Sinds een jaar of drie jaar maken Wim Segers (vibrafoon), Sigfried Burroughs (drums) en Owen Perry Weston (bas) samen muziek als PAARD. Een bandnaam waar ze nauwelijks over moesten nadenken, net zoals ze ook niet te veel tijd besteden aan het bedenken van de titels van hun nummers. Wij zagen ze voor het eerst live aan het werk in 2019 in Bar Mirwaar in Gent en nog voor het eerst nummer goed en wel begonnen was, hadden ze ons (en de rest van het publiek) al helemaal ingepakt! De energie, de groove maar ook de kameraadschap die het drietal uitstraalde werkten ongelooflijk aanstekelijk. Vorig jaar verscheen hun debuutep Zalm en sinds eind november hebben ze ook een heus album uit dat Danki. heet. Om die release te vieren nodigde PAARD. ons uit voor een gesprek in de Gentse Vooruit.
Danki werd opgenomen te midden van de coronapandemie maar veel effect heeft dat blijkbaar niet gehad op de opnames. Owen: “Het enige verschil was dat we ons, voor we de studio ingingen, moesten laten testen. Eens die tests achter de rug waren, konden we in de studio doen wat we wilden.” Omdat het drietal de nummers op voorhand al goed hadden uitgewerkt, verliepen de opnames in de studio vrij vlot en na vijf dagen stond het album er al op. Owen: “Voor we de studio ingingen was er al een versie van alle nummers klaar. In de studio zelf zijn er nog wat zaken veranderd, meestal in samenspraak met Koen (Gisen nvdr.) maar verder…” “…hebben we gewoon gedaan wat we altijd doen: gewoon spelen”, vult Sigfried aan. De meeste nummers op het album gingen dan ook al een tijdje mee. Sigfried: “Bijna alle nummers op het album vormen een samenvatting van wat PAARD. de afgelopen twee jaar is geweest”.
Toch voelden wij een bepaalde dreiging, een zekere donkerte tijdens het beluisteren van het album die we voordien niet opmerkten toen we de band live hoorden spelen. Vooral de vibrafoon van Wim Segers klonk, in onze oren, net iets omineuzer. Sigfried: “Daar hebben we eigenlijk nog nooit over nagedacht maar het kan zeker wel kloppen.” Owen: “Ik heb dat niet specifiek met de vibrafoon, maar zeker in vergelijking met Zalm is er wel een verschil. Toen ik naar de plaat aan het luisteren was, voelde ik ook dat er in veel nummers een bepaalde spanning, een bepaalde dreiging te horen was. Dat was geen bewuste keuze nochtans.” Sigfried: “We zaten natuurlijk ook in die lockdown en er werd ons angst ingeboezemd door de overheid. Ik was het al bijna vergeten maar er zijn momenten geweest dat je bij wijze van spreken niet verder dan vijf kilometer van je huis in een park mocht gaan wandelen en je anders een boete kon krijgen.” Owen: “Dus misschien is die spanning onbewust toch in de plaat terecht gekomen.” Wim: “Volgens mij zijn die nummers altijd zo geweest. Ze zijn wel een beetje zo gemixt dat ze iets donkerder klinken. Ik gebruik ook vaak van die overdrive reverbs, die geven het geheel een donkere kant.” Owen: “Op de ep stonden zo goed als geen vocals. Op de plaat zijn er meer nummers met stem die toch wat meer de donkere kant uitgaan en die harder en heviger klinken. Ook dat zal er wel toe bijgedragen hebben.”
Als we de Spotify-bio mogen geloven dan behoort PAARD. tot de Belgische nu-jazz generatie, maar die term dekt eigenlijk nauwelijks nog de lading. Sigfried: “We zijn onze eigen weg aan het gaan, of beter, aan het zoeken.” Owen: “Ik heb eigenlijk nooit echt het gevoel gehad dat we in die categorie thuishoorden. Misschien is het ook omdat we, zeker in het begin, toen we zelf nog héél hard aan het zoeken waren naar wat we wilden doen, dikwijls op jazzfestivals speelden. Zeker op deze plaat is dat jazz gevoel minder aanwezig dan op de ep. Ook omdat het minder instrumentaal is.” Sigfried: “We proberen PAARD. voor onszelf een muzikale plek te geven. Voordien waren we wat meer onbezonnen daarin. Zalm is bijvoorbeeld nooit opgenomen met het idee om ooit als plaat uit te brengen. Nu komen we dichter bij wie we zijn en dan krijg je soms wat hardere en donkerdere nummers. Het is echter niet zo dat we dachten dat we nu een betere band geworden zijn die weten waar we precies naartoe willen of zo.” Owen: “Het is wel minder van ‘we zien wel’, Danki heeft dat minder dan de ep. Er is meer over nagedacht maar de spontaniteit is er wel in gebleven.” Wim: “We spelen nog altijd het beste als we dat spontaan doen.”
