Verbond Zonder Naam. Het kon een collectief zijn dat de spreuken van de Bond Zonder Naam nieuw leven wil inblazen, maar het gaat wel degelijk om drie mensen uit de Gentse DIY scene die de underground een duwtje in de rug willen geven. Aan het roer staan Bart Cocquyt, Jonas Messelier en Silke Bergans. Herenigen en verenigen heet dat, en dat doen ze op 12 oktober tijdens Cassette Store Day in Gent (In De Ruimte). Present deze dag: Ronny Rex, Nosebleed Records, Belly Button Records, Feles Records, sentimental, Gazer Tapes, Stadskanker, Wool-E Tapes, Girls go Boom, Etiket Records en Caoutchou Records. Het feestje vindt plaats In De Ruimte vanaf 4 uur ’s middags en naast merchandisetafeltjes waar je uiteraard tapes kan kopen, zijn er ook optredens van MITRAILLE, London Bullet, Poppel, TUFF GUAC, Sunflower, La Jungle en The Tubs. Het cassettefront staat in België meer dan stevig in zijn schoenen. We vuurden een paar tape-vraagjes af op Bart Vergauwe van Feles Records, Fenne Kuppens van sentimental, Seppe Van Ael van Nosebleed Records, Dries Hermans van Gazer Tapes, Rafael Valles van Belly Button Records, Dimitri Cauveren van Wool-E Tapes en Ronny Rens van Ronny Rex.
Het is een vraag die mensen je ongetwijfeld al hebben gevraagd, maar waarom is in digitale tijd besloten om een tapelabel te starten?
Bart (Feles Records) : Omdat ik eerst en vooral een groot liefhebber ben van muziek op fysieke dragers en goed artwork, en tapes nu eenmaal de goedkoopste manier zijn om op die manier muziek te releasen. Daarnaast ben ik een nogal nostalgische muziekluisteraar en horen vinyl en tapes daar op de één of andere manier bij.
Fenne (sentimental) : We volgen allebei al lange tijd labels als Sacred Bones, Captured Tracks, Posh Isolation, Avant!, en zo… labels met een uitgesproken identiteit. Bovendien verzamelen we allebei nog steeds muziek op fysieke dragers, zij het dan vinyl of cassette, en we houden van albums als een geheel eerder dan losstaande nummers. Op een gegeven moment begonnen onze vingers te jeuken om méér met muziek te doen dan enkel in een band spelen. We wouden iets betekenen voor andere artiesten door hun muziek de wereld in te sturen en een draagvlak te bieden. Cassettes zijn een gemakkelijk middel om zoiets heel goedkoop en heel DIY te doen. Voor we goed en wel een plan hadden of het financiële plaatje onder de loep hadden genomen, hadden we een deal met de Amerikaanse band Second Still en begon de bal te rollen. Cassettes zijn misschien geen evidentie in deze digitale tijd, maar er is wel nog steeds een markt voor, ook al is die misschien niet zo groot.
Seppe (Nosebleed Records) : Ik ben altijd fan geweest van fysieke muziek. In het begin waren dat cd’s tot ze niet meer “cool” genoeg waren en dan ben ik zo overgeschakeld naar vinyl. Zelf had ik een tapedeck in mijn radio en kreeg een cassette van The Queefs, een Kempische grage/ grunge band (R.I.P.), voor een review. Niet veel later ben ik dan ook met een vriend een eigen cassettelabeltje gestart. Puur om het feit dat we cassettes wilden van bands die we cool vonden. Zelf maken dan maar!
Dries (Gazer Tapes) : Uit passie voor goeie muziek. Een song dat enkel digitaal is uitgebracht mist toch wel iets vind ik. Cassettes laten maken is veel goedkoper dan het drukken van vinyl of cd’s. Je kan ze in alle kleuren kopen, het klinkt goed en je moet er al stoten mee uithalen om zo’n ding kapot te krijgen, ook he. Een map op mijn laptop vergelijken met een release op cassette: laat me niet lachen. De digitale revolutie is er één die een grote leegte met zich meebrengt op vlak van muzikale releases. Wij doen daar gewoonweg niet aan mee. Tapelabels moeten constant uitleggen waarom ze bestaan. Ik praat liever over de inhoud, over de muziek, over de passie!
