Pang Pang Records

We legden Tom Goelen, labelbaas van het prille Pang Pang enkele vragen voor en hij nam geen blad voor de mond.

Wat was de drijfveer om met een label te starten?
Mja, het muziekvirus zit al zeer lang in mijn systeem, van in het prille begin schat ik. Als kind maakten we trommels van dozen Tide waspoeder en klopten we met houten lepels mee op de tonen van Buddy Holly en Elvis Presley. Ik heb niet direct helden maar wel artiesten / bands / concertorganisatoren / muziekfreaks / vrienden waar ik enorm naar opkijk.

Maar zonder platenlabels en de mensen erachter, geraak je dus niet aan het zwarte goud. Ik was als snotneus zo gebeten door kleine, obscure en underground labeltjes, dat ik altijd gezegd heb dat ik ooit een eigen label zou oprichten, maar ik ben geen springer. Veel toeten en blazen maar bang van het onbekende. Bang om te falen ook en geen centen natuurlijk. Verder dan het verzamelen van muziek, plaatjes draaien in duffe koten en af en toe zelf wat lawaai fabriceren, kwam ik niet.

Tot een paar jaar geleden het Antwerpse Stoffige Vingers mij en mijn vriend vroeg om een compilatie 10″ samen te stellen met geflipte Belgische en Nederlandse singles. We hadden toentertijd een radioshow (op het lokale Geel FM) genaamd Roots Dynamite en speelden elke donderdagavond van 20u-22u vinyl, voornamelijk singles. Daar zat al wel eens wat van de pot gerukt materiaal bij en zo kwam Stoffige Vingers bij ons uit.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik toen voor het eerst achter de schermen van zo’n label kon meekijken. Wat er allemaal nodig is en wat er allemaal bij komt kijken eer die zwarte plak in winkels of distrobakken terecht komt. De meeste labelbazen die ik ken zeggen dat het peanuts is, platen releasen maar ik heb me toen toch even achter de oren gekrabd hoor. Nog wat later zou ik in redelijk beschonken toestand tegen een goede vriend (gitarist bij Smäris) gezegd hebben dat ik zijn muziek zou uitbrengen op vinyl. Nog een jaar later herinnerde diezelfde vriend me aan mijn belofte en vroeg wanneer ik van plan was er aan te beginnen. Toen kon ik niet anders dus met vallen en opstaan maar vooral met veel steun, tips en hulp van maten met platenlabels (Ronny Rex, Halenoise Records, Loner Cult Records, Brame van Vleesklak Records (RIP), …), is het er dan toch van gekomen. Pang Pang Records was born.

Nog even meegeven dat ik het op papier helemaal alleen doe, dat vinyl-uitbrengen-dingetje maar in de realiteit krijg ik toch echt wel veel hulp van een paar goede vrienden en is het meer een “we-verhaal”. Eentje doet alle internet en sociale media dingen (Bandcamp pagina, Paypal toestanden,…), nog een andere bewerkt het artwork digitaal en bezorgt het in het juiste formaat aan de perserij. Er zijn er een paar die mee uitkijken naar nieuwe straffe bands en me dan tippen (blijf ik geweldig cool vinden, zo mijn eigen “scouts”, hahaha). Dan heb je nog “onze Wim”, die me dankzij zijn ervaring in het wereldje met zowat alles helpt maar vooral tips geeft, de promotie in gang steekt, met eerlijke en zeer bruikbare feedback komt etc. Samen de testpersingen beluisteren doen we ook, heerlijk. De mensen van Zwendel die instaan voor onze “kledinglijn” (whahahahaa). Geweldige, eerlijke en straffe service leveren zij. De man die het artwork voor de shirts maakt: King Rat. Zoek hem even op (Gilles Deschamps, lid van Chiff Chaffs), maakt geweldige dingen. En stuk voor stuk zullen ze zeggen dat het maar een kleinigheidje is maar zonder hen lukt het me dus niet.

Welke muziekgenres worden op jullie label uitgebracht? Hebben jullie een voorkeur?
Obscuur lawaai, daar is het mee begonnen. Artiesten als Chuck Berry, Buddy Holly, The Shadows, Chubby Checker and so on, knalden dagelijks door mijn ouderlijk huis waardoor rock-‘n-roll en roots muziek in het algemeen er met de paplepel zijn in gegaan. Dus dat wil ik in de toekomst ook zeer graag uitbrengen. Punk en alle afgeleide vormen ervan zijn mijn andere grote liefde. En aangezien het uitbrengen van obscuur lawaai een iets makkelijker maar vooral ook goedkoper proces blijkt te zijn, hebben we voorlopig meer lawaaibands in onze stal staan (al zit er verandering aan te komen).

