G A U S S. Er is niks aan de hand met ons toetsenbord. Die spaties zijn verplicht. Luisteren ook want dit Gentse drietal heeft met Heartbeat een tamelijk sterke tweede plaat afgeleverd. Mystieke, bij momenten zwoele electropop die alle emoties beslaat. Over dat laatste wilden wij alles weten…
Jullie hebben net een tweede plaat uit. Wat is het verschil tussen Heartbeat en Biometrical Love?
Oorspronkelijk was het een soort tweeluik. We wilden Heartbeat een half jaar na Biometrical Love uitbrengen maar zijn dan beginnen schaven, uitpuren en herschrijven. Wij vinden Heartbeat directer geworden.
Als we zelf mogen aanvullen vinden we dat het geluid van G A U S S op de nieuwe meer matuur klinkt. Net alsof jullie je definitieve geluid hebben gevonden. Klopt dit plaatje?
Zelf zijn we best blij met de stappen die we gezet hebben. Iedere plaat is een leerproces, ieder nummer een uitdaging en telkens kan het dan weer beter natuurlijk. Leren uitpuren, ‘kill your darlings’ blijft het moeilijkste. Een nummer is een momentopname. Pas na het een tijdje te laten rusten of met andere mensen te luisteren, hoor je pas echt wat het nodig heeft. Zo blijf je werken en zoeken en daar houden we van.
Een groot verschil is ook dat G A U S S nu een trio is geworden. Hoe heeft Simon het geluid van G A U S S beïnvloed?
Simon heeft niet echt actief meegewerkt aan de plaat maar natuurlijk tijdens de repetities feedback gegeven. Hij heeft een zeer goed gevoel voor pop. Hij kan de juiste setlists opstellen en heeft een vastberaden drive. Maar Simon heeft het druk, dus live spelen we nu ook met Laurens van Bouwelen (Amatorski). We kijken ernaar uit om in de toekomst met hem en ook met meer mensen te kunnen samenwerken. Ook in het schrijfproces.
In feite, hoe komt een song bij jullie tot stand?
Mati Le Dee schrijft en arrangeert de demo’s. De pre-productie doen we dan samen (Mati en Emile). Daarna was het tennissen met Frederik Segers (Stadt) en Michiel Renson (Shht, Michelle). Hun inbreng en feedback is heel belangrijk geweest. Met Fre konden we over de inhoud en het waarom van de nummers spreken, hij kon de noodzaak ervan aanvoelen en kan de nummers wat meer ‘poten’ geven én geniale stukjes bas en synths spelen. Michiel kon dan weer de schoonheid van de ‘hoekjes’ accentueren. We werken heel graag met hen omdat ze ons goed aanvullen en omdat ze gewoon sterke en zeer aangename mensen zijn. Mixen deden we samen met Peter Desmedt van Studio Ledeberg.
Zelf denk ik vaak dat G A U S S electropop maakt die alle emoties aanpakt?
Alles rondom ons gaat zo snel mee op in de stroom van het leven en er lijkt veel weerstand en ontkenning tegen het in vraag stellen daarvan. Eerder dan naar mogelijkheden te zoeken, krijgen we dikwijls de indruk dat alles verzandt in een starre zwartgalligheid en uitzichtloosheid. Dat valt ons soms zwaar. We willen gewoon meer in dit leven. Net als veel mensen met ons, voelen we de urgentie om het voor een aantal zaken op te nemen en te zoeken wat voor ons echt telt. Het kan gewoon niet anders dan dat dit ook in onze muziek tot uiting komt.
In essentie maken jullie pop, maar toch trachten jullie er een bepaalde meerwaarde aan te geven. Vormt die drang geen rem, want iets zegt me dat jullie in staat zijn om radiovriendelijke electropopsongs af te leveren?
We hebben niet echt als doel ‘moeilijke’ muziek te maken of te pretenderen kunstzinnig ofzo te zijn. We maken wat we maken en we zijn wat we zijn. Er moet niet echt meer achter gezocht worden. We leren en evolueren. Er zit niet echt een vooropgestelde richting in. Natuurlijk blijft airplay krijgen een uitdaging. We zouden zeer blij zijn met meer erkenning. Misschien ooit?
Als we het over raakpunten hebben in België is SX een referentie, maar voor de rest staan jullie wat alleen. Is dat een voor- of nadeel?
