In 1979 richtte Simon Huw Jones één van de belangrijkste bands uit het postpunkgenre op: And Also The Trees. Wat we nooit gedacht hadden, gebeurt nu, samen met Simon eens over die 37 jaar spreken…
De band begon 37 jaar geleden. Ik denk dat je toen niet wist dat And Also The Trees een deel van je leven zou worden. Wat dacht je toen?
Simon Huw Jones: Gewoon een band vormen, het leek op een of andere manier bijzonder voor ons – we waren twee sets van broers die in een dorp woonden en we waren vrienden – we hadden geen muzikale achtergrond en de gedachte om op een podium te spelen was zowel angstaanjagend als spannend, dus in eerste instantie was het niet meer dan een kwestie van een concert te willen spelen.
Je debuut werd geproducet door Lol Tolhurst van The Cure. Natuurlijk was het niet de bedoeling, maar het lijkt erop also het de perfecte marketing was, want al die Cure-fans kenden jullie daardoor. Waarom zond je je demo naar The Cure?
Simon Huw Jones: Dat was Graham Havas, onze oorspronkelijke bassist, zijn idee. Hij zag een advertentie in de Melody Maker waarin stond dat The Cure op zoek was naar verschillende lokale bands om mee te spelen tijdens hun tournee en diegenen die geïnteresseerd waren moesten dan hun demo’s naar Fiction Records sturen. Dus hij zond één naar The Cure… Ik ben niet zeker dat hij het ons heeft gezegd, waarschijnlijk omdat hij dacht dat er niets van zou komen. Op een avond toen we in The Old Bull een drankje dronken kwam er iemand binnen en die zei: “Hey! John Peel heeft net op de radio gezegd dat The Cure in contact wil komen met de Trees en het is dringend …” en dat is hoe het is gestart. We speelden de ene show met hen en omdat ze ons goed vonden, werden we uitgenodigd om op tour met hen te gaan. Robert Smith producete onze cassette en daarna Lol Tolhurst het album. Het was geweldig om twee jaar geleden Robert en Simon (Gallup) nog eens te zien wanneer we samen in Hammersmith stonden. In sommige opzichten is het raar omdat Robert Smith zo beroemd is geworden, maar ik heb de indruk dat hij een zeer echte, goede vent is. Ik had hem voor vele jaren niet gezien, het waren Justin en Robert die in contact zijn gebleven.
Reeds vanaf het begin vond ik het bizar hoe Brits And Also The Trees wel klonk, maar op een of andere manier pasten jullie nooit in de Britse muziekscène. Was het niet moeilijk om te zien dat je veel populairder in landen als Frankrijk of Duitsland was?
Simon Huw Jones: In het begin waren we heel populair in het Verenigd Koninkrijk. We kwamen in de belangrijkste muziekbladen en we deden een Peel-sessie en zo, maar toen we beseften ook dat we meer populair werden in de rest van Europa en we hebben ons Britse publiek wat verwaarloosd. Om eerlijk te zijn hadden we het wat gehad met de Britse muziekindustrie: overal belachelijk opgeblazen ego’s, en dat ging van geluidstechnici tot journalisten. Dus dachten we “fuck them” en we draaiden onze rug. Achteraf gezien was dat misschien een vergissing en dat komt doordat Justin en ik overgevoelig zijn voor kritiek, maar dat is de manier hoe het nu eenmaal liep.
Wat ook misschien het vermelden waard is dat je ons eerste album kan linken met bands als The Cure, Echo & The Bunnymen, Siouxsie & The Banshees of Joy Division en toch een eigen stijl hadden die zowel muzikaal als visueel niet echt bij iets anders paste. We volgden onze instincten door ons te laten beïnvloeden door onze landelijke omgeving en de oude kledij die we in junkshops vonden. De Britse pers had het daar moeilijk mee, zelfs John Peel kon er niet bij.
Nu is het anders. Sinds een paar jaar spelen we opnieuw in het Verenigd Koninkrijk en we waren verbaasd over hoe veel verschillende mensen daar waren – ofwel zijn ook zij veranderd- maar de mensen waren gewoon veel vriendelijker en niet zo zeer ‘op zichzelf’. Er wordt geen geld voor muziek in het Verenigd Koninkrijk geïnvesteerd, dus het is altijd een financiële strijd geweest. Eerlijk gezegd – we speelden alleen in Londen en Birmingham omdat ik dacht dat heel weinig mensen uit andere steden van ons hadden gehoord (lacht).