Wij horen in de nummers hier en daar elementen die doen denken aan Raketkanon (2020 Rainbow Problems), Urban Dance Squad (No Doze) en Rage Against The Machine. Volgens de band is dat eerder toeval. Wim: “Ik heb nog nooit van Urban Dance Squad gehoord en ik heb één optreden gezien van Raketkanon. Ik luister naar Cal Tjader momenteel en die maakt latin jazz… Wel grappig want de man van De Gentenaar sprak daarnet ook van Raketkanon en ik snap het ook wel want Stok heeft ook die zware synth en drums. Het is natuurlijk niet zo dat Raketkanon die sound uitgevonden heeft.” Owen: “Ik denk dat die vergelijking meer te maken heeft met de wereld waarin we zitten in Gent en sluipen dezelfde invloeden binnen bij bands uit dezelfde streek. Rage Against The Machine is wel een band waardoor we beïnvloed zijn.” Wim: “Het zijn er zoveel. Tja, waar luisterden we naar eind jaren 90, begin 2000, allemaal dat soort dingen zeker? We jammen gewoon iets en als we het leuk vinden dan vinden we het leuk. We zijn niet bezig met op wie of wat het lijkt en we maken die verwijzingen tijdens de productie van de nummers ook niet.” Owen: “Vaak zijn het achteraf andere mensen die er ons op wijzen.” Sigfried: “Bij een van de nummers vergeleek Koen ons met Alabama Shakes. Ik had daar nog nooit van gehoord en toen ik er dan naar luisterde dacht ik ‘shit, ja dat lijkt er wel op’. Koen hoort soms links met andere bands die we helemaal niet kennen. Superveel rare crap maar wel mega interessant.” Wim: “Koen is echt een wandelende bibliotheek op het vlak van klank. Die kent er écht wel iets van.”
Werken met een externe producer betekent ook een stuk van het proces uit handen geven. Wim: “Ik vond dat zalig! Voor PAARD. was het wel een ‘gooi doen’ want het was niet dat we op voorhand al duidelijk voor ogen hadden wie PAARD. moest gaan producen. Ook omdat de nummers zo’n soort samenraapsel zijn van verschillende genres.” Sigfried had het er wat moeilijker mee: “Ik vond het wel wat moeilijk om dat los te laten. Ik had een vrij duidelijk idee van wat ik wou en waar het naartoe zou moeten gaan, en het is een beetje anders geworden. Ik heb daar veel uit geleerd. Je leert mekaar in zo’n proces op een andere manier kennen, ook op psychologisch en emotioneel vlak.” Owen: “Ik denk dat als je een plaat maakt, dat elk van de bandleden andere ideeën heeft over de nummers. Ook het proces van het maken zelf heeft daar nog een invloed op. Als je dan het eindresultaat hoort, dan zal het anders klinken dan wat je in het begin van het proces in je hoofd had.”
Sigfried: “Zo’n plaat is eigenlijk een afscheid van alles wat ervoor is geweest. Als ik bijvoorbeeld aan Cluster denk, dan denk ik aan de versie die we speelden in de Muzikodroom. Maar je kan de ‘magic’ van dat moment niet opnieuw vatten in de studio. Dat is net zo eigen aan onze muziek. Ik had er op voorhand nooit zo bij stilgestaan dat de versie die we nu op plaat zetten ‘de’ versie zou worden.” Owen: “Het komt ook omdat we deze plaat niet echt geschreven hebben. De nummers zijn meer ontstaan dan dat ze geschreven zijn en ze zijn dan ook niet gemaakt met als eindpunt een opname. Elke show speelden we ze een beetje anders. Op die manier is alles wat er nu op de plaat staat eerder een momentopname van waar die nummers op dat moment, eind maart begin april, stonden. De eerste shows die we speelden nadat we ze hadden opgenomen, waren heel raar. We probeerden eerst echt vast te houden aan die opnames op de plaat. Na een tijdje besef je dat die opnames niet dé versie moeten zijn van de nummers.” Wim: “Je hebt de nummers eerst gerepeteerd om ze op een bepaalde manier vast te leggen, maar live werkt dat niet zo. Dan moet je terug spelen als vroeger.” Owen: “Daar zijn we ondertussen wel terug van afgekickt.”