Maar, ik ben een muzikale allesvreter (elektronica ligt wel wat gevoeliger, hehe), dus ik wil het absoluut geen punklabel noemen. Ik wil vooral bekend staan als dat gekke labeltje dat rare maar ook vooral interessante en straffe muziek uitbrengt. Als ik het geweldig vind, ongeacht de stijl of het hokje waar de artiest willens nillens “ingefrommeld” werd, probeer ik het uit te brengen. Het zijn meestal zaken waar geen vinyl van te vinden is en die ik dus zelf doodgraag op vinyl in de collectie wil hebben. Ik doe dit eigenlijk alleen maar voor mezelf hoor, haha. Ondertussen is de muzikale waaier langzaam maar zeker aan het uitbreiden, er zitten projecten aan te komen met dub, jazz, psychobilly, roots, reggae,…

Over enkele maanden komt er een compilatie uit met als ronkende titel Musical Boundaries Are For Pretentious Assholes. Dat vat het hele label wel zo’n beetje samen, denk ik. Geen gezeik over genres of ‘street credibility’ of whatever, nope, uitbrengen wat ik zelf lekker vind, nah. De titel is gebaseerd op een album van één van mijn favoriete bands aller tijden: Poison Idea. Zij hadden een plaat die Record Collectors Are Pretentious Assholes gedoopt werd. Heerlijk vind ik dat.

Op welke manier geraken de artiesten bij het label en hoe selecteren jullie de muziek die jullie gaan uitbrengen?
Mijn vrouw zegt dat ik beter zou uitbrengen “met mijn verstand en mijn portemonnee” maar dat is dus niet het geval, integendeel zelfs vrees ik. Mijn zakelijke neus zit al vanaf de geboorte helemaal vol met snot en functioneert niet naar behoren. Het gaat allemaal om gevoel, het hart. Muziek waar ik zot van ben, muziek die iets met me doet of geflipte bazaar, ook supertof, DAT wil ik uitbrengen.

Maar ik merk dat mijn smaak en muzikale helden niet die van de massa zijn, surprise surpise, dus 300 exemplaren is voorlopig het enige haalbare zonder al meteen kopje onder te gaan We brengen dus vooral zaken uit die nog niet op vinyl verschenen maar herdrukken van bijvoorbeeld moeilijk te vinden singels of albums, sluit ik absoluut niet uit. Eigenlijk is het simpel: ik schrijf of spreek gewoon artiesten aan. Als ik net een fantastisch concert heb meegemaakt van een geweldige band, dan stap ik er na de show op af. Of ik doe wat mailtjes. Als ik een straffe band ontdek, met of zonder vinylreleases, dan mail ik die ook gewoon. Geen onderscheid, van kleine obscure lawaai orkestjes tot gevestigde Amerikaanse waarden.

Bekende beroepsmuzikanten zijn doorgaans gebonden aan allerlei contracten, regeltjes en gedoe en dikwijls moeilijker te bereiken. De meesten reageren niet maar af en toe krijg ik wel reactie en da’s uiteraard wel fijn. Tof voorbeeld qua verscheidenheid en bekende artiesten: op een avond zat ik in pyjama te mailen met Steve Ignorant van CRASS! C-R-A-S-S! Ik zat zelfs te bibberen en verlegen te wezen achter het schermpje van de pc. Gelukkig zag die mens dat niet. Die chat kwam er dankzij dance dj/producer Buscemi, nadat ik net de gitarist van Kameel aan de lijn had. Nu, ik probeer dan om niet star-struck te zijn maar opgewonden als een klein kind wist ik met mijn vreugde geen blijf. En weet je wat de spreekwoordelijke kers op de taart was? Door de living weerklonk Howlin’ Wolf, die ik net had opgelegd. Daar word ik nu gelukkig van zie.

Mijn grootvader zei altijd :”Nie geschoten is er altijd neffest”. Met die stelling in het achterhoofd waag ik mijn kansen. Helemaal in het begin keken sommigen me scheef aan, ik ben zelfs een paar keer uitgelachen geweest door artiesten die me wegwuifden. Pijnlijk op het moment zelf. Een goede les achteraf gezien. Of mensen die mijn mails en vragen lezen maar gewoon niet antwoorden. Maar ik maak ook zeer mooie dingen mee. Momenteel heb ik een samenwerking met het Belgische Kameel. Jazzrock fusion helden. Topmuzikanten maar ook topmensen. Het feit dat zulke kleppers zonder aarzelen met me wilden samenwerken, ja, daar word ik dan weer emotioneel van.