Ik herinner mij hoe veel fans And Also The Trees had die de concerten op tapes opnamen. Het leek wel een gemeenschap toen. Wat was jouw idee hierover?
Simon Huw Jones: Ik denk niet dat we echt beseften wat er gaande was of hoe populair we zouden worden – vooral in Frankrijk dan, maar ook België, Duitsland of Zwitserland. We stonden op een punt dat een single alles naar een ander niveau zou kunnen brengen. Maar we zijn nooit een singlesband geweest en we hadden ook niet de Britse of Amerikaanse pers achter ons, zodat we nooit ‘sterren’ werden. Ik kan er niet aan doen om dat een goede zaak te vinden, het zou ons veranderd hebben en ook onze muzikale evolutie verstoord hebben, waarschijnlijk op een negatieve manier. Ik ga niet zeggen dat dit met alle bands die commercieel succes hebben gebeurd, maar het zou niet goed geweest zijn voor ons. Ik heb het gevoel dat mijn ego uit de hand zou lopen en ik zou me gedragen als een klootzak.
Wanneer het over Frankrijk hebben, dan denk ik meteen aan al die trouwe fans die over de hele wereld reisden om jullie te zien. Wat betekent het voor een artiest om zo’n fans te hebben?
Simon Huw Jones: Het geloof dat mensen in onze creativiteit hebben is van onschatbare waarde voor ons geweest en de reden waarom we nog steeds muziek maken en het live spelen. Wij geloven in onszelf en hebben altijd het gevoel gehad dat wat we aan het doen zijn op zijn minst op een creatieve en muzikale niveau interessant is, maar het feit dat mensen zo ver te reizen geeft ons zo’n grote steun, vooral in donkere momenten. Vooral ook omdat we nog nooit veel vrienden in de media hebben gehad.
Jij en je broer Justin vormen de kern van And Also The Trees. Hoe bijzonder is het om met je broer te werken, of heb je daar nooit over nagedacht?
Simon Huw Jones: Het is normaal, we hebben ons leven samen doorgebracht om dingen met elkaar te doen, ook samen muziek maken voelt heel natuurlijk aan.
Silver Soul was een compleet nieuw hoofdstuk omdat het op je eigen label werd uitgebracht. Waarom deed je dat?
Simon Huw Jones: Wat ik herinner me uit deze tijd is dat het als het einde van iets was. Dingen veranderen in ons leven … Nick Havas (onze originele drummer) verliet de band, en ik zat meer en meer in Zwitserland en de de muziekscène was veranderd. 80’s muziek was plots erg ouderwets geworden, ‘Gothic’-bands werden openlijk belachelijk gemaakt in de pers – hoewel we onszelf nooit 80’s of goth zagen, maar we zaten er dicht genoeg bij om eronder te lijden. Veel concertorganisatoren boekten alleen maar ‘Britpop’-bands en dj’s, platenmaatschappijen en distributeurs waren erg voorzichtig met oudere bands geworden. Ook de pers. Ik herinner me hoe we met het album Angelfish een persagent betaalden zodat die pakketten kon sturen naar alle relevante Britse muziekbladen en van de 20 gestuurde albums verscheen geen enkele review, niet eens een slechte. We waren niet hot genoeg – dat is wat we te horen kregen. Het publiek was niet geïnteresseerd. Daarom brachten we Silver Soul zelf uit – het leek ons meer te vrijheid geven, artistieke vrijheid was sowieso toch een must en we waren ermee onafhankelijk- als er iets van effect was dan was het dat we nog meer geïsoleerd werden. We hebben nu alles zelf in handen, en dat lukt best!
Er was ook een ander geluid op (Listen For) The Rag and Bone Man. Een meer volwassen geluid en je ging op zoek naar nieuwe muzikale uitdagingen. Ik denk dat het niet zo makkelijk was, omdat het ook een nieuw And Also The Trees-geluid werd.
