Heel voorzichtig komt Esinam de gouden zaal van kunstencentrum Nona te Mechelen binnen getrippeld. Helemaal in haar eentje begint ze eraan, voor haar muzikanten erbij komen en invallen op gitaar, bas en drums. Al de rest doet Esinam zelf: met haar dwarsfluit, stem, toetsen, percussie en duizenden knopjes neemt ze je mee naar een magisch universum. Dit is wervelende, jazzy muziek die nergens mee te vergelijken valt. Je moet je gewoon laten onderdompelen.
Na het optreden treffen we haar in de vernieuwde bar, waar ze naast haar kersverse plaat Shapes In Twilights Of Infinity ook hoodies met haar logo verkoopt. Wanneer de meeste concertgangers alweer naar huis zijn, gaan we zitten voor een handvol vragen.
Het is waanzinnig hoeveel je zelf doet. Met evenveel gemak wissel je af tussen al die instrumenten. Hoe ben je ooit op dat idee gekomen?
Ik heb eigenlijk altijd meerdere instrumenten tegelijk willen bespelen. In het begin was dit ook mijn soloproject en deed ik alles natuurlijk zelf. Dat idee heb ik een beetje behouden, ook al ben ik nu omringd door andere muzikanten. Nu er gitaar, bas en drums bij komen kijken, speel ik iets minder dingen zelf, maar het palet aan klankkleuren blijft wel hetzelfde. Het is fantastisch om niet alleen maar dwarsfluit te spelen. Zelfs al zou ik, moest ik één instrument uitkiezen, altijd voor de dwarsfluit gaan.
Vroeger heb ik wel lessen klassieke piano gevolgd. Maar toen ik verre reizen begon te maken, zocht ik een instrument dat ik overal met me kon meenemen. Dat werd dan dwarsfluit. Door te proberen en te improviseren heb ik die dan geleerd te bespelen. Gaandeweg is al de rest erbij gekomen.
Je bent dus grotendeels een autodidact. Hoewel jazz een muziekvorm is die steunt op vrijheid, improvisatie en openheid, heb ik de indruk dat echte autodidacten zeldzaam zijn in het genre.
Ik zou mezelf niet meteen voorstellen als jazzmuzikant. Er zitten zoveel invloeden in mijn muziek, jazz is er één van. Jazz is wel gekomen door te experimenteren en te improviseren op de dwarsfluit en de andere instrumenten. Daarna heb ik mensen ontmoet die met jazz bezig zijn en heb ik wel naar de klassiekers geluisterd, Miles Davis enzovoort. Er is jazz waar ik van hou, er is jazz waar ik niet van hou, maar ik luister ernaar en ik neem er dingen uit op. Toen ik begon, was het misschien wel zeldzamer om autodidact te zijn. Tegelijk biedt het me ook mogelijkheden dat ik nooit conservatorium gevolgd heb. Ik ga op een lossere, vrijere manier met de muziek om.
Opvallend zijn ook de Afrikaanse invloeden in je muziek.
Ik ben deels van Ghanese afkomst en als ik in Ghana ben, is het onmogelijk om niet doordrongen te raken van de muziek daar. Ik zoek die invloeden niet bewust op, en toch raak ik erdoor geabsorbeerd. Afrika is groot natuurlijk, er zijn zoveel verschillende culturen, er valt zoveel te ontdekken.
Op sommige nummers zing je zelf of nodig je gastvocalisten uit, even vaak zijn er geen woorden. Toch heeft elke compositie een titel die iets lijkt te vertellen. Hoe kom je daarbij terecht?
Als je naar een tentoonstelling gaat, dan hebben ook alle schilderijen een titel. Die zegt niet noodzakelijk wat er te zien is op het schilderij, maar die geeft wel een richting aan of een sfeer waarin je kan denken. Dan nog kan iedereen daar een eigen interpretatie van geven. Dat heb ik willen bereiken met de titels op mijn plaat.
Shapes In Twilights Of Infinity raakt spirituele thema’s aan. “Nothing is lost, nothing is created, everything is transformed”, vertel je ons. Waar komt die overtuiging vandaan?
Zelf ben ik niet echt gelovig. Wat ik wel geloof, is dat het herhalen van mantra’s of van spreuken een impact kan hebben. Dus er zit wel iets mystieks aan de titel en de hele plaat. Het idee dat alles oneindig is, heb ik ook echt in het album willen verwerken. Mijn logo is rond, maar de plaat moet ook een cyclus zijn. De thema’s uit de proloog komen terug in de epiloog. Zo is de cirkel rond.
Esinam speelt nog op 30 september in Trix, op 8 oktober in Brugge, op 24 oktober in Brussel, op 6 november in Gent en op 20 november in Wervik.