Sommige releases zijn ook het idee van anderen. Een goeie vriend van me stuurt regelmatig clipjes door van punkbands die nog geen vinyl hebben uitgebracht. Onze derde release, het Canadese Negative Rage, is een tip van hem. Zal ik hem eeuwig dankbaar voor zijn, Ik vind het een geniale plaat. Dat staat ook op fb-pagina, dat als mensen een idee hebben voor een plaat, ze gerust mogen mailen. Niet alle voorstellen zijn even cool natuurlijk maar het is een geweldige manier om nog meer muziek te ontdekken. De meeste artiesten waar ik verliefd op word en die ik wil uitbrengen, zijn dikwijls ook muziekfreaks. Soms spreek ik dan af om een eventuele release te bespreken maar al heel gauw zit ik dan met een heel plezant, overenthousiast gezelschap (mezelf incluis) te lullen over muziek. Als je dan merkt dat de mensen waarmee je gaat samenwerken dezelfde muzikale helden hebben, dan schept dat meteen een band. De laatste gemeenschappelijke deler die ik met een band had was Victims Family (heerlijk ADHD, humoristisch jazzpunk noiserock orkestje, uitchecken). En daar ben ik dan een maand vrolijk mee. Maar soms komen muzikanten uit een hele andere wereld dan ik en ook dat marcheert voorlopig goed dus, ik klaag absoluut niet.

Wat is jullie voorkeur van uitgave en waarom? (Tape, cd, vinyl of digitaal)
VINYL! Duhuh, hahaha. En we hebben ook al een tape uitgebracht. Al kunnen we niet zonder de digitale wereld. Aanvankelijk wou ik geen enkele track aanbieden op welke digitale manier dan ook, foert dacht ik. Maar dat is niet haalbaar en ook niet eerlijk ten opzichte van de artiest. Ik breng muziek uit voor mezelf, omdat ik verliefd ben op vinyl en op bepaalde artiesten maar het internet is, ondanks al het gezeik erover door puristen (ook door mezelf), een fenomenale tool om de muziek in kwestie verspreidt te zien. En dat is zeer belangrijk voor de artiest zelf natuurlijk, dat hun muziek verdeeld wordt en verder reikt dan het plaatselijke jeugdhuis of café. De technologie helpt ons daar heel erg bij maar er is ook zeer veel veranderd in het muzieklandschap in vergelijking met pakweg de jaren 90. Dus ondertussen zijn er ook artiesten uit de Pang Pang stal die te vinden zijn op Spotify, Deezer, Youtube,… Meestal gratis te streamen of te downloaden maar ik zie het dus ook als mijn plicht tegenover de artiesten.

Begrijp me niet verkeerd, ik kots op het meeste wat digitaal is. Zelfs die elektrische wagens zijn helemaal kak, tot het design toe (mag ik dat zeggen?) maar het heeft veel voordelen, zo simpel is het. En ik zal nooit alleen maar een cd of files uitbrengen maar als de artiest in kwestie per se een cd bij het vinyl wil proppen, dan zal ik dat ten zeerste afraden, maar mijn respect voor zij die met me willen samenwerken is zo groot, dat ik het nog wel wil overwegen. Tot nu toe is die vraag me gelukkig nog niet gesteld maar zeg nooit nooit. Ik wil geen discussie starten maar vinyl klinkt gewoon beter en scoort voor mij op alle levels veel straffer dan welke geluidsdrager ook.

Dit gezegd zijnde, met de moderne technieken van tegenwoordig, is alles veel makkelijker geworden. Van het opname- en productieproces tot het verkopen en verspreiden toe. Ik stuur wat files naar mijn mastering dude, dan gaan al die enen en nullen (yup, er zit ook een geweldige joekel van een discussie in de geluidskwaliteit van het hedendaags vinyl, analoge technieken, het verschil in vinyl van vroeger en nu, …, maar dat gaan we dus niet doen) naar de perserij, die sturen de plaat naar mij, mensen horen de nummers via het internet en een week nadat ik mijn 300 stuks ontvang, zit ik op een avond pakketten klaar te maken van die lp met bestemming Canada, UK, Duitsland, Amerika,…. Dat is euhm, ja, da’s toch hallucinant?! Ik ben van de oude stempel en zie technologie zeer dikwijls als overbodige prul maar ook als iets noodzakelijks. Ik heb mijn mening dus moeten bijschaven. Het is allemaal veel gemakkelijker en toegankelijker geworden. Ik herinner me nog goed dat we als jonge knapen zot waren van NoMeansNo (nog steeds trouwens) en dat we ze in ons jeugdhuis wilden laten optreden. Bellen naar Amerika was toen wat duur en durfden we ook niet denk ik. Internet bestond nog niet dus we schreven een brief, go figure. Een dik half jaar later kregen we antwoord. Dat ze blij waren met onze vraag maar dat het voor een andere keer zou zijn. Zoiets kan je je nu niet meer inbeelden. Je typt een mail en hop, met 1 druk op de knop komt die aan de andere kant van deze bol uit (hahaha, ik klink wel heel erg als een oude zeikerd nu).