Rafael (Belly Button Records): Ik ben Belly Button gestart voor de Jagged Frequency ep uit te brengen op vinyl en niet ‘eigen beheer’ boven de review in de RifRaf te zien staan. Ik kocht zelf vaak platen en tapes van bands die ik zag spelen dus het was een logische stap. Een band krijgt tenminste nog wat geld in het laatje als er merch verkocht kan worden. Van streams gaan weinig bands hun studio tijd kunnen betalen. Je luistert ook bewuster naar muziek naar het schijnt, van horen zeggen…
Dimitri (Wool-E Tapes) : Omdat niet iedereen opgegroeid is met het digitale, er zijn nog steeds mensen die de 78-toeren plaat als primaire medium gekend hebben. Dan zou je je kunnen afvragen waarom ik geen Shellac label begonnen ben i.p.v. van een tapelabel? De bottomline is dat een bepaald deel van de muziekliefhebbers ook verzamelaars zijn en helemaal niets hebben met digitale bestanden, m.a.w. ze hebben graag iets fysieks om in de kast te zetten. Wool-E Tapes is zoals zoveel kleine labeltjes begonnen als een DIY-label en dan zijn tapes een zeer goed begin, ze zijn goedkoop en makkelijk aan te maken. Vinyl is duur en van cd’s moest je toen minstens 300 stuks laten maken. Ondertussen is dat gezakt naar 100 en is tape eigenlijk een beetje overbodig geworden, als je de aaibaarheidsfactor niet meetelt natuurlijk. Een ander alternatief is de cdr, maar die verslijten nog sneller dan een cassette.
Ronny Rex : Omdat mijn leven nog niet ingewikkeld genoeg is!
Jonas : Ik heb een 800 tal platen en een 100 tal tapes, ik begon opnieuw cassettes te kopen na shows dikwijls omdat ik geen geld meer genoeg had om de plaat te kopen. Voor een derde van de prijs kan je al een cassette kopen en zo heb je toch een fysieke release van de band die je graag hoort. Ik kocht een deftig cassettedeck en toen begon ik nog meer cassettes te kopen.
Bart (Verbond Zonder Naam): Ik volg Jonas hier wel in. Het is een gemakkelijke en goedkopere (in vergelijking met een plaat) manier om toch een band te steunen. Het is een goed medium voor beginnende bands om merchandise te kunnen verkopen. Het past ook in de underground DIY-cultuur die momenteel heel hard leeft. DIY is dan weer het initiële doel van Cassette Store Day: de vele labels eens bij elkaar brengen en ze zelf laten cureren.
Ieder label streeft een eigen identiteit na, hoe zou je Feles Records omschrijven?
Bart (Feles Music) : Naast goede muziek die zich vooral laat indelen bij ‘Garage’, ‘Psychedelica’ en knipogen naar de jaren zestig zoek ik ook naar interessante persoonlijkheden. Neem bijvoorbeeld de bijzonder charismatische Nathan Roche uit Australië, die al een twintigtal releases op zijn naam heeft onder verschillende namen, enkele romans heeft geschreven, verhuisd is naar Parijs en daar op heden furore maakt met The Villejuif Underground. Of Natalie De Silver van The Dandelion, een bijzonder enigmatische vrouw die een soort heksachtige jaren ’60 psychedelische pop maakt en daarbij fans over de hele wereld achter zich heeft geschaard. Of dichter bij huis, Harm Pauwels, van Accordion Planet (samen met Lennart Corthals) en van Leopard Skull die gewoon zijn eigen rare gangetje gaat en experimenteert met nieuwe geluiden en instrumenten die een bepaald genre een nieuwe richting kunnen insturen.
Fenne (sentimental) : Zonder ons te willen vastpinnen op een bepaald genre, zoeken we artiesten die de grenzen aftasten, geen compromissen sluiten, en hun muziek écht leven. Passie en emotie zijn belangrijke kernwoorden. Toegegeven: wat we tot nu toe hebben uitgebracht, bevindt zich voornamelijk in een donker spectrum. Onze eerste mixtape is een mooi voorbeeld van wat voor label we willen zijn en met wat voor artiesten wij willen samenwerken. Terwijl we in het begin vooral met internationale artiesten werkten, is onze focus nu verschoven naar het Belgische muzieklandschap. Zo kunnen we op een menselijkere en persoonlijkere manier met de bands samenwerken en hun beter ondersteunen.