Misschien is er voor sommige luisteraars te weinig herkenbaarheid of houvast. Maar we denken niet dat wat we maken echt moeilijk of verheven is. Niet iedereen hier wil naar dezelfde muziek luisteren. Misschien is het daarom ook goed om wat alleen te staan, er wat uit te springen. We hebben zeker een publiek en misschien vinden we elkaar met dit album weer een beetje meer. Good things take time.
Laten we het maar over jullie nieuwe plaat hebben. Heartbeat. Vanwaar die titel?
De nummers zijn geschreven vanuit de vraagstelling waarom we zijn wie we zijn. Hoe groots en hoe klein we tegelijkertijd kunnen zijn. We reizen naar de maan en verder, ontleden het heelal maar slagen er niet in te zien dat we dicht bij ons de boel verknoeien. We zoeken in deze songs naar de drive van het leven, de liefde, het zijn: de heartbeat. Daar waar de eerste plaat Biometrical Love meer de fascinatie voor het artificiële droeg.
Ergens lijkt de plaat er wel één met hoop te zijn in deze kille tijden.
Hoop is energie, leven, drive. Er is altijd een doel, een verlangen. Iedereen leeft met zijn eigen kleine of grote verlangens. We kunnen het ons niet voorstellen dat er geen hoop meer is. Dan stopt toch alles?
Denk je dat muziek de wereld kan veranderen?
We denken dat alle kunstvormen zeer belangrijk zijn. Kunst stelt vragen, troost, neemt je mee uit… uit deze wereld. Het kan je doen denken, doen wegdromen, afstand nemen. Ook al is het maar voor even. Daar heeft iedereen nood aan. Dat is het verbindende aan kunst. Een wereld zonder beeld, verhaal of muziek zou niet des mensen zijn.
Opmerkelijk is dat alle songtitels in één zin zijn verwerkt. Was dat achteraf of een plan dat jullie op voorhand hadden bedacht?
De zin ontplooide zich wanneer we de titels bij elkaar legden. Hij draagt een rebelse doorzetting in zich waar we van houden. We willen kijken naar de mogelijkheden die het mens-zijn biedt. Naar de kansen die zich ‘along the way’ ontvouwen.
De plaat is wederom in eigen beheer uitgebracht. Zit daar een reden achter?
We werken uit noodzaak in eigen beheer. De muziekindustrie is enorm veranderd. Het economische aspect is het belangrijkste uitgangspunt voor een platenfirma. Je moet bij hun profiel passen. Ze moeten zeker zijn van de return op hun investering. Ze willen een hype zien voor ze je tekenen. We willen daar niet op wachten. We houden teveel van wat we doen. Dankzij sociale platformen, streaming en online magazines zoals jullie kunnen we toch ruchtbaarheid aan onze muziek geven. Dit zijn de tools die we nu voorhanden hebben. We kunnen dromen en wachten of leven in het nu. Voor ons is het hier en nu.
Opmerkelijk is ook dat er een fotografisch verband bestaat tussen de hoezen van jullie eerste en tweede album. Toeval?
We wilden voor beide platen een opvallende ‘pophoes’. Een beeld met veel kleur. Het is moeilijk om een beeld op onze muziek te kleven. Er waren beelden van robots, een bos,… maar uiteindelijk vinden we de portretten de beste keuze. Dit zijn wij, het is onze plaat.
Visuals spelen ook wel een belangrijke rol bij G A U S S. Jullie willen meer doen dan alleen muziek maken?
We wisten dat we veel kleine plaatsen zouden spelen waar licht en sfeer niet altijd aanwezig is. Een concert moet een ervaring zijn. De juiste sfeerzetting is een noodzaak. Veel kleine venues hebben daar minder middelen voor. Daarom beslisten we zelf visuals te maken. Ieder nummer heeft een eigen visual en zo kunnen we een extra laag aan het nummer toevoegen.
Wie zijn jullie muzikale voorbeelden?
Er zijn ontzettend veel helden. We houden van Woodkid, These New Puritans, Lana del Rey, Michiel Renson, Kate Bush, Karin Dreijer, Tania Gallagher van Nid&Sancy en zeker ook Bart Demey, maar ook de Beatles, Beethoven, Dvoràk…
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
De emoties die je kan schetsen en communiceren, de energie die je krijgt wanneer een nummer zich ontvouwt, de reactie van het publiek, … De leegte wanneer deze er niet zijn.
Wat gebeurt er als iemand G A U S S zonder spaties schrijft?
Dan spreken wij een lichte vervloeking uit, maar zijn blij dat ze over ons schrijven.