Simon Huw Jones: Net zoals Silver Soul het einde van iets was, was (Listen For) The Rag and Bone Man een wedergeboorte. Het album daar tussenin, Further From The Truth uit 2003, was waarschijnlijk van vitaal belang voor ons. We stopten bijna aan het einde van het millennium, maar Justin en ik hadden in ons busje een gesprek toen ik mijn spullen van Engeland naar Zwitserland bracht. We hadden het over een nieuwe plaat. We waren niet zeker of we nog een publiek hadden – we waren er vrij zeker van dat niemand in de muziekindustrie geïnteresseerd was in ons – maar we wilden wel nog samen muziek maken … zelfs als was het alleen maar voor onszelf. We lieten ons mentaal, psychologisch en artistiek gaan – en we gingen terug naar onze roots. Het was alsof we terug begonnen, maar met alle ervaringen erbij en het kon ons niet meer schelen of er nu een review kwam of niet, of dat iemand het album niet zou goed vinden. Het was een opluchting.
En zo werd het nieuwe verhaal van And Also The Trees begonnen. Voor de eerste keer raakte Paul Hill, onze nieuwe drummer, betrokken bij het creatieve proces. Justins gitaargeluid kwam terug en het klonk als dat unieke geluid dat hij in de jaren ’80 had. We gingen niet achteruit, we waren zeer bezorgd om dat te vermijden. Wel hebben we aanvaard dat ons verleden een deel van ons is en we hoeven dat ook niet te ontkennen. 4 jaar later (het duurt altijd zo lang bij ons om een album te schrijven) verscheen (Listen For) The Rag and Bone Man en het was een succes. (Listen For) The Rag and Bone Man is mijn favoriete Trees-album, het voelde als een belangrijk onderdeel van onze evolutie en ik denk dat ik me als tekstschrijver herontdekte.
Ik denk dat je de perfecte persoon bent om dit te vragen, de muziekindustrie is op 37 jaar veel veranderd. Denk je op een positieve of een negatieve manier?
Simon Huw Jones: Nou, na al mijn antwoorden weet je nu wellicht dat ik niet de perfecte persoon ben om dit te vragen, want we hebben altijd het gevoel gehad dat we buitenstaanders waren en nooit een industrieband. Voor die industrie is het natuurlijk een catastrofe – denk maar aan alle platenzaken die er vroeger waren en hoeveel het er zijn nu. Denk aan al die jongeren die iedere week een album kochten toen en de jongeren van nu die nog nooit een plaat hebben gekocht, omdat ze vinden dat dit niet nodig is. Mijn zoon speelt lijsten op Spotify af en ze zijn geweldig, je kunt op deze manier zo veel muziek ontdekken – en het kost bijna niets. Wel weten we niet wat de lange termijn gevolgen zullen zijn.
Je maakte ook twee akoestische albums en zelfs een hele akoestische tour. Alweer een andere uitdaging. Hoe belangrijk was dit voor And Also The Trees?Simon Huw Jones: Ook dat was een wedergeboorte – als dat niet te pompeus klinkt. We hebben er veel uit geleerd: onvergetelijke shows op bijzondere plekken en het opende onze gedachten naar andere mogelijkheden om onze muziek te kunnen tonen. Nu Ian Jenkins de band heeft verlaten, zullen we voorlopig geen akoestische spelen … althans toch niet met een contrabas. We hebben nu een ander project onder de naam Brothers Of The Trees waarbij Justin op elektrische gitaar speelt en ik zing. Het is af en toe geïmproviseerd, maar is toch gebaseerd op de songs van And Also The Trees. Wij alleen, maar geregeld spelen er ook andere muzikanten met ons mee – afhankelijk van de omstandigheden. Ik hou erg van dit project, zo deden we een set in Cafe de la Danse in Parijs en het werkte zeer, zeer goed, daarvoor was het in een prachtig theater in Leipzig, en ook in een ondergrondse garage in Vevey. Alle shows waren zeer aangenaam en we zijn enthousiast over de ontwikkeling van dit project. Het volgende optreden is in Hamburg. We willen dat elke show anders is en ik hou ervan de om op ongewone plaatsen te spelen.
Je maakte ook twee akoestische albums en zelfs een hele akoestische tour. Alweer een andere uitdaging. Hoe belangrijk was dit voor And Also The Trees?
