Driftwood, drijfhout dus, dat drijft op rivieren die groter zijn dan onze Belgische, maar Driftwood is wel van bij ons. Sam De Bock, Patricia Vanneste (ooit violiste bij Balthazar) en Sam Pieter Janssens. En ze hebben een single uit, Avalon. Je kan er naar luisteren, je kan tegelijkertijd dit lezen. Geen dank.
Vanwaar de naam? Acadian Driftwood van The Band kennen we…
Sam: Drijfhout staat als metafoor voor het leven dat we leiden. Een leven dat soms eens kan stilstaan, drijfhout kan vastraken tussen rotsen in de loop van een rivier… Het leven kan soms ook versnellen als de rivier nauwer wordt en dan worden er beslissingen genomen die je leven in een andere plooi kunnen leggen. Het is dus niet zo dat we de naam ontleend hebben van de titel van een song van een andere band. Het is veeleer een verwijzing naar de onvoorspelbaarheid van het leven en het feit dat je die (levens)stroom als mens niet in de hand hebt. Je bent slechts hout dat drijft.
Sam, jij bent architect. Zit die beroepskeuze ook in de muziek van Driftwood?
Sam: Neen, als architect hou je wel je geest open en tracht je een 180°-visie te houden op de wereld waarin we leven. Dat wil zeggen dat ik niet alleen bezig ben met architectuur of bouwen maar ook met muziek, wetenschap of kunst. De keuze om Driftwood op te starten staat los van mijn professionele bezigheden als architect of als medebestuurder van een grote onderneming.
Red Line Love, de eerste single, werd nog ingezongen door jou. Sinds wanneer kwam Patricia Vanneste erbij?
Sam: Patricia was er al vrij snel bij hoor. Ik wilde muziek maken maar wilde dat vooral samen doen met andere mensen. Samen met Sam Pieter en Patricia is Driftwood in basis een trio.
Op 28 februari komt jullie debuut-lp uit. Only Fighters Left Behind. Kan je de titel even verklaren?
Sam : Only Fighters Left Behind duidt op het feit dat als je aan een bepaald project ‘trekt’, dat kan een muzikaal project zijn of een ander project, dat je je dan vaak alleen kan voelen omdat niet iedereen zich even hard engageert terwijl je er zelf wel veel voor opgeeft. Dan kan soms leiden tot frustraties. Sommige mensen hun grenzen liggen ook gewoon op andere plaatsen en daar moeten we rekening mee houden; dat respecteren. Dat wil niet zeggen dat je dat niet spijtig kan vinden. Sommige vechters in het leven doen dat ook in stilte, leven in functie van de andere. Ze cijferen zich dan weg voor iemand anders. Dat zijn voor mij de stille vechters die vaak alleen achter blijven.
De strijkers in Avalon zijn alvast een verrijking. Invloed van Patricia?
Sam: Ja, maar Patricia heeft niet alleen invloed via de strijkers hoor. Ze neemt in deze song ook de lead qua zang. We hebben de songs vooral met drie gemaakt, elk vanuit zijn of haar eigen cocon leverden we input en repliek op elkaar. Dat was heel verrijkend en ik zag dat als de enige goeie manier om het aan te pakken.
Patricia: mis je Balthazar? Wat we bedoelen: die band is een gevestigde naam, Driftwood is dat (nog) niet.
Patricia: Toen ik twee jaar geleden de keuze maakte om te stoppen met Balthazar was dat voor mij een heel bewuste keuze. Het was echt tijd geworden voor iets anders. Tijd voor een nieuw en een meer ‘eigen’ traject. Balthazar heeft me heel veel gebracht en ik heb ongelofelijke ervaringen kunnen opdoen met de band die ik zelf mee hielp oprichten, vijftien jaar geleden. Alleen is het zo dat de songs binnen Balthazar voornamelijk door Maarten Devoldere en Jinte Deprez worden geschreven en de interne roeping was bij mij te groot geworden om zelf in volle vrijheid aan de slag te gaan. Ik weet heel goed wat ik achter mij heb gelaten en ik ben ook niet op zoek naar een herhaling van datzelfde verhaal. Niet qua aanpak, stijl noch succes. Het belangrijkste aspect voor mij is vrije expressie en dat aspect van mezelf krijgt binnen Driftwood alle ruimte. Spijt is hier totaal niet aan de orde.
Er zijn – nu al – de vergelijkingen met Lamb, Portishead… hoe gaan jullie daarmee om?
Sam: Mochten die vergelijkingen gemaakt worden dan zijn we daar natuurlijk uitermate tevreden over. Maar we kijken vooral naar onszelf en maken keuzes volgens dewelke we trouw blijven aan onze eigen expressie. Dat speelt heel erg, trouw blijven aan de boodschap die we willen brengen en aan de wijze waarop we dat willen doen. Een expressie die eigen is aan ons drie en niet aan één iemand van ons.
Patricia, we beluisterden jouw platenlijstje op Radio1, uit De Zomer Van… Daarin She’s A Rainbow van de Stones! Sprong er een beetje uit, waarom die song?
Patricia: Tijdens dat programma heb ik heel wat nummers aangereikt, maar de playlist die online beschikbaar is, werd aangevuld door de keuze van luisteraars en door Radio 1 zelf. Dit nummer heb ik dan ook zelf niet gekozen.
Ben jij nu de frontvrouw en indien wel, schrikt dat je niet af?
Patricia: De positie van frontvrouw is zeker iets anders dan de rol die ik de voorbije jaren innam. Dit kon ik al heel goed ondervinden binnen het project Oko Yono waarbij Annelies Van Dinter, Birsen Uçar, Myrthe Luyten en mezelf om de beurt de leadzang op ons namen. Binnen Driftwood wordt deze rol dan weer verdeeld met Sam De Bock en binnenkort zal ik het met mijn eigen soloproject Sohnarr helemaal alleen moeten trekken als frontvrouw. Het is zeker een uitdaging, maar jezelf regelmatig uitdagingen geven als muzikant doen je net groeien en ontdekken waar je grenzen liggen. Het leven is veel te boeiend om nu al te gaan bepalen waar je grenzen ophouden.
Nog niet gek veel mensen kennen Driftwood, maar krijgen jullie wat feedback?
Sam: We krijgen mooie commentaren. Het is vooral leuk om van mensen die dicht bij ons staan te horen dat ze de muziek goed vinden. En we mogen zeker niet klagen qua aandacht: we zijn een gloednieuwe band en werden al in avondrotatie op Radio 1 gedraaid. Op uitnodiging van Klara mocht ik verschijnen in het twee uur durende programma De Liefhebber. Veel bands die al veel langer bezig zijn hebben niet altijd dat geluk.
Wat brengt de toekomst? Voor Driftwood, natuurlijk.
Sam: Op korte termijn hopen we toch vooral shows te mogen spelen. Want daar kijk ik persoonlijk heel erg naar uit, om de muziek de we gemaakt hebben aan de mensen voor te stellen.