Welke Belgische bands of artiesten hebben bij jullie een release die nog eens extra in de kijker mag komen?
Het zijn er nog niet zoveel dus voor mijn part mogen ze allemaal eens in de bloemetjes gezet worden. Er zitten twee singles aan te komen van het schitterende zotkaps-orkest WALLAROOS. Rockabilly, psycho, r&b, punk, surf, het is echt een heerlijk muzikaal zootje ongeregeld met geweldige live shows. Altijd feest en ze brengen muziek die tegenwoordig lijkt uitgestorven. Toevallig mijn cup of tea. Gaat een vette release worden, beperkte oplage.

De mensen van KAMEEL behoeven geen uitleg denk ik. Iets heel anders dan de punk die we ook uitbrengen. Het was een belangrijke leerschool voor me, te mogen samenwerken met professionele muzikanten. Zij waren een van de eerste profs die deze boerenpunk uit de Kempen een kans gaven. Vrijwel meteen, ook hier eeuwige dankbaarheid. We gaan samen een 7′ doen en ze hebben me een nummer voor een compilatie geleverd. Voor mij persoonlijk van het beste wat ik sinds zeer lang mocht horen. En da’s gene zever, meer ga ik nog niet verklappen. Die compilatie draait trouwens om nog een Belg, namelijk, en dit is een enorm ver-van-mijn-bed-artiest gegeven, dance dj/producer BUSCEMI. De compilatie was een werk van lange adem en omdat ik nog een beginneling was in het wereldje, toch ook een moeilijke bevalling. Maar ook hier kreeg ik het vertrouwen van een internationaal gekend artiest. De plaat bevat zeer uiteenlopende genres. Nog Belgen van dienst zijn Gelenaar dj/producer jr MOZES (Filip T), de geweldige allround muziekman Jimmy Dewit aka BOBBY EWING en het hardcorepunk collectief COLERE (waar ik zelf ook in zit).

Als liefhebber van oude school Amerikaanse hardcorepunk als bv Jerry’s Kids, ben ik ook zeer enthousiast over de samenwerking met het Kortrijkse RöT STEWART! Ooooh, heerlijk raggen, blazen, beuken en scheuren met die gasten! Topkerels ook. Gaat een specialleke worden. We hebben ook een tape uitgebracht van schlager koning TONNIE ANDERS and T.A. TEAM, 13 stuks, uiteraard op een paar uur tijd uitverkocht. Het idee voor de release kwam van Tonnie zelf en die heeft eigenlijk al het werk gedaan. Dat was ons tweede wapenfeit. Alle punks waaronder ook mijn vrienden verklaarden me voor gek, maar dat vind ik dus het leuke aan heel dat muziekgedoe, expect the unexpected. Tonny komt uit de grindcorewereld en maakt nu schlagermuziek, simpel toch? Fan-tas-tisch vind ik zoiets.

De heerlijke hardcore guitar noise van WE CAME AS DIRT komt er ook nog aan, daar kijk ik enorm naar uit, laat dat duidelijk zijn. En dan SMäRIS he, de eerste Pang Pang release. Wat hou ik van die gasten. En van hun muziek. Retestrakke, fantastisch gespeelde noisepunk ADHD all-core toestanden. Telkens ik de plaat opleg, verbouw ik mijn living, die lp is ZO goed. Helaas ook een staving van mijn eerdere stelling: mijn muzikale smaak is niet populair. Zoals al onze releases verkoopt ook deze niet heel goed maar ik zou hem zo opnieuw uitbrengen. Minus de kleine beginnersfouten. Er waren 300 exemplaren gemaakt en er schieten er nog 100 over. Mja, eigenlijk ben ik best tevreden hoor, ik heb al geen verlies geleden met die plaat dus das eigenlijk al gewonnen. Oh ja, zei ik al hoe goed die lp is?