Seppe (Nosebleed Records): Nosebleed Records is gestart als een hardcore punk label. Door coole bands te ontdekken en bevriende bands uit te brengen is ons genre spectrum wel wat uitgebreid. Nu gaan we van punkrock (bv. Motörboat) tot bijna post-metal achtige hardcore (bv. A Point Of Protest), maar hardcore punk blijft nog steeds het middelpunt en ook de meeste van onze releases zijn dat genre. Ook het politiek correcte is iets dat we hoog houden. Een release als Gert Kleinpunk is hier een perfect voorbeeld van.
Dries (Gazer Tapes) : Het is niet zo dat ik streef naar een eigen identiteit. Ik ben daar eigenlijk niet mee bezig. Gazer Tapes is een projectie van mijn muzieksmaak, meer is het eigenlijk niet. Ik hoop dat ik met Gazer Tapes een meerwaarde kan betekenen voor de band, de luisteraar en mezelf. Als ik ooit op een dag besluit een tape uit brengen in een puntzak met songs over frieten, dan is dat omdat ik daar zin in heb en niet omdat dat past in het kader van Gazer Tapes.
Rafael (Belly Button Records) : Er hangt niet teveel stront aan Belly Button Records. Als ik het goed vind kan er eender wat op uitkomen op zich maar ik veronderstel dat het wel als een garagepunk/lo-fi/psych labeltje wordt gezien.
Dimitri (Wool-E Tapes): Wool-E Tapes is begonnen in de schoot van de Wool-E Shop en binnen die beperkte niche (van ambient tot new wave) geef ik dan ook alles uit wat ik graag hoor en waar ik iets in zie. Ondertussen is die focus ook wat vernauwd naar enkel Belgische artiesten of een link met België. Misschien kan het nog het best omschreven worden als het label dat met een ferme poot in de donkere krochten van de Belgische ondergrondse wave en ambient scene staat. Iets dat evengoed geldt voor zusterlabel Wool-E Discs waar de cd’s en het vinyl op wordt uitgegeven.
Kan je de charme van een tape uitleggen? In lang vervlogen tijden stond het bekend als een lomp ding dat je alsmaar heen en weer moest spoelen om de juiste track te vinden.
Bart (Feles Records) : Een tape is klein maar zeer veelzijdig. Ze bestaan in alle kleuren, je kunt artwork printen op de cassette of zelfs de case vervangen door een sigarettenpak, zoals we hebben gedaan voor onze eerste release van Marf Loth. Ze zijn fragiel, maar moeten net daarom worden gekoesterd. Tapes moeten volgens mijn nederige mening net worden gespeeld als volwaardige albums of compilaties. Het zoeken naar de juiste track is daarbij niet aan de orde. Het totaalplaatje moet kloppen.
Fenne (sentimental) : Net als vinyl is de cassette ook een medium dat als een geheel moet worden beluisterd. De juiste track vinden? Gewoon het album volledig beluisteren, zoals de bedoeling is! Ten tijde van streaming, waarin er voortdurend van her naar der kan worden gesprongen, is een analoge drager net dat beetje specialer en kan het zelfs een soort van rust bieden. Daarnaast zijn cassettes goedkoper dan bijvoorbeeld vinyl, waardoor het zowel voor ons als label, als voor het publiek nooit veel hoeft te kosten. Het is het ideale medium om je laatste centen aan uit te geven als je op een show bent, je de band wilt steunen en niet met lege handen naar huis wil gaan.
Seppe (Nosebleed Records) : Die tijd is inderdaad (gelukkig!) voorbij. Een tape heeft voor mij om te beginnen een hoog collectors value. Meestal komt het in een beperkte oplage. En cassettes zien er ook gewoon zo goed uit?! Met de Spotify’s van deze wereld zijn we ook wel heel erg verwend op muzikaal vlak. Hoeveel mensen zetten er nog echt een volledig album op? Er wordt alleen maar naar nummers geluisterd die men het leukste vind. Daarvoor is een tape misschien niet het handigste medium, maar dat is volgens mij ook nooit de bedoeling geweest. Een plaat is vaak een geheel dat net sterker wordt met misschien mindere nummers.
