gitaargewijs. Davy ruilde de drum in voor bas en samen met Dion op drums hebben we een groovende ritmemachine die alles pletwalst.
Ik neem aan dat postpunk een etiket is dat past bij jullie muziek. Ik denk dan ook dat jullie fans van het genre zijn, wat trekt jullie erin aan?
Postpunk zit zeker in ons DNA, maar we willen niet meteen een etiket, aangezien we zoveel invloeden hebben. We noemen onszelf al eens sneller swingende noise-rock. Maar zeker fan.
Postpunk etaleert ook altijd wel wat woede en een zekere tristesse. Zijn dat termen die bij jullie passen?
Tristesse…. woede, frustratie zit er zeker in. Vooral tekstueel, ik schrijf over wat ik rondom me zie, maar dat kan evenzeer gaan over een memorabele wilde nacht met vrienden. Alle extreme highs & lows basically. Muzikaal willen we er toch wel een feest van maken en laten we de tristesse eerder achterwege.
Het grote gevaar bij postpunkbands is dat ze een copy/paste zijn van een muzikaal verleden, denk aan de ontelbare Cure-klonen. Het is een val die jullie perfect uit de weg zijn gegaan.
Daar zijn we zelf inderdaad tevreden over en er was maar weinig gevaar daartoe omdat er muzikaal maar weinig grenzen zijn bij ons. Open minded, we luisteren naar zoveel uiteenlopende dingen. Ik bedoel maar, we hebben een nieuw nummer dat semi-metal is. Dion speelt in de liveband van Duvve wat dan weer hiphop is. Sommigen van ons kan je al eens op een rave vinden. Misschien schrijven we weleens een techno of gabbersong, who knows, anything goes.
Jullie hebben een eerste ep uitgebracht. Tevreden met de respons?
Jazeker, hiermee hebben we toch wel wat coole shows kunnen bemachtigen zoals met The Guru Guru, Whorses, het Britse Lumer, Frankie Traandruppel en ook een paar shows in Nederland. Wereldheerschappij volgt nog wel met de komende releases.
Jullie grepen hoog want gingen de studio in met Damien Vanderhasselt. Maakt zo’n man het verschil?
Absoluut, shout out naar Damien, held! Hij heeft niet enkel de sound en energie vastgelegd maar ons ook durven pushen, soms een echte slavendrijver maar dat heeft onze songs en ons als band meteen naar een hoger niveau getild. Dat hoor je gewoon op de ep. We kozen voor hem door zijn werk met The Hickey Underworld, Sons, Millionaire, ILA, Glitterpaard, Black Leather Jacket of Mintzkov. Je hoeft hier maar naar te luisteren en je weet dat je in de topklasse zit.
Jullie zijn reeds bezig met de opvolger. Kun je daar iets meer over vertellen?
Yep, we schrijven constant songs en moeten nu keuzes maken. We zitten in preproductie fase. Sowieso komt er nog een release dit jaar. Hoe dat stilistisch gaat klinken is nog een verrassing, we kunnen wel al verklappen dat er een song over een katje met maar 3 pootjes is. We gaan de nieuwe songs ook testen op het publiek, shows worden gauw aangekondigd, lieve testkonijntjes.
Pennypacker is een undergroundband. Hoe pakken jullie dat aan om gehoord te worden, want helaas zit België nog altijd in de greep van zowel De Nieuwe Lichting als Humo’s Rock Rally.
In de nekken van de programmators en venues blijven hijgen tot ze ons beu zijn en een show geven (lacht). Nee serieus, op elke show die we krijgen, proberen we onszelf te overtreffen en harde shows afleveren brengt altijd wel nieuwe aanbiedingen. België is nu eenmaal een klein speelveld, dus we richten onze blik ook wel op de buurlanden. Tot nu toe hebben we alles zelf gedaan maar dus: Bookers, talk to us, the people need us! We werken hard!
Is er een groot verschil tussen jullie studiowerk en wat je doet op het podium?
Valt best mee, dankzij de productie van onze ep. Natuurlijk zal er altijd wel enig verschil zijn, de energie als je live speelt en de energie die je terugkrijgt van een publiek is iets wat je nooit kan matchen en blijft het beste wat er is. En in de studio kan je niet alles afbreken zoals tijdens een show. Het zou wat te duur worden. (lacht). Shout out naar alle mensen die shows bezoeken, zelfs al zijn het de onze niet, love y’all!!!!
Joy Division of The Cure?
The Cure ondanks het kapsel van Robert Smith.
David Bowie of Morrissey?
Bowie, always… er is maar één Starman.
En om af te ronden, wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Paradisiac van Millionaire. Vette, vuige songs waar je op kan dansen. De scherpe pen van Vanhamel, de sound. Fuck, de rock-’n-roll, nachtelijk verderf en attitude komen uit de boxen gedropen.