Simon Huw Jones: Ook dat was een wedergeboorte – als dat niet te pompeus klinkt. We hebben er veel uit geleerd: onvergetelijke shows op bijzondere plekken en het opende onze gedachten naar andere mogelijkheden om onze muziek te kunnen tonen. Nu Ian Jenkins de band heeft verlaten, zullen we voorlopig geen akoestische spelen … althans toch niet met een contrabas. We hebben nu een ander project onder de naam Brothers Of The Trees waarbij Justin op elektrische gitaar speelt en ik zing. Het is af en toe geïmproviseerd, maar is toch gebaseerd op de songs van And Also The Trees. Wij alleen, maar geregeld spelen er ook andere muzikanten met ons mee – afhankelijk van de omstandigheden. Ik hou erg van dit project, zo deden we een set in Cafe de la Danse in Parijs en het werkte zeer, zeer goed, daarvoor was het in een prachtig theater in Leipzig, en ook in een ondergrondse garage in Vevey. Alle shows waren zeer aangenaam en we zijn enthousiast over de ontwikkeling van dit project. Het volgende optreden is in Hamburg. We willen dat elke show anders is en ik hou ervan de om op ongewone plaatsen te spelen.
And Also The Trees heeft altijd een unieke stijl gehad. 80s zonder echt 80s te zijn. Hoe zou je de muziek zelf definiëren en besef je dat je veel andere bands hebt beïnvloed?
Simon Huw Jones: Wij zijn ons ervan bewust, ja. Als we absoluut onze muziek moeten definiëren heb ik de neiging om te zeggen: post-punk. Ik weet het, dit is vaag, en je schiet er niets mee op.
Fans willen alles weten over de toekomst. Dus, zijn er eventuele plannen voor een nieuw album?
Simon Huw Jones: Nog niet. We hadden een aantal onafgewerkte ideeën uit vroegere projecten waarvan we denken dat we er een ep van kunnen maken, maar wij hebben de slechte gewoonte dat onze ideeën vaak spoorloos kunnen verdwijnen.
Binnenkort ga je weer op tour. Wat kunnen de mensen verwachten?
Simon Huw Jones: Gratis bier en cocktails na middernacht, exotische dansers, een cabine met een virtual reality freakshow voor de meer avontuurlijke fans, plus nummers van onze laatste plaat Born Into The Waves en een selectie van liedjes uit ons hele oeuvre.
Wat is jouw favoriete plaat aller tijden en waarom?
Simon Huw Jones: Ik weet niet wat mijn favoriet is, maar ik ben dol op mijn 7 inch van Space Oddity van Bowie, ik kocht die samen met mijn zus toen die in 1969 uitkwam. In een apotheek in Bournville, Birmingham, nog wel. Op de B-kant stond Wild Eyed By From Freecloud. Het was de eerste plaat die ik in een winkel kocht.
ENGLISH VERSION
The band started 37 years ago. I guess you weren’t aware back then that And Also The Trees would be a part of your life. What was your intention in 1979?
Simon Huw Jones: Just forming a band back in 1979 seemed somehow extraordinary for us – we were two sets of brothers who lived in a village and were mates – we had no musical background at all and the thought of playing on a stage in front of people was both terrifying and exciting so at first we didn’t look much beyond that. Playing a gig.
Back in those days, the debut was produced by Lol Tolhurst. Of course it wasn’t meant like this, but it seems like the perfect market campaign, as this brought you in the spotlight by all those Cure-fans. Why exactly did you send your demo to The Cure?
Simon Huw Jones: That was Graham Havas our original bassist. He saw an ad in the Melody Maker I think it was, saying The Cure were looking for different local bands to support them on each date of their tour and those interested should send demo tapes to Fiction Records. So as we liked The Cure he sent a tape… I’m not sure he even told us as he probably didn’t think anything would come of it. Then one night when we were in The Old Bull having a drink someone came in and said “Hey! John Peel has just said on the radio that The Cure want to get in touch with ‘And Also The Trees’ urgently… ” and that’s how it started. We played the one show with them and because they liked us a lot we were invited to tour with them. Then Robert Smith produced our self released cassette and after that Lol Tolhurst produced the album. The were great with us – very supportive. Seeing Robert and Simon (Gallup) again 2 years ago when we did the Hammersmith shows together was really nice… weird in some ways as Robert Smith is so famous now, but I have the impression he’s a very genuine, good bloke. (I hadn’t seen them for many years, it’s Justin and Robert that have kept in touch.)
Already from the very beginning I thought it was bizarre how British And Also The Trees sounded, but in a way you never fit in the British music scene. Wasn’t it hard to notice that you were much popular in countries like France or Germany?