Silke (Verbond Zonder Naam): Het is leuk om in tijden van digitale streaming diensten toch iets fysiek in handen te hebben dat met liefde gemaakt is. Een tijdje geleden vond ik zo op een rommelmarkt één van de eerste London Bullet demo’s met op de B-kant een mixtape die werd samengesteld door de band. De inlay was een uniek knip- en plakwerkje en de tracklist was met de hand geschreven. Als zogezegde “digital native” zie ik daar de romantiek wel van in en word ik daar nostalgisch van…
Jonas (Verbond Zonder Naam) : Ik ben geboren begin jaren 80 en als kind was de cassette toonaangevend, ik vroeg toen al enkele mensen uit de straat die met muziek bezig waren om mixtapes te maken voor mij, zo ontdekte ik als kind boeiende muziek. Ik maakte ook zelf mijn mixtapes met nummers die ik van de radio opnam, tussen de nummers lulde ik maar wat. Wat later maakte ik cassetjes voor de meisjes uit mijn klas waar ik een boon voor had. Onlangs richtte ik samen met Bart Vergauwe Feles Records op, daar opteren we ook voor cassettes, het is vooral een risicoloze manier om muziek uit te brengen en de muziekindustrie wat te leren kennen en begrijpen zonder er al te veel geld mee te verliezen.
Bart (Verbond Zonder Naam) : Mijn zus was overgeschakeld naar een discman en zo werd ik de eigenaar van haar afgedankte walkman. Vanaf dan begon het eindeloze wachten aan de radio tot het moment dat het juiste nummer erop kwam. Ik had zelf ook nog een cassettespeler met een microfoon, mijn neef en ik maakten toen in mijn slaapkamer (toen we 8/9 jaar waren) eigen versies van kinderliedjes op tape. We hadden een boek met lyrics en dan verzonnen we er een nummer bij en analyseerden we de tekst van het nummer achteraf. Misschien is dat vooral de charme: je kan heel snel iets maken en het in handen hebben. Veel organisaties en labels kunnen door met cassettes te werken snel een compilatie van hun bands/scene samenstellen en uitbrengen (bv Gazer Tapes, Girls go Boom, sentimental, Ronny’s Belly Button Cover tape …). Zo hebben ze direct een goed visitekaartje.
Dries (Gazer Tapes) : De charme zit hem er juist in dat je heen en weer moet spoelen en zo. Je zal eerder een heel album uitluisteren ook. Als je muziek op je smartphone afspeelt, dan zet je al snel je lievelingsnummer op en vergeet je de rest. Pokkesaai is me dat. Naast de officiële releases op cassette kan je zelf ook mixtapes maken voor je vrienden, leuk toch?
Rafael (Belly Button Records) : Eerst en vooral is tape vaak de 2de keus als een band geen vinylrelease kan veroorloven. Daarnaast passen bepaalde soorten muziek gewoon erg goed samen met het noise en warmte die zulk een onding produceert. Ik neem zelf ook op op tape in mijn kleine Tooth Mountain studio en de distortion die tapes geven vervangen voor mij soms de chaos en energie van een vuile live show.
Dimitri (Wool-E Tapes): Het is handig en compact en makkelijk te maken. Het staat schattig in de kast. Maar voor het gebruiksgemak moet je geen tapes kopen, iets dat je ook van vinyl kan zeggen eigenlijk. Het voordeel aan tapes is dat het ook een extra dimensie aan de muziek geeft, er is bijvoorbeeld taperuis of de warmere klank ten gevolge van de magnetische banden. Je moet er wel een goede speler voor hebben, in een simpele walkman klinkt alles sowieso als brol.
Ronny Rex : Dat is exact de charme van een tape.
Tapelabels onthullen ook het DIY-aspect, hoe belangrijk is dat voor jou en moeten bepaalde bands een bepaalde ethiek hebben vooraleer je besluit dat ze op je label terecht komen?
Fenne (sentimental) : Het belangrijkste voor ons is dat de bands hun muziek leven en beleven. Energie, emotie en vooral ook eerlijkheid zijn belangrijke maatstaven. Het DIY-aspect is bijkomstig. Wat wel belangrijk is, is dat we op een persoonlijke manier kunnen samenwerken met de bands.
Seppe (Nosebleed Records): Ik denk dat bijna alle punk en hardcore bands in België op één of andere manier het DIY- gegeven hanteren. Het is ook gewoon enorm fijn om bezig te zijn met een release en alle touwtjes wat in handen te houden, al is het maar de artwork. Zolang een band iets wil uitbrengen binnen het genre van Nosebleed Records en het klinkt vet zijn we zeker geïnteresseerd. Maar bestaat je cover uit Vlaamse vlaggen zwaaiende Schild En Vriendjes mensjes, mag het nog zo’n topalbum zijn, hebben we absoluut geen interesse!