Een aantal nummers op het album zijn wat ons betreft gehuld in mysterie. Met stip op nummer één in de reeks staat Gram #4 een compositie van Wim Segers waar wij kop nog staart aan vinden. Wim: “Haha, dat is niet echt een nummer. Het is een improvisatie die ik tijdens de eerste lockdown heb opgenomen. Een meisje op Facebook, Lia, vroeg of ik, voor een psychologisch onderzoek, een dagboek wilde bijhouden tijdens de lockdown. Ik zag dat echt niet zitten, ook vanuit het idee dat heel die lockdown maar drie weken zou duren. Ik deed het tegenvoorstel dat ik elke ochtend een improvisatie zou opnemen en Gram #4 is er daar één van. We hebben die versie ‘letterlijk’ gebruikt op de plaat. Het nummer werd dus een jaar voor de plaat opgenomen. De drums zijn later toegevoegd en dat voicemail bericht op het einde is van een meisje uit Zwitserland, ik vond dat wel werken. Op dat moment was alles hier zo duister en dicht en niet-feestelijk, maar dat ene meisje in Zwitserland zat wel op haar vierde feestje dat weekend!”
DVO gaat dan weer niet over De Vlaamse Ondernemer… Owen: “Dat is de afkorting voor De Vetten Os, dat was een café in Brugge waar we twee jaar geleden gespeeld hebben op mijn verjaardag. Het nummer is daar en toen ontstaan en we zijn dat blijven spelen. Zo simpel is het soms.” Wim: “Dat optreden is gefilmd door Thibault Viaene en het is doordat we dat filmpje hadden, dat we het nummer achteraf opnieuw konden spelen.” Owen: “Vaak als je een impro-show doet is het heel moeilijk om nadien te weten wat je precies gespeeld hebt. Wim was toen trouwens heel moe die avond.” Wim: “Als je moe bent dan speel je het beste. Als je als muzikant moe, kapot of ziek bent, dan zet je je verstand op nul en speel je altijd beter. Er is geen zijspoor, je kan niet vastlopen in een zijspoor van ideeën en gedachten want er is maar één spoor.”
Het grappigste nummer op de plaat is ongetwijfeld Dentiste Virtuose, PAARDs versie van Peter de Konings Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente dat vreemd genoeg gewoon over een bezoek aan de tandarts gaat, en niet over drugs zoals wij eerst dachten. Wim: “Het gaat over verliefdheid.” Owen: “Wim was voor de tweede keer in 15 jaar naar de tandarts geweest (lacht), en toen hij op de repetitie kwam zei hij: ‘Die tandarts dat was zo’n virtuoos’. We zijn dan met dat idee beginnen spelen. Ik wilde in de tekst vooral spelen met de grens tussen de tandarts aan de ene kant en liefde, passie en seks aan de andere kant, zonder daar letterlijk over te praten. Uiteindelijk is naar de tandarts gaan ook iets heel intiems. Je ligt daar een uur met je mond open terwijl er iemand in je mond bezig is, normaal gezien zou er nooit iemand zo dicht bij je komen. Het gaat dus niet over drugs…” “Maar wel over verdoving en liefde, intimiteit en smachten naar”, vult Wim aan.
Als Danki het afsluiten is van een periode dan zou een tweede album bijna een nieuw begin moeten worden. Sigfried: “Ik denk dat we sowieso vanaf nul zullen moeten beginnen, met nieuwe nummers. Nummers ontstaan meestal spontaan en dan nog vooral tijdens de soundcheck.” “Dan roept iemand van ons ‘Wim, neem dat op!’”, beaamt Owen. Sigfried: “Het merendeel van de nummers ontstaat on the road. Het is dan ook fijn dat die nummers vasthangen aan een locatie.” Owen: “Af en toe komt er iemand van ons af met een idee, maar heel vaak gebeurt daar dan niets mee. Of we maken een tweede deel voor zo’n nummer en dan is het dat tweede deel dat blijft bestaan.”
Omdat er de laatste 18 maand nauwelijks tijd of mogelijkheid was om op te treden, is er op dit moment dan ook nog weinig nieuw werk. Owen: “Er zijn al een paar basisideetjes die de laatste maanden ontstaan zijn, maar veel is dat nog niet.” Sigfried: “Voor mij is onze releaseshow op 2 december in de AB een soort van afsluiten. Vanaf nieuwjaar volgt er dan een nieuwe start.”
Wil je erbij zijn op 2 december in de Ancienne Belgique dan ben je helaas te laat want het concert is hopeloos uitverkocht. In voorjaar 2022 gaat de band evenwel op toer. De volgende data zijn al bekend:
29/01 – Trax, Roeselare
24/03 – Paard, Den Haag
28/03 – Het Depot, Leuven
20/04 – Charlatan, Gent