Simon Huw Jones: We were quite popular in the UK at first on an underground level – we were often in the main music papers and had a Peel session and all that, but when we realized we were more popular on mainland Europe we kind of neglected our British audience. To be honest we got very pissed off with the whole music biz setup in England… ridiculously inflated egos in every department it seemed – from sound engineers in crap clubs to record company tea boys, to jumped up students union bar promoters and… err… journalists. So we just thought – ‘fuck the lot of them’ and turned our backs on it all. Which in retrospect was a mistake and partly down to Justin and I being oversensitive and unable to take criticism, but that’s the way it turned out. The other thing that’s worth mentioning, maybe, is that once we had developed beyond out first album, which I guess you could link with bands like The Cure, Echo & The Bunnymen, Siouxsie & The Banshees, Joy Division and that scene – we created a style of our own… both musically and visually, that didn’t really fit in with anything else. It was cool to be urban, industrial, working class – we didn’t pretend we were any of those things and followed our instincts by taking influence from our rural surroundings and dressing in antique clothes we found in junk shops. The British press were really not comfortable with that, apart from a few exceptions, and John Peel couldn’t get his head round it either. It’s different now – we started playing in the UK again some years ago and were surprised at how different people were – or maybe it was because we’d grown up too – but people were much more friendly and not ‘up themselves’ at all – and the audiences were good too. There is no funding for music in the UK though so it’s always a financial struggle for all concerned away from the mainstream. Frankly speaking – we only played in London and Birmingham as I get the impression very few people have heard of us outside the top two cities (laughs).
I remember that And Also The Trees had a very huge following with lots of fans who were recording your concerts on tapes. It seemed like a community back then. What was your idea about that?
Simon Huw Jones: I don’t think we really realized what was going on or how popular we’d become – especially in France… but also Belgium, Germany, Switzerland… We were at a point where if we’d had a single that charted we would have moved up to a different level. But we were never much of a singles band and we didn’t have the British or American press behind us so we didn’t become ‘stars’. I can’t help thinking it’s a good thing that that never happened because it would have changed us and it would have distorted our musical evolution – probably in a negative way. Not saying that happens to all bands who have commercial success of course, but it wouldn’t have been good for us. I have a feeling my ego would have spiraled out of control and I’d have started behaving like an arsehole too.
When talking about France, I immediately think of all those loyal fans who travelled around the world to see you. What does it mean for an artist to have fans as such?
Simon Huw Jones: This belief that people have in our creativity has been invaluable for us and is instrumental in why we are still here making music and playing live. We believe in ourselves and have always felt that what we are doing is at least interesting on a creative and musical level but the fact that people travel so far and give us such great support and encouragement really helps, especially in our darker moments. And peoples understanding of what we’re about is also very valuable, particularly as we have never been a band that has had a lot of friends in the media.
You and your brother Justin are the core of And Also The Trees. How special is it to work with your brother, or have you never thought about that?
Simon Huw Jones: It is normal, we’ve spent our lives doing things together so making music together feels very natural.
Silver Soul was a complete new chapter as it was released on your own label. Why did you do that and did independence give you more freedom?
Simon Huw Jones: What I remember from this time is that it was like the end of something. Things were changing in our lives… Nick Havas (original drummer) was leaving the band, I was more and more away in Switzerland and, most relevantly, the music scene had changed. 80’s music had become very unfashionable, ‘Gothic’ bands were openly ridiculed in the press – and while we’ve never considered ourselves to be either 80’s or Goth we were close enough to both categories to suffer. Many concert promoters were only booking ‘Brit pop’ type bands and DJ’s, in the industry, record labels and distributors were very cautious of working with older bands although due to our recent experiences, we didn’t trust them anyway. As for the press… I remember with the previous album Angelfish we paid a press agent to send packages to all the relevant British music papers and magazines – she sent out 20 albums and got not one single review, not even a bad one. We were not news – that’s what we were told. The public weren’t interested.
So we put Silver Soul out ourselves – it didn’t give us more freedom because we’d always insisted on artistic freedom anyway and actually we’d always felt independent too – if anything the effect it had was one of increased isolation. We now did pretty well everything ourselves and other than when we went on tour we felt almost completely alone.
There was also a different sound on (Listen For) The Rag and Bone Man. A more mature sound as you were exploring new musical areas. I guess it wasn’t that easy, as all by all this was a kind of new And Also The Trees-sound. I guess you also wanted these challenges?
