Op 27 februari staat Camilo Donoso op de planken van Zebrastraat Café. Kleinkunst die tot nadenken stemt, of zoiets. We hadden een fijn gesprek met deze jonge artiest.
Camilo Donoso. Een Spaans klinkende naam, maar wel Nederlandstalige muziek maken. Leg uit!
Camilo: Mijn vader is Chileen en heeft zijn naam doorgegeven. Voor de muziek die ik maak voelt het juist om mijn identiteitskaartnaam te gebruiken. Ik heb nog gedacht om als Nederlandstalige zanger Kamiel Den Hoze door het leven te gaan maar dat is dan weer een act, een nieuwe identiteit. Ik ben een Nederlandstalige zanger zonder Nederlandse naam. Men zal het mij wel vergeven.
Waarom kies je trouwens voor Nederlandstalige muziek?
Omdat ik mij daar het best bij voel. Dat is de taal waarin ik droom en vertel. Ik moet geen juiste vertalingen zoeken in een taal die ik niet even machtig ben als de Nederlandse. Misschien probeer ik het ooit weleens in een andere taal. In het Spaans, Engels of Duits – in die volgorde. Maar voorlopig niet.
Het eerste waar ik aan dacht toen ik jou voor het eerst hoorde was dat je kleinkunst maakt die in feite geen kleinkunst is. We gaan hokjes vermijden, maar vind jezelf dat je in dit concept past?
Ja. Maar ik ben nog op zoek naar een naam die iets vlotter in de bek ligt. Het heeft ook te maken met de Nova Trova in Latijns-Amerika. Kleinkunst met de kunst van altijd maar met een hippere jas.
Op je VI.BE-pagina heb je het over mensen als Ramses Shaffy als invloeden. Geniale songwriters, maar niet bepaald de hipste namen. Hoe ben je met deze muziek in contact gekomen?
Geen idee. Ik vroeg het aan mijn moeder en ze vertelde dat er weleens Herman Van Veen en Willem Vermandere door de stereo kwam. Maar veel is mij daar toch niet van bijgebleven.
Een andere naam is Luc De Vos. Grappig, want jouw muziek bezit hetzelfde sarcasme dat Luc vaak gebruikte. Ik neem aan dat je muziek een soort van spiegel is op de maatschappij waar we willens nillens mee moeten omgaan?
Mochten onze paden ooit gekruist hebben en mocht het zo zijn dat wij beiden vissers waren, had het best gekund dat Luc De Vos en ikzelf elkaar aan dezelfde vijver tegen zouden zijn gekomen. Maar het is niet zo en ik heb vooral veel geleerd van Luc De Vos.
Om de één of andere manier moest ik denken aan Catbug toen ik je muziek voor het eerst hoorde. Net als bij Paulien hoor ik bijna een roep om terug te keren naar de essentie van ons bestaan, de natuur.
Ik kende Catbug niet, dus heb even naar haar nieuwste plaat geluisterd. Mooi! Maar de boodschap van terugkeren naar de natuur is toch minder prominent aanwezig in mijn liedjes. Maar ik heb er niks tegen of zo, hoor. Het mag gezegd worden.
Jouw muziek is ook enorm eerlijk en staat mijlenver af van de TikTok-rommel. Houden zo, zou ik zeggen, maar ik heb de indruk dat dit ook een deel is van jezelf, niet?
Iedereen moet maar uitmaken wat voor muziek hij of zij wil maken, maar voor mij zijn het momenteel eerlijke liedjes. Die duren het langst.
Al je liedjes zijn akoestisch solo, maar soms treed je ook op met een band. Hoe zie je dat zelf evolueren?
Het hangt af van de setting. Soms werkt het prima in de me & my guitar-opstelling. Vaker is het wel leuk om het ook muzikaal interessant te houden. En daarom heb ik nu mijn kleinkunstbroeder Frans Kalf en Casio-koning Mathijs Steels aan boord genomen. Lang zullen we leven!
Heb je een plan?
Ja, maar dat is strikt geheim…
Momenteel vinden we songs van je op VI.BE-pagina terug. Werk je momenteel aan iets?
Misschien ben ik aan het opnemen met Mixmeister Michelle en misschien komen er in het voorjaar niet enkel bloemen uit…
Binnenkort sta je in de Zebrastraat. Zeg maar waarom mensen moeten komen kijken.
Het is de eerste keer met band!
En omdat het een onmogelijke vraag is, laten we er maar mee afsluiten: wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Silvio Rodíguez en Chile (Vol.2) uit 1992. Tijdloos en een grote inspiratie. Klein, groots, voor altijd. Verbindend. Mijn vader zat in het stadion.
Showcase#Music is het podium in de Zebrastraat in Gent voor nieuwe bands en muzikanten om hun muziek te delen met een enthousiast publiek. Elke donderdagavond om tien uur ‘s avonds kun je er nieuw talent aan het werk zien. Uit honderden inschrijvingen kiest de Zebrastraat-jury elk jaar 36 bands. Ook het publiek speelt een belangrijke rol in Showcase#Music, want zij kunnen stemmen op hun favoriete band! De band met de meeste stemmen krijgt de unieke kans om op te treden als afsluiter van Zebrawoods. Dit jaar was dat Birame.