Dan is er nog de co-release van het postpunk kwartet PEDIGREE, uit Doornik. Normaal gezien niet echt mijn ding, dat postpunkgepluk maar de tracks die ze me aanboden klonken zo straf, ik kon ze niet niet doen. Als je weet dat er bij het beluisteren namen als Fugazi en Hot Snakes door mijn duffe brein schoten, ja, ik moet er geen tekeningetje bij maken. Ik ben ook nog bezig met een singlesbox maar ook daaromtrent houd ik nog even mijn snater, al is het moeilijk. Ik ben nogal enthousiast aangelegd. Er is uiteraard ook een “Belgische wishlist” met artiesten op als The Seatsniffers, Fifty Foot Combo, Cornucopia, BOS, Kotskat, Give Buzze, … .

Welke buitenlandse bands/artiesten zijn bij het label uitgegeven?
De Canadese dubhead en knoppenwizzard Dubmatix (staat op de compilatie maar er komt ook een volledig Dubmatix album). Ik hou vooral van authentieke ska en early reggae maar de veelal moderne dub die deze gast laat horen, pfff, mindblowing. Het eveneens uit Canada afkomstige Negative Rage. Die plaat is net uit en ik ben er zeer blij mij. Dat is zo’n release waar ik op voorhand van incalculeerde dat het voor geen hol zou verkopen maar dan plots zit ik toch weer pakketjes te maken om naar o.a. Engeland en Amerika te verschepen. En dat ligt NIET aan mijn vernuftig promotietalent maar dat heeft alles te maken met vrienden die me steunen en de muziek de wereld rondsturen, bands, promotors en andere underground labels die “onze” artiesten promoten en reclame maken. De punkscene is daarvan een zeer goed voorbeeld. ’t Is een kleine scene maar een sterke en zeer loyale. Momenteel ervaar ik veel respect en hulp van alle kanten en dat maakt me sterk maar ook zeer dankbaar. Ja, en het feit dat Buscemi samen met Steve Ignorant een nummer maakt dat bibi (da’s mijn troetelnaam) mag uitbrengen, ik vind dat nog steeds verbazend en sta nog regelmatig te kwispelen als ik de testpersing nog maar eens opleg. Er zitten nog wat buitenlandse projecten in de pijpleiding maar ik kan / mag er nog niets van zeggen.

Hoe ziet het label zichzelf verder evolueren?
Goh, er zijn vijf zaken waarvan ik altijd gezegd heb dat ik ze nooit wil, moet of zal hebben: een eigen huis, een gazonnetje, kinderen, een vrouw en een boekhoudster. Het is te gek voor woorden maar ik heb het allemaal, ben voor alle duidelijkheid met alles zeer tevreden en die laatste twee zorgen ervoor dat ik met het label geen stommiteiten bega op financieel vlak.

Het was misschien nog niet helemaal duidelijk maar op zakelijk vlak ben ik een echte foemp. Ik heb het niet in me. Ik hoop te evolueren naar een label dat geen fouten meer maakt met releases, dat zichzelf blijft en enkel uitbrengt wat het zelf geweldig vindt. Het huis-tuin-keuken karakter dat er nu nog wat in zit, mag eruit gaan, het mag iets professioneler, gesmeerder lopen maar al doende leert men hé. Er komen nu al artiesten uit eigen beweging af om samen iets uit te brengen maar dat mogen er in de toekomst gerust meer zijn. Ik hoef echt niet groot te worden, laat staan rijk maar als ik kan blijven uitbrengen wat ik wil, zonder al te veel zware financiële katers, dan ben ik al zeer blij.

Wat is jullie succesvolste band/artiest met hun/haar/zijn/x release?
Wat is succesvol? Financieel gezien zou dat Smäris zijn, daar hebben we de meeste exemplaren van verkocht maar die is ook al het langste uit en sommige andere releases moeten nog komen. ’t Is gevaarlijk, hoge verwachtingen te hebben maar ik verwacht zeer veel van de Buscemi/Steve Ignorant compilatie. De co-release van de debuutplaat van Colère (met Halenoise Records, Up The Punx en Romantic Songs Records) gaat, geheel tegen mijn – en die van de bands – verwachtingen in, heel hard. Het is de eerste release die we niet op 300 maar op 500 stuks lieten persen. De mensen van Halenoise Records hadden het voorspeld maar we geloofden er geen snars van. Tot nu, hahaha, heerlijk om mee te maken.