Simon Huw Jones: If Silver Soul was the end of something then (Listen for) The rag and bone man was the rebirth. The album in between, Further From The Truth in 2003, was probably the vital one for us though. We almost stopped at the end of the millennium but then Justin and I had this conversation in a van as we drove my belongings out of England to Switzerland about making another record. We weren’t sure we had an audience anymore – we were pretty sure no one in music industry was interested in us – but we wanted to make some music together… even if it was just for ourselves. We let a lot go mentally, psychologically and artistically – and found ourselves somewhere that you could call ‘back at our roots’ – it was like going back to where we started but with all the experiences we’d had on the journey and you know we didn’t really care anymore if we got reviewed or not, or even if anyone liked the album we’d make. We just thought about the music. It was a relief to feel like that. And so the album and the story of And Also The Trees evolved – Paul Hill our new drummer got involved in the creative process for the first time and… Justin’s guitar sound kind of came back on itself and started sounding more like it did when he created that unique sound he had in the 80’s. It wasn’t us being retrogressive (we were very concerned about avoiding that) it was a process where we accepted that our past was a part of us and we didn’t need to deny it. Then about 4 years later (it always takes us that long to write an album) (Listen for)the rag and bone man came along… and it was a good success… it was well reviewed and our followers liked it a lot – we toured again. I suppose (Listen for)the rag and bone man is my favorite ‘Trees’ album – it felt like an important part of our evolution and I think as a lyricist I found myself again.
I guess you’re the perfect person to ask this, the music industry has changed a lot in 37 years. Do you think in a positive or a negative way?
Simon Huw Jones: Well, as you will have gathered by now I’m not the perfect person to ask because we have always felt like outsiders and were never really an industry band. I don’t really have anything clever or new to say about the situation – for the industry it’s been a catastrophe of course – think of all the record shops there used to be and how many there are now – and all the other stores that used to sell discs that don’t anymore. Think of all the youngsters who used to buy an album a week and the youngsters now who have never bought a record because they don’t need to. My son plays recommended playlists from Spotify and they’re great, you can discover so much music this way – and it costs virtually nothing. We don’t know what long term impact this will have.
You also made two acoustic albums and a whole tour. Another challenge. How important was this for And Also The Trees?
Simon Huw Jones: Very – it was part of our renaissance – if that doesn’t sound too pompous. We learnt a lot from it – did a lot of really memorable shows in extraordinary places and it opened our minds up to other possibilities of playing and presenting our music. Now Ian Jenkins has left the band we won’t be doing acoustic shows again… at least not with a double bass. We now have another project which goes under the name ‘Brothers of the trees’ where Justin plays his electric guitar and I sing or narrate. It’s quite freeform, occasionally improvised but based around ‘And Also The Trees’ songs. We have performed just the 2 of us but also with other musicians joining us – depending on the circumstances. I very into this project, we did a set in Cafe de la Danse in Paris before the full set and it worked very, very well, before that in a beautiful theatre in Leipzig, and in an underground Garage in Vevey. All shows were very enjoyable and we’re excited about developing this project in the future. The next performance is in Hamburg. We want every performance to be different and like the acoustic project we’d like to play in unusual places.
And Also The Trees always had an unique style. 80’s without a real 80’s sound. How would you define the music yourself and are you aware of the fact that you have influenced many other bands?
Simon Huw Jones : We are aware that we’ve influenced bands yes. These days when we absolutely have to define our music we tend to say ‘Post punk’. Vague but accurate.. not very helpful.
Fans also want to know about the future. Any plans for a new album?
Simon Huw Jones: Not yet. We had some unfinished ideas from past projects we were thinking of completing and putting on an EP… but ideas like that have a bad habit of disappearing without trace.
You also will tour soon. What can people expect?
Simon Huw Jones : Free beer and cocktails after midnight, exotic dancers, sensory depravation tanks for the old fashioned – virtual reality freak show cabins for the more adventurous… plus, we’ll play songs from our latest record Born into the wavesand a selection of songs from throughout our history.
What’s your favorite record of all time and why?
Simon Huw Jones: Don’t know what my favorite one is but I’m very fond of my 7 inch single of Space Oddity by Bowie which I bought half and half with my sister when it came out in 1969 from the Chemist shop in Bournville, Birmingham. It had Wild eyed boy from freecloud on the B-side. It was the first record I bought from a shop.