Dries (Gazer Tapes) : Euhm… neem het allemaal niet te serieus alsjeblieft. Ik breng gewoon cassetjes uit met goeie muziek. Het enige wat belangrijk is, is dat ik de muziek goed vind en dat de band met deze release op zijn plaats zit bij Gazer Tapes. Wanneer ik het gevoel heb dat de band een betere deal bij een groter label kan krijgen dan raad ik hen aan dat eerst te proberen. Het omgekeerde kan natuurlijk ook: een bekende band die besluit om eens iets op beperkte oplage op cassette uit te brengen. Moet kunnen.
Rafael (Belly Button Records) : Ben ik niet bewust mee bezig. Politieke geëngageerde punk bands gaan hier op hun honger zitten en artyfarty’s gaan zich uitgelachen voelen.
Dimitri (Wool-E Tapes) : Mijn belangrijkste criteria zijn: is de muziek geschikt voor tape en is er een publiek voor. That’s it.
Ronny Rex : Ze moeten luide rock n’ roll spelen en tegen panfluiten zijn.
Kill your own darlings, wat is je favoriete release op je label?
Bart (Feles Records) : Onmogelijk te beantwoorden, sorry(lacht). Elke release komt tot stand door een soort coup de foudre. Ze hebben elk hun eigen uniek aspect en aantrekkingskracht. Kiezen voor de ene is afbreuk doen aan de andere en ik zie ze allemaal even graag.
Fenne (sentimental): Onze eerste mixtape! Het gaf ons de mogelijkheid om samen te werken met veel verschillende artiesten; zelfs artiesten waarbij het voor ons onhaalbaar is om een volledige release van uit te brengen. Die mixtape is een mooie mengeling geworden van bands die al op ons label zitten en bands die niet rechtstreeks met ons label verbonden zijn, en van nummers die al bestonden en nummers die speciaal voor deze mixtape gemaakt zijn. Bovendien geeft de mixtape mooi weer wat wij als sentimental willen doen.
Seppe (Nosebleed Records): Het meest diplomatische antwoord zou zijn: onze compilatie, maar daar staan dan weer een hele hoop bands op die ik toch wil benoemen. De twee ep’s van Rites en de eerste van Pebble zijn wel releases waar ik trots op ben. Hoe steengoed is trouwens de ep van Arson? Als ik echt één release moet kiezen zeg ik toch CLCKWS met Popular Polarisation. Even voor de duidelijkheid: ik maak zelf deel uit van CLCKWS. Niet omdat deze de beste release zou zijn, maar omdat ik hier het nauwte bij betrokken ben geweest. Het mag dan niet cool zijn om je eigen band te kiezen, maar de weg van niets tot dit cassetje voelt gewoon zoveel langer dan een andere band die ik help uitbrengen.
Dries (Gazer Tapes): Elke nieuwe release die eraan komt is mijn favoriete release van het moment. Momenteel is dat het debuut van de fantastische band Wolf Sheriff, het project van Jimmy Wouters van wijlen The Hickey Underworld. Hou die maar in de gaten. Op 28 november wordt de tape voorgesteld in de Cabron in Antwerpen! Be there!
Seppe (Belly Button Records) : Momenteel de nieuwe Vision 3D lp! Het vinyl is er nog niet maar ik kijk er enorm naar uit!
Dimitri (Wool-E Tapes): Ik vind dat zo’n moeilijke vraag. Aangezien alles wat ik uitbreng mijn eigen stempel van goedkeuren draagt, is het onmogelijk te kiezen. Het zijn een voor een klasse releases imho en van sommigen ben ik echt wel fier dat de artiesten voor mij gekozen hebben. Als ik echt moet kiezen, met de mes op de keel, kies ik voor Such Beautifull Flowers die op Cassette Store Day uitkomt en voor het eerste te koop zal zijn In De Ruimte in Ledeberg.
Ronny Rex : Ik heb eigenlijk nog maar 1 tape uitgebracht en dat is Ronny’s Belly Button, die dus!
Een kamer vol platen of vol tapes?
Bart (Verbond Zonder Naam) : Zolang het een kamer vol muziek is, maakt het voor mij niet uit.
Jonas (Verbond Zonder Naam) : Een huis vol mag ook. Amen.
Silke (Verbond Zonder Naam) : Daar heb ik niets aan toe te voegen!